Αγάπη από βινύλιο στον παλαιότερο δισκοπώλη της Θεσσαλονίκης

Ένα μαγαζί με χιλιάδες δίσκους, από βαριά λαϊκά μέχρι ψαγμένα ροκ παλιά βινύλια, βιντεοκασέτες, αφίσες από παλιές ελληνικές ταινίες και ξένα blockbuster. Ο Άρης Κουίνογλου, λάτρης της μουσικής, είναι ο παλαιότερος δισκοπώλης της Θεσσαλονίκης.

O Άρης Κουίνογλου, ανοίγει κάθε πρωί το μαγαζί του στη Κασσάνδρου και δεν περνά πολλή ώρα μέχρι να μπει ο πρώτος πελάτης. Βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1979, και δουλεύει το μαγαζί του μόνος του, κατεβαίνει σε εκθέσεις, συμμετέχει σε εκδηλώσεις και flea market σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και ζει μια ζωή μέσα στη μουσική.

"Το μαγαζί το άνοιξα στις 12 Ιουλίου του 1979, είχα μόλις 15 μέρες που είχα απολυθεί από το στρατό. Εκείνη την εποχή είχε πολλά καταστήματα με δίσκους. Στο σωματείο που ήμουν είχαμε καταγράψει 743 καταστήματα μουσικής! Όταν άνοιξα το μαγαζί στην περιοχή του Διοικητηρίου όπου είμαι και σήμερα, είχε από εδώ μέχρι την Ολύμπου, τρεις δρόμους πιο κάτω, 12 καταστήματα μόνο για μουσική! Όλοι μου έδιναν το πολύ 6 μήνες σε αυτή τη δουλειά αλλά τους διέψευσα όλους! Όλοι έκλεισαν, και έμεινα εγώ! Πάντα είχα και θα έχω πάθος με τη μουσική."

"Ο πρώτος δίσκος που πούλησα ήταν το N2 των Led Zepelin. Tότε τα μεγάλα συγκροτήματα της ροκ έκαναν τρελές πωλήσεις!"

"Μετά τη χούντα, το 1974 είχαμε τρομερά μεγάλη δισκογραφία στα ελληνικά τραγούδια. Έβγαιναν πάρα πολλοί δίσκοι! Ο Πουλόπουλος μόνος έβγαλε 12 δίσκους σε 2 χρόνια το διανοείστε; Τότε μεσουρανούσαν Χατζής, Νταλάρας, Αλεξίου, Πάριος, και φυσικά τα πολιτικά τραγούδια ήταν στην πρώτη γραμμή... Θεοδωράκης, Ξυλούρης, Λοΐζος και άλλοι".

"Τα περισσότερα δισκοπωλεία, όπως και τα βίντεο κλαμπ τα έφαγε το ψηφιακό. Όταν βγήκαν τα cd, τα δισκοπωλεία που δεν εισήγαγαν τη νέα τεχνολογία άρχισαν να κλείνουν. Επίσης οι εταιρίες είχαν ξεχάσει πως τη μουσική την πουλούσαν τα δισκάδικα, και άρχισαν να τα μοιράζουν με τις εφημερίδες. Αυτό μας έκανε κακό. Κάθε Κυριακή, στις εφημερίδες είχε δώρο cd πρώτης γραμμής, δεν σκεφτόντουσαν πως έτσι κάνουν κακό και στους ίδιους και έδιναν τα δικαιώματα στη κάθε εφημερίδα".

"Τότε όλοι αγόραζαν εφημερίδες για τη μουσική ή τις ταινίες. Εγώ προσωπικά ταρακουνήθηκα σαν επιχειρηματίας και από το 2000 άρχισα να ταξιδεύω για να βρω βινύλια που δεν είχαν οι άλλοι και επίσης δεν μπορούσαν να αντιγραφούν όπως γινόταν κατα κόρον με τα cd. Και έπειτα με το ίντερνετ, μπήκα στο παιχνίδι ξανά!" 

"Έχω πελάτες σε όλες τις ηπείρους και δέχομαι τηλεφωνήματα και mail από Έλληνες και ξένους από όλο τον κόσμο! Αφρική, Ευρώπη σχεδόν από κάθε χώρα, Καναδά, Αυστραλία! Περισσότερο, αγοράζουν τα βινύλιά μου συλλέκτες, αλλά είδα πως άρχισαν πάλι τα βινύλια και στα μπαράκια οπότε έχω και πάλι πελάτες dj" 

ΙNFO: Δισκοπωλείο ΠΟΠ, Κασσάνδρου 36, 2310272429