Τα χιλιάδες θύματα του λιμού στη Ναζιστική Κατοχή

Η γερμανική κατοχή είναι γεγονός. Τα γερμανικά στρατεύματα έχουν καταλάβει τη χώρα μας και εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το γερμανικό ζυγό.

Από τη μία άκρη της Ελλάδος έως την άλλη, οι Έλληνες εκτός από τα γερμανικά βασανιστήρια που έχουν να αντιμετωπίσουν, έρχονται αντιμέτωποι με το λιμό. Από το 1941 εώς το 1944, συντελείται στη χώρα μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία της. Ανθρωποι σκελετωμένοι, πεθαίνουν, και τα πτώματα τους κείτονται στους δρόμους. Η εύρεση τροφής στα χρόνια της κατοχής στοίχισε περισσότερες ζωές και από τον ίδιο τον πόλεμο.

Από τη πρώτη στιγμή, οι Γερμανοί λεηλατούν τον πλούτο της Ελλάδος. Ο γερμανικός στρατός πρέπει να τραφεί, και οι ναζιστές χωρίς κανένα έλεος μαζεύουν όλα τα τρόφιμα από την επαρχία, αφήνοντας τις ελληνικές οικογένειες να λιμοκτονούν. Το τελειωτικό χτύπημα στις μεγάλες πόλες, και κυρίως στην Αθήνα δίνει η καταστροφή του σιδηροδρομικού δικτύου. Τα λιγοστα εφόδια που έπαιρνε η πρωτεύουσα από την επαρχία, δεν μπορούσαν πια να φτάσουν. Και εκεί ξεκίνησε η πορεία προς το θάνατο.

Το 50% των θανάτων που καταγράφονται στο Ληξιαρχείο Αθηνών κατά το χρονικό διάστημα της Κατοχής σημειώθηκε τα έτη 1941-1942. Ο λιμός στοίχισε τη ζωή σε 40-45.000 ανθρώπους εκείνο το χειμώνα.

Ο λιμός δεν περιορίστηκε μόνο το χειμώνα 1941-1942 αλλά μια σοβαρή επισιτιστική κρίση κυριάρχησε στη χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια της ξενικής κατοχής. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός σε έκθεσή του μετά την απελευθέρωση της χώρας εκτιμούσε ότι 250.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει άμεσα ή έμμεσα από την πείνα.

Οικογένειες απελπισμένες πια, πουλάνε όλα τους τα υπάρχοντα, στους μαυραγορίτες. Οι συνεργάτες του ναζιστικού καθεστώτος, έχουν γεμάτες τις αποθήκες τους και αδιαφορούν για τα αδέλφια τους που πέθαιναν στο δρόμο.

Γυναίκες καταφεύγουν στη πορνεία, για να θρέψουν τα μικρά παιδιά τους, περιουσίες αλλάζουν χέρια, μέσα σε λίγα λέπτα. Η λέξη ανθρωπιά, έχει χάσει κάθε νόημα, οι δρόμοι της Αθήνας κυριολεκτικά είναι γεμάτοι σκελετωμένα πτώματα.

Στο ιδιόχειρο ημερολόγιο του Δ. Βουτυρά διαβάζουμε:

«Μέρες απαίσιες. Άνθρωποι πέφτουν στο δρόμο, άνθρωποι πεθαίνουν στα σπίτια και μένουν μέρες εκεί. Σα να ‘πεσε χολέρα, πανούκλα κι όλες οι αρρώστιες που δέρνουν την ανθρωπότητα, να ‘πεσαν στο μέρος αυτό. Σωρηδόν κατεβαίνει ο λαός των Αθηνών και του Πειραιώς στον Άδη. Γέμισαν τα νεκροταφεία. Δεν μπόρεσαν να τους θάψουν οι νεκροθάφτες. Και σκάβουν λάκκους μεγαλύτερους και τους ρίχνουν μέσα».

Τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρούν το 1944, αλλά τα σημάδια της Κατοχής θα μείνουν για πάντα χαραγμένα σε όσους τα έζησαν.

Χαρακτηριστικό σημάδι, των ψυχολογικών τραυμάτων όσων έζησαν εκείνη τη περίοδο, δεν πετάνε ποτέ φαγητό, ακόμα και τα χρόνια της ευημερίας, και τρώνε πάντα γρήγορα υπό το φόβο μήπως τους πάρει κάποιος τα τρόφιμα.