Θεραπεία «ξύπνησε» ασθενή που ήταν 15 χρόνια σε κατάσταση φυτού

Ενθαρρυντικά σημάδια ανάκτησης της συνείδησης εντόπισαν οι ειδικοί σε 35χρονο, που νοσηλευόταν σε κατάσταση φυτού για 15 χρόνια, έπειτα από πειραματική θεραπεία.

Η θεραπεία του 35χρονου, που είχε τραυματιστεί σε τροχαίο, περιλάμβανε και τη διέγερσή του μέσω μιας συσκευής στο στέρνο του.

Όπως γράφει το BBC, μέσα σε διάστημα ενός μήνα ο άνδρας μπορούσε να ανταποκριθεί σε απλές εντολές, να γυρίσει το κεφάλι του και να ακολουθήσει ένα αντικείμενο με τα μάτια του.

Οι ειδικοί εκτιμούν πως τα αποτελέσματα είναι δυνάμει εξαιρετικά, αλλά χρειάζεται η διαδικασία να επαναληφθεί για να τεκμηριωθεί.

Η διαδικασία διέγερσης του παρασυμπαθητικού νεύρου(Vagal nerve stimulation- VNS) είναι πιθανό να μην έχει τα ίδια αποτελέσματα σε ασθενείς με άλλου είδους εγκεφαλική βλάβη, εξηγούν.

Ωστόσο η Angela Sirigu, από το Institut des Sciences Cognitives Marc Jeannerod, στη Λυόν της Γαλλίας, υποστηρίζει πως επελέγη μια πραγματικά δύσκολη περίπτωση ασθενούς για να δοκιμαστεί η θεραπεία.

Το παρασυμπαθητικό συνδέει τον εγκέφαλο με πολλά μέρη του σώματος και συμβάλλει στον έλεγχο αυτόματων ή υποσυνείδητων λειτουργιών.

Ύστερα από έναν μήνα διέγερσης, η μητέρα του ασθενούς ανέφερε πως είχε βελτιωθεί η ικανότητά του να μένει ξύπνιος ακούγοντας τον θεραπευτή του να διαβάζει ένα βιβλίο.

Σύμφωνα με τη δημοσίευση, στο περιοδικό Current Biology, οι τομογραφίες επιβεβαίωσαν αυτή τη βελτίωση.

Άρχισε επίσης να αντιδρά σε πιθανές «απειλές», για παράδειγμα όταν ο γιατρός τον πλησίαζε απότομα στο πρόσωπο, αντιδρούσε με έκπληξη, ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του.

«Η ευπλαστότητα του εγκεφάλου και η δυνατότητα ανάπλασής του είναι πιθανές ακόμα και όταν η ελπίδα μοιάζει να έχει χαθεί» τονίζει η Sirigu.

«Μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα λύση αλλά θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τα αποτελέσματα μέχρι να επιτευχθούν και σε περισσότερους ασθενείς» σχολίασε ο Dr Vladimir Litvak, από το The Wellcome Centre for Human Neuroimaging στο Ινστιτούτο Νευρολογίας του University College του Λονδίνου.

«Είναι δύσκολο να ξέρει κανείς με βάση μία και μοναδική περίπτωση το πώς μπορεί η θεραπεία αυτή να λειτουργήσει σε περισσότερους ασθενείς».