Η εποχή που τα αγόρια φορούσαν ροζ και τα κορίτσια μπλε

Τα χρώματα είναι η πεμπτουσία της όρασης και έχουν άμεσο αντίκτυπο στον ψυχισμό του ανθρώπου, αφού πολλές φορές καταφέρνουν να αλλάξουν την διάθεσή μας προς το καλύτερο ή προς του χειρότερο. Κάποιες φορές τα χρώματα έχουν γίνει σύμβολο μίσους ή φανατισμού, ρατσισμού και κοινωνικού διαχωρισμού. Ωστόσο γι’ αυτό δεν φταίνε τα ίδια τα χρώματα, αλλά η σημασία που τους δίνουμε εμείς. Ειδικά αν το marketing μπει σφήνα στην εξίσωση.

Όπως όταν σκεφτόμαστε μια μπανάνα να είναι κίτρινη, έτσι και σήμερα, όταν σκεφτόμαστε ένα αγόρι σκεφτόμαστε αυτόματα το μπλε. Και το ροζ για το κορίτσι. Έχετε έρθει πολλές φορές στην θέση να κάνετε ένα δώρο σε έναν νεογέννητο μωρό και το χρώμα των ρούχων, με το χρώμα των ρούχων να υπαγορεύεται από το φύλο του μωρού. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι.

Μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το χρώμα δεν έπαιζε κανέναν ρόλο σε αντιστοίχιση με το φύλο του μωρού. Οι άντρες μπορεί να φορούσαν ροζ και μερικοί μάλιστα έβαφαν τους τοίχους του σπιτιού τους με αυτό το χρώμα, επειδή τους προκαλούσε ευχάριστα συναισθήματα. Η αντιστοίχιση ξεκίνησε την δεκαετία του ’10, αλλά από την ανάποδη. Οι οδηγοί του ρουχισμού για τα μωρά τότε, πρότειναν ότι το καλύτερο χρώμα για το αγόρι ήταν το ροζ και για το κορίτσι το μπλε.

Ο μελοντικός πρόεδρος Ρούζβελτ το 1884

Το 1918 η εμπορική έκδοση του Earnshaw’s Infants’ Department έγραφε: «Ο γενικός αποδεκτόε κανόνας είναι ροζ για τα αγόρια και μπλε για τα κορίτσια. Ο λόγος είναι ότι το ροζ είναι πιο αποφασιστικό και δυνατό χρώμα, δηλαδή πιο ταιριαστό σε αγόρια, ενώ το μπλε, είναι πιο λεπτό και κομψό, δηλαδή πιο ταιριαστό σε κορίτσια».

Αυτές οι προτάσεις σήμερα μοιάζουν παράξενες. Όμως η συγκεκριμένη πεποίθηση συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το περιοδικό Time, δημοσίευσε ένα άρθρο παίρνοντας υπόψιν του τους κορυφαίους εμπόρους των ΗΠΑ, Το άρθρο λοιπόν συμβούλευε τους γονείς να ντύνουν τα αγόρια με ροζ και τα κορίτσια με μπλε. Φυσικά, πίσω από αυτές τις «συμβουλές» ήταν η αύξηση των πωλήσεων σε ένα στοχευμένο από τους εμπόρους προϊόν.

Για άγνωστους λόγους, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κατασκευαστές των ρούχων αποφάσισαν πως τα χρώματα έπρεπε να αντιστραφούν. Για κάποιον λόγο λοιπόν, διέδωσαν πως το μπλε είναι για τα αγόρια, γιατί τους αρέσει περισσότερο, ενώ το ροζ είναι για τα κορίτσια! Ένα μωρό βέβαια, δεν μπορεί να έχει προδιάθεση για κάποιο χρώμα, προτιμώντας το από ένα άλλο, όπως αποδεικνύουν αρκετές έρευνες.

Πριν από την αντιστοίχιση φύλου και χρώματος, τα παιδιά φορούσαν όλα λευκά. Ήταν πιο εύκολο να πλυθούν (τότε τα χρώματα ξεθώριαζαν πιο εύκολα) και κανένα χρώμα δεν ήταν σήμα κατατεθέν. Επίσης, όλα τα παιδιά, φορούσαν φουστάνια.

Δυο αδέρφια, κορίτσι και αγόρι, το 1905

Εκτός από το πλύσιμο, τα φουστάνια βολεύουν στην αλλαγή της πάνας αλλά και στην επιλογή μεγέθους, αφού το παντελόνι έχει μια πιο αυστηρή φόρμα. Τα αγόρια και τα κορίτσια φορούσαν λευκά φορέματα μέχρι τα πέντε ή τα έξι τους χρόνια. Αυτό άρχισε να αλλάζει περίπου την ίδια περίοδο με τα χρώματα. Τα αγόρια φόρεσαν τότε παντελονάκια, γιατί τα φορούσαν οι άντρες. Κάποιες δεκαετίες αργότερα, το κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών έκανε την επανάστασή του. Όμως δεν επέστρεψε στην παλιά τακτική. Δηλαδή οι γυναίκες δεν άρχισαν να φορούν φουστάνια στα αγόρια, αλλά παντελόνια στα κορίτσια.

Σήμερα, αν ο κόσμος βλέπει ένα μωρό με ροζ, τότε θα υποθέσει αυτόματα ότι είναι κορίτσι. Αν τους πεις το αντίθετο θα εκπλαγούν, θα σχολιάσουν και ίσως σε κοιτάξουν περίεργα. Η «μαγεία» του marketing.