Εξερευνώντας την κρυφή κοινότητα των ομοφυλόφιλων του Ιράν

Το Φεβρουάριο του 1979 η Περσική Αυτοκρατορία κατέρρευσε και μετά από 2.500 χρόνια μοναρχίας, το Ιράν έγινε μέρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας, υπό την ηγεσία του Sharia Law, ο οποίος κατέταξε το θέμα της ομοφυλοφιλίας ανάμεσα στα πιο σοβαρά εγκλήματα, επιβάλλοντας ποινές όπως τη φυλάκιση, τις σωματικές τιμωρίες, ακόμα την εκτέλεση.

Στην ουσία, αυτό που θεωρείται το κακό στην όλη υπόθεση, είναι η σeξουαλική επαφή ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Οποιαδήποτε εpωτική δραστηριότητα εκτός του ετεροφυλόφιλου γάμου θεωρείται παραβίαση των θρησκευτικών νόμων. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα τρανσeξουαλ άτομα θεωρούνται ετεροφυλόφιλα και δεν διώκονται αν ολοκληρώσουν την επέμβαση αλλαγής φύλου, την οποία μάλιστα χρηματοδοτεί μερικώς το ίδιο το κράτος.

Ως εκ τούτου, το Ιράν αποτελεί τη δεύτερη χώρα στον κόσμο, μετά την Ταϊλάνδη, όπου πραγματοποιούνται οι περισσότερες χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου. Πολλοί ομοφυλόφιλοι έχουν πιεστεί από τις οικογένειές τους για να γίνουν τρανσeξουαλ - ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα, αν δεν το κάνουν, για να σωθούν.

Αρκετά είναι τα άτομα που έρχονται στο Ντενιζλί, μια βιομηχανική πόλη στη νοτιοδυτική Τουρκία, η οποία λειτουργεί ως ζώνη διέλευσης, επιτρέποντας στους Ιρανούς πρόσφυγες να ζουν ήρεμα, περιμένοντας υπομονετικά να εκδοθεί η βίζα τους. Από τότε που εφαρμόστηκε η απαγόρευση ταξιδιού στις ΗΠΑ  και ο Καναδάς σταμάτησε να δέχεται Ιρανούς πρόσφυγες, η κατάσταση για αυτούς τους ανθρώπους έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη. Και ενώ η ομοφυλοφιλία είναι νόμιμη στην Τουρκία, η ομοφοβία παραμένει ένα ζήτημα που όλοι οι άνθρωποι της LGBTQI πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Παρόλο που είναι απαλλαγμένοι από τους σκληρούς νόμους της πατρίδας τους, οι Ιρανοί πρέπει να παραμείνουν ανώνυμοι για να προστατευθούν.

Στο Ντενιζλί, ξεκίνησε το έργο της και η Ελβετή φωτογράφος Laurence Rasti. Ενώ εργαζόταν πάνω στην απόκτηση του πτυχίου της από τη σχολή Ecole cantonale d'art de Lausanne, η Rasti άρχισε να εστιάζει στα θέματα του φύλου και της ταυτότητας. Ως Ελβετή πρώτης γενιάς, άρχισε να χρησιμοποιεί τη φωτογραφία για να εξετάσει τους πολιτιστικούς κώδικες τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης.

Μεταξύ του 2014 και του 2016, η Rasti πραγματοποίησε δέκα ταξίδια στην παραπάνω πόλη για να φωτογραφίσει άντρες και γυναίκες που έφταναν εκεί προκειμένου να κρυφτούν. Κάνοντας φίλους της τους ανθρώπους αυτούς και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους, η Rasti δημιούργησε μια σειρά από πορτρέτα που διακρίθηκαν στα βραβεία Magnum Photography Awards 2016.

Αυτόν το Νοέμβριο, η Rasti δημοσίευσε το πρώτο της βιβλίο «Δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στο Ιράν» (Έκδοση Patrick Frey). Ο τίτλος εμπνεύστηκε από τα λόγια του πρώην προέδρου του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, τα οποία ακούστηκαν σε ομιλία που ο ίδιος έδωσε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στις 24 Σεπτεμβρίου 2007. «Στο Ιράν, δεν έχουμε ομοφυλόφιλους, όπως στη χώρα σας» δήλωσε με υπερηφάνεια ο τότε Πρόεδρος, ρίχνοντας φως στις καταστάσεις που του επέτρεψαν να προβάλει αυτόν τον ισχυρισμό.

Η Rasti μοιράζεται τις εμπειρίες της μέσα από αυτό το έργο, προσφέροντας ιδέες για το πώς να φωτογραφίσετε αόρατους ανθρώπους με συμπόνια, αξιοπρέπεια και σεβασμό.