Η music playlist του Τραμπ είναι τόσο «ντελούλου» όσο νομίζαμε

Όταν δεν ασχολείται με κυβερνητικές υποθέσεις, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει μια… πολύ συγκεκριμένη ιεροτελεστία: να κάθεται στην ταράτσα του Mar-A-Lago και να «βομβαρδίζει» τους καλεσμένους του με μουσική στη διαπασών.

Σύμφωνα με φίλους του που μίλησαν στο Axios, ο πρώην πρόεδρος γίνεται κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος όταν πιάνει στα χέρια του το iPad — η στιγμή που ενεργοποιείται το alter ego του: DJ T.

Η playlist; Μόλις 13 τραγούδια, πάντα τα ίδια, κάθε βράδυ. Μια μίξη ροκ, μιούζικαλ, power ballads και ’90s νοσταλγίας. Κι όμως, πίσω από αυτές τις επιλογές κρύβεται μια ολόκληρη ψυχογραφία.

Η ιερή δεκατριάδα: Ροκ, δράμα και… κιθάρες μέχρι τέλους

Με μια πρώτη ματιά, η λίστα μοιάζει ποικιλόμορφη. Με μια δεύτερη, αποκαλύπτεται κάτι άλλο: όλα εκτός από ένα τραγούδι ανήκουν στον 20ό αιώνα. Είναι σαν ο Τραμπ να πάτησε pause στη μουσική εξερεύνηση λίγο πριν το 2000.

Και τι ξεχωρίζει από όλα; Η εμμονή του με το σκληρό ροκ των ’90s, η εποχή όπου και ο ίδιος βρισκόταν στο peak της ποπ - πολιτισμικής παρουσίας του.

Στην playlist θα συναντήσεις:

• Enter Sandman – Metallica
• November Rain – Guns N’ Roses

Μεγάλα, υπερθεαματικά κομμάτια, χτισμένα για μεγάλες στιγμές, φώτα, εντυπωσιασμό, όλα όσα λατρεύει εμφανώς και ο Τραμπ.

Η μελαγχολία της δεκαετίας του ’90: ο Τραμπ και το… ευαίσθητο alternative

Παρά τη ροπή του στο δράμα και στο μέταλ, δύο κομμάτια εκπλήσσουν:

• Losing My Religion – R.E.M.
• Nothing Compares 2 U – Sinéad O’Connor

Δύο τραγούδια εσωστρέφειας, μελαγχολίας, και έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Κανείς δεν θα τα έβαζε στην κατηγορία «μουσική για πάρτι σε χλιδάτο ρετιρέ». Κι όμως, αυτά ανοίγουν πολλές φορές το πρόγραμμα του DJ T.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διασκεδάσει κανείς και προφανώς, ο Τραμπ επιλέγει αυτόν.

Το μεγαλείο επί σκηνής: Μιούζικαλ, ύμνοι και υπερθεαματικά ρεφρέν

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τη δημόσια εικόνα του Τραμπ, είναι η αγάπη του για το θέατρο της πολιτικής — και της ζωής.

Έτσι, στην playlist εμφανίζονται:

• Το The Phantom of the Opera του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ
• Το Superstar από το «Jesus Christ Superstar»
• Το My Way του Φρανκ Σινάτρα
• Το Suspicious Minds του Έλβις Πρίσλεϊ

Δραματικότητα, στόμφος, συναίσθημα που ξεχειλίζει.

Και φυσικά, δεν λείπει το κομμάτι που χρησιμοποίησε όταν κέρδισε τις εκλογές το 2016:

• You Can’t Always Get What You Want – The Rolling Stones.

Ίσως το πιο ειρωνικό victory song στην πολιτική ιστορία.

Η πλευρά του baby boomer: λίγο Cash, λίγο Elton, λίγο Lionel

Ανάμεσα στις ροκ καταιγίδες, υπάρχουν και κάποιες πιο «κλασικές» επιλογές. Μια γενιά δεν κρύβεται:

• Ring of Fιre – Johnny Cash
• Funeral for a Friend / Love Lies Bleeding – Elton John
• Hello – Lionel Richie

Κι ένα απροσδόκητο: It's a Man's Man's Man's World, σε live εκτέλεση Brown –Pavarotti.

Αυτές οι επιλογές μοιάζουν με νοσταλγία. Ή με μια απόπειρα επίδειξης γούστου. Ή και τα δύο.

Τελικά, τι μας λέει η playlist;

Ότι πίσω από τη βαρύγδουπη δημόσια περσόνα, ο Τραμπ έχει γούστο… απολύτως αναμενόμενο: μελόδραμα, υπερβολή, κιθάρες, θεατρικότητα, και μια δόση ξεπερασμένης pop grandeur.

Ή όπως θα έλεγε κάποιος της Gen Z: Η playlist είναι τόσο “ντελούλου”, που ταιριάζει τέλεια στον κάτοχό της.

Αλλά, τουλάχιστον, είναι αυθεντική — και σταθερή. Στο Mar-A-Lago, κάθε βράδυ παίζει η ίδια λίστα. Γιατί, όπως φαίνεται, ο DJ T ξέρει τι του αρέσει…και δεν αλλάζει ούτε μια νότα.