To χωριό που μπήκε μόνο του σε καραντίνα για να σώσει μια χώρα

Η Μεγάλη Πανούκλα του Λονδίνου έφτασε σε πολλά μέρη σε όλη την Αγγλία, αλλά ένα μικρό χωριό στο Derbyshire που ονομάζεται Eyam, θα θυμάται πάντα για την ηρωική θυσία που έκαναν οι χωρικοί της για να σταματήσουν την εξάπλωση της λοίμωξης.

Η πανούκλα ήταν ο εφιάλτης της μεσαιωνικής Ευρώπης. Γνωστή ως ο «μαύρος θάνατος», μεταμόρφωνε το δέρμα του θύματος σε ένα μαύρο καμβά αφού νέκρωνε τα πάντα. Αυτό συνοδευόταν από φλεγμονές σε όλο το κορμί, φρικτές ημικρανίες και τελικά θάνατο. Όταν η ασθένεια έλαβε αρχικά επιδημικές διαστάσεις μεταξύ 1346 και 1353, εξαφάνισε περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους από προσώπου γης, ή σχεδόν το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η πανούκλα έφθασε στο χωριό Eyam, που βρίσκεται 35 μίλια νοτιοανατολικά του Μάντσεστερ, το καλοκαίρι του 1665, όταν ένας έμπορος του Λονδίνου έστειλε ένα δέμα από μολυσμένο από ψύλλους ύφασμα στο ράφι του χωριού. Ο βοηθός του ράφτη, που ονομάζεται George Vicars, λέγεται ότι άνοιξε το δέμα και κρέμασε το πανί μπροστά στη φωτιά για να στεγνώσει, απελευθερώνοντας άθελα τους ψύλλους που είχαν τον ιό. Μέσα σε μια βδομάδα, οι Vicars ήταν νεκροί.

Καθώς η ασθένεια άρχισε να εξαπλώνεται γύρω στο χωριό, ο πανικός ήταν εμφανής και κάποιοι αρχικά πρότειναν να φύγουν. Τότε ήταν ένας θαρραλέος κάτοικος, ο William Mompesson έπεισε τους χωρικούς να μην εγκαταλείψουν το χωριό, καθώς θα έβαζαν σε κίνδυνο τις γειτονικές πόλεις και τα χωριά. Πρέπει να ήταν τρομερό να πάρει κανείς μια τέτοια οδυνηρή απόφαση, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι χωρικοί συμφώνησαν και αποφάσισαν να τοποθετηθούν σε καραντίνα, παρόλο που κάτι τέτοιο θα σήμαινε θάνατο.

Πέτρες που οριοθετούσαν το χώρο τοποθετήθηκαν γύρω από την περιφέρεια του χωριού και όλοι και οι κάτοικοι του Eyam - ακόμη και εκείνοι που ήταν υγιείς - ορκίστηκαν να μην το διασχίσουν μέχρι να περάσει η ασθένεια. Το χωριό λάμβανε βοήθεια από γειτονικούς χωρικούς που άφηναν δέματα με φαγητό και σε αντάλλαγμα, οι κάτοικοι της Eyam άφηναν τα νομίσματα σε μια δεξαμενή γεμάτη με ξύδι, το οποίο πίστευαν ότι λειτουργούσε ως απολυμαντικό. Αυτές οι πέτρες - σύνορα υπάρχουν ως και σήμερα. 

Εκτός από την απομόνωση των ιδίων, οι χωρικοί έπαιρναν μέτρα για να ελαχιστοποιήσουν την εξάπλωση της μόλυνσης ακόμη και μέσα στο χωριό. Η εκκλησία μεταφέρθηκε σε άλλο τόπο για να αποστασιοποιηθεί. Πολλά μέλη που επιβίωσαν έπρεπε να περάσουν από την εμπειρία του να θάψουν ολόκληρες τις οικογένειές τους μόνοι τους. 

Μετά από 14 μήνες, η ασθένεια εξαφανίστηκε απότομα. Μέχρι τότε, τουλάχιστον 260 χωρικοί από τους 350 ήταν νεκροί. Πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το θάνατο φεύγοντας από το χωριό αλλά αυτή η ανιδιοτελής πράξη απομόνωσης σταμάτησε την εξάπλωση της νόσου στη Βόρεια Αγγλία και έσωσε χιλιάδες ανθρώπους...