Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Tennessee Williams στο Θέατρο Τ

Η παραγωγή της θεατρικής ομάδας Passatempo, που σημείωσε 41 sold-out παραστάσεις τη σεζόν 2017-2018 προσελκύοντας περισσότερους από 3.000 θεατές, επιστρέφει από τις 12 Οκτωβρίου στη σκηνή του Θεάτρου Τ.

Ο λόγος για το αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Tennessee Williams «Γυάλινος Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, με τη Γιώτα Φέστα στον ρόλο της Αμάντα. Με φόντο τα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης (δεκαετία του 1930), σε μια επαρχία του αμερικάνικου Νότου, εκτυλίσσεται η ιστορία μιας οικογένειας που την έχει εγκαταλείψει ο πατέρας. Το κείμενο είναι μια εξομολογητική δήλωση ενοχής του αφηγητή - γιου Τομ, που κι εκείνος με τη σειρά του εγκατέλειψε - μετά από ορισμένες ατυχείς συμπτώσεις και πολλά σπαταλημένα όνειρα - τη μητέρα του Αμάντα και την αγαπημένη του αδελφή Λώρα. Στόχος η αναζήτηση της ελευθερίας, η πάντα μακρινή, σχεδόν άπιαστη ευτυχία.

Πρόκειται για ένα σπαραχτικό και ταυτόχρονα ανελέητα σαρκαστικό έργο που μιλά για τον δύσκολο αποχωρισμό από την οικογενειακή φωλιά, για την ενοχή, για την ανέφικτη φυγή, για τη μνήμη που μπορεί να γίνει…φυλακή.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 

«…μία παράσταση που κάνει το γνωστό έργο να ακούγεται σαν για πρώτη φορά, που δεν εντυπωσιάζει τον θεατή (επειδή δεν το επιδιώκει), αλλά τον κερδίζει σιγά σιγά, ώσπου να τον ενσωματώσει αμοιβαδοειδώς στον κόσμο της, χάρη στη φυσική ροή, στην ευκρίνεια αλλά και στο μέτρο της.»

Ζωή Βερβεροπούλου, Εντευκτήριο

«Η Φέστα χτίζει μια από τις καλύτερες Αμάντες που είδαμε ποτέ στο ελληνικό θέατρο, στέρεη και εύθραυστη μαζί, πληθωρική και συνάμα τόσο μόνη.»

Γιώργος Τούλας, Παράλλαξη

«Ευρηματική σκηνοθεσία. Προβολές ρόλων της σκηνής επάνω σε λογής-λογής επιφάνεια έχω συναντήσει σε παραστάσεις, όχι όμως τη συνιστώσα-οθόνη, να είναι δρώσα στο παρόν. Νομίζω ότι το ιδιαίτερο σ’ αυτή την προσέγγιση του πολυπαιγμένου ανά τον κόσμο έργου είναι το παιχνίδι με τον χρόνο και το πνεύμα, μπροστά και πίσω από μια οθόνη.»

Παύλος Λεμοντζής, Kavala Web News

«Η σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή ανέδειξε την ονειρική ατμόσφαιρα του έργου χωρίς να υπερβάλλει, με συγκρότηση και στιβαρότητα. Με οικονομία στις παύσεις, τις κινήσεις και τις αλλαγές και, όπως πάντα, με σεβασμό στο κείμενο, έστησε μια παράσταση πραγματικά αξιέπαινη.»

Μαρία Καστανάρα, MaxMag