Γιάννης Γιοκαρίνης: Αν το rock ’n’ roll ήταν θρησκεία θα ήταν σίγουρα ο 13ος Απόστολος

Σε μια Ελλάδα που χωριζόταν σε λαϊκούς και έντεχνους, αυτός δεν ήθελε να ανήκει πουθενά. Οι ταμπέλες βάζουν όρια, και το δικό του μυαλό δεν είχε όρια. Οι γονείς του τον έστειλαν να μάθει κλασική μουσική και πιάνο, και αυτός βάφτισε το rock ’n’ roll κλασικό, χάραξε το δρόμο του, έκανε στάσεις για να βγάλει τα προς το ζην, αλλά δεν ξέφυγε ποτέ από τη πορεία του. Ο τελικός προορισμός ήταν ένας, έζησε τη ροκ ζωή που ήθελε, και η βαλίτσα του είναι γεμάτη με rock ’n’ roll διαμάντια. 

Γεννημένος στη Κοκκινιά, κατάλαβε από πολύ νωρίς τη κλίση του στη μουσική. Βέβαια ούτε λόγος για rock ’n’ roll, κλασικές σπουδές, πιάνο, αρμόνιο και κλασική κιθάρα. Όλα αυτά μπροστά στους άλλους, κρυφά στο μυαλό του τα πλήκτρα έπαιζαν ροκ. Τα τραγούδια του αυτοβιογραφικά, πρόσεξε τους στίχους του και θα δεις τη ζωή που έζησε. 

Για να ζήσει άρχισε να παίζει στα σκυλάδικα της εποχής. Όταν οι θαμώνες έφευγαν τα ξημερώματα, και έμεναν μόνο αυτοί που δεν μπορούσαν να κουνηθούν από το πολύ αλκοόλ, έπαιζε τα σόλα του, το μαγάζι θύμισε woodstock, και οι μπράβοι χαζεύανε με το στόμα ανοιχτό. Ποιος είπε ότι το rock ’n’ roll είναι εύκολο μονοπάτι; Σύντομα από την επαρχία έρχεται στην Αθήνα, είναι από τους καλύτερους μουσικούς και βρίσκει εύκολα δουλειά.

Ταυτόχρονα πειραματίζεται με διάφορα ροκ γκρουπάκια της εποχής, Σκορπιός (του Βαγγέλη Γερμανού), οι Ηρακλης Και Λερναία Ύδρα, οι 2002 GR και οι Αγάπανθος. Το στυλ του μακρύ μαλλί μπούκλα με μούσια, τον κάνουν να ξεχωρίσει. Σύντομα ακολουθεί σόλο καριέρα, συνεργάζεται με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, Σάκης Μπουλάς,  Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλης Γερμανός, Παύλος Σιδηρόπουλος, Ελένη Βιτάλη και Γιάννης Κούτρας, είναι μόνο μερικά ονόματα από όσους τον εμπιστεύθηκαν για συνεργάτη.

Αλλά ο Γιάννης έχει το δικό του στυλ, καταπίνει τη ζωή, αχόρταγος, αυτοκαταστροφικός πολλές φορές, το αλκοόλ ήταν η μόνιμη πληγή του, με ένα ιδιαίτερο χιούμορ, άρχισε να τραγουδά τα τραγούδια του, γιατί κανείς δεν μπορούσε να τα πει καλύτερα. Το πιάνο του γεννά μελωδίες που κάνουν τα πόδια σου να κουνιούνται χωρίς έλεγχο, οι στίχοι του απλοί, καθημερινοί, δεν θέλει να αλλάξει το κόσμο, του αρέσει ο δικός του. 

Το 1984 βγάζει τον πρώτο του δίσκο. ‘’Φόρα Παρτίδα’’ το όνομά του, αλλά όλη ασχολούνται με την Ευλαμπία που ο Γιάννης ερωτεύθηκε στην ουρά του ΙΚΑ. ‘’Κιθαρίστας ή Ντράμερ’’, ‘’Νοσταλγός Του Rock ‘N’ Roll’ ακολουθούν και όλα τα μπαράκια της εποχής γεμίζουν με τους ήχους του. Συναυλίες, μπουάτ, νυχτερινά κέντρα όλοι τον θέλουν για μια εμφάνιση. Δουλεύει ασταμάτητα, χωρίς να σταμάταει να γράφει.

 Όμως ο Γιάννης δεν είναι μόνο καταπληκτικός μουσικός, είναι rock ’n’ roll τύπος, είναι αυθεντικός, πατάει στη Γη και μιλάει για όσα έζησε. Τα πλούτη του είναι οι μνήμες του. Όταν έβγαλε πολλά λεφτά, φοβήθηκε μήπως χάσει τον εαυτό του και απομακρύνθηκε από τη μουσική, όταν η γυναίκα του, τον έβαλε αντιμέτωπο με τον καθρέπτη, είδε την εξάρτηση του από το αλκοόλ και το πολέμησε. Όταν ένα αμάξι τον χτύπησε και τον έστειλε στην εντατική, αυτός συγχώρεσε τον οδηγό που τον εγκατέλειψε και δεν ζήτησε τη δίωξη του.

Χωρίς τις δάφνες των όμορφων της ελληνικής ροκ σκηνής, ο Γιάννης Γιοκαρίνης κέρδισε το σεβασμό όλων, για το πάθος του, για την μουσική που αγάπησε και υπηρέτησε όσο κανείς.