Μια εξαιρετική συνέντευξη του Στάθη Ψάλτη, 8 χρόνια πριν

Έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο ο αγαπημένος όλων ηθοποιός Στάθης Ψάλτης κατέληξε την Παρασκευή 21 Απριλίου 2017.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο HOMME, το Νοέμβριο του 2009 (Θοδωρής Βαμβακάρης & Τάκης Γιαννούτσος) και σας μεταφέρουμε μερικά αποσπάσματα.

Ανήκετε σε μια διαφορετική γενιά ηθοποιών...

Εγώ γεννήθηκα από τσίχλα. Ετσι έλεγε η μαμά μου το πουλί του μπαμπά μου. Ως τσίχλα, λοιπόν, είμαι ελεύθερο πουλί. Μόνο αν με πυροβολήσεις θα πέσω. Με έχουν στοχεύσει πολλές φορές, αλλά τους ξεφεύγω. Και το ότι είμαι επί 32 χρόνια άνεργος από την τηλεόραση, είναι κι αυτό ένας συνεχής πυροβολισμός.

Eχετε ζητήσει δουλειά από την τηλεόραση;

Και δουλειά έχω ζητήσει και πρόταση έχω πάει, αλλά δυστυχώς απερρίφθησαν όλες. Δεν τα εγκρίνει, λέει, το κανάλι. Δυστυχώς, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Εμείς, όταν ξεκινήσαμε, δεν είχαμε τέτοιο φασισμό.

Να μιλήσουμε λίγο για τις βιντεοταινίες σας...

Δεν έχω κάνει καμία βιντεοταινία! Μόνο κινηματογράφο! Επιμένουν, όμως, ακόμα ότι έχω κάνει βιντεοκασέτες. Ισως είναι άλλοθι για τα κανάλια, όμως οι ταινίες μου βγαίνουν σε περιοδικά και τα περιοδικά ξεπουλάνε!

Πόσο εύκολο είναι να παίξει κάποιος έναν κωμικό ρόλο όταν ταυτόχρονα μπορεί να βιώνει ένα σοβαρό προσωπικό πρόβλημα;

Στη σκηνή, ξεχνάς τα πάντα. Στον οποιοδήποτε ρόλο. Ακόμα και ο θάνατος των γονιών μου δεν με λύγισε. Δεν πρέπει να το παίξεις αγωνιστής. Αυτά είναι αηδίες. Είναι απλό: Βγαίνω, παίζω, τελειώνω, και πάω στο καμαρίνι μου και κλαίω.

Εχετε παίξει σε άδειο θέατρο;

Βεβαίως έχω παίξει. Εχει τύχει σε μια παράσταση να έχω τρεις θεατές. Σε κάποια σκηνή έπρεπε να πυροβολήσω και μόλις ακούει τον πυροβολισμό μια γιαγιά που ήταν στους θεατές, σηκώνεται όρθια και λέει στον άντρα της: «Σήκω να φύγουμε. Αυτά τα έζησα στην Κατοχή». Η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος θεατής που έμεινε σηκώθηκε στο τέλος και χειροκροτούσε όρθιος.

Εχετε φίλους από τον χώρο σας;

Οι μοναδικοί άνθρωποι που έχω στη ζωή είναι δύο: Η κόρη μου και η γυναίκα μου. Οταν ήμουν στα πρώτα βήματα και βόλευα συναδέλφους σε θιάσους και ταινίες, δεν σταμάταγε να χτυπάει το τηλέφωνο. Δυστυχώς, τα τελευταία είκοσι χρόνια στο τηλέφωνο με παίρνει μόνο η κόρη μου και η γυναίκα μου για να μου πει ότι με αγαπάει όταν πηγαίνει στο κομμωτήριο. Δεν έχω φίλους. Είμαι μόνος και αυτό με πονάει. Πολύ. Με πονάει πολύ που με ξέχασε και ο Γιώργος ο Καραγιάννης, ο άνθρωπος με τον οποίο είχα τόσο καλή συνεργασία. Ούτε ένα τηλέφωνο για να μου πει «είσαι καλά;» ή «έχεις να φας;». Δεν πειράζει.

Είστε καλά οικονομικά;

Οχι. Ποτέ δεν ήμουν.