Aυτοδημιούργητος, επιχειρηματικό δαιμόνιο: Θεόδωρος Βασιλάκης, o «βασιλιάς» των αιθέρων

Πέρασε την πόρτα απροειδοποίητα, βαδίζοντας ζωηρά έχοντας επιλέξει ένα τυχαίο αεροσκάφος από τον στόλο της Aegean, το οποίο είχε μόλις καθαριστεί, όμως ο Θόδωρος Βασιλάκης ήθελε να το διπαιστώσει ιδίοις όμασοι.

Η νύχτα είχε ρίξει τα πέπλα της για τα καλά στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» όταν ιδρυτής της εταιρίας με τους δύο γλάρους μπήκε στο αεροσκάφος και πήγε πρώτα στην τουαλέτα για να την ελέγξει.

Ακολούθησε ο θάλαμος επιβατών, θέση προς θέση από έναν άνθρωπο που εκείνη την ώρα θα μπορούσε να είναι σπίτι του ή σε κάποιο κοινωνικό κάλεσμα.

Και ο «έλεγχος Βασιλάκη» όπως τον αποκαλούσαν κάποιοι εργαζόμενοι μόνο τυχαίος δεν ήταν, αφού το πάλαι ποτέ παιδί από την Κρήτη κοίταζε τα πάντα, πριν αποχωρήσει.

Ειδικά τα πρώτα χρόνια της Aegean, όταν ο στόλος της δεν είχε γιγαντωθεί αυτές οι αιφνιδιαστικές επιθεωρήσεις του ιδιοκτήτη κατέληγαν αριχικά σε φωτογραφίες στο κινητό του όταν έβρισκε κάτι.

Μετά στέλνονταν στον αρμόδιο τεχνικό διευθυντή συνήθως με μια επισήμανση ή μια ερώτηση του στυλ «αυτό γιατί δεν το αλλάξαμε; Έχει φθαρεί».

Ο θάνατός του χθες το βράδυ βύθισε σε θλίψη την οικογένειά του και όχι μόνο, μετά από μια χρόνια μάχη με την επάρατη νόσο, την οποία έδωσε με αξιοπρέπεια για πάνω από δέκα χρόνια.

Ήταν άλλωστε ένας άνθρωπος που δεν ήθελε επ' ουδενί να τον λυπούνται οι άλλοι για την ασθένειά του και, ένας μαχητής της ζωής που από μικρό παιδί είχε μάθιε τι θα πει σκληρλη δουλειά.

Ήταν τότε που μετά το σχολείο αντί να παίξει όπως οι συμμαθητές του δούλευε στα αμπέλια για να δει, να μάθει την δουλειά και να βοηθήσει τον μπαμπά του.

Οι σπουδές στην Αμερική, η επιστροφή στην Κρήτη του που λάτρευε και η πρώτη δουλειά σε εταιρία διανομής καυσίμων ήταν απλά η αρχή μιας μυθιστορηματικής διαδρομής.

Μιας διαδρομής που ο Θώδωρος Βασιλάκης εστίασε στον τουρισμό και τον οδήγησε με σταθερά βήματα στην κορυφή.

Ο άνθρωπος που τα έβαζε με τον εαυτό του

Άνθρωποι με ροζιασμένα χέρια στο Ηράκλειο της Κρήτης που έχουν περάσει τα ενενήντα, θυμούνται τον μικρό Θόδωρο να κουβαλάει τους τενεκέδες με καύσιμα που πούλαγε ο πατέρας του από το μικρό μαγαζάκι που είχε.

Βρισκόταν στην συνοικία Καμαράκι κοντά στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης και εκεί ουσιαστικά ανδρώθηκε ο άνθρωπος που ταύτισε το όνομά του με τον ελληνικό τουρισμό και τις αερομεταφορές.

Παιδί μιας μέσης οικογένειας έφυγε για την Αμερική στην αρχή της δεκαετίας του '60 και όταν επέστρεψε από τις σπουδές του το ανήσυχο μυαλό του πήρε μπροστά.

Όταν δημιουργήθηκαν οι δεξαμενές καυσίμων στην Κρήτη, επέκτεινε την επιχείρηση και άλλαξε τον τρόπο διανομής καυσίμων, ενώ ανέλαβε την μεταφορά τους σε όλο το νησί μέσω της Caltex που μετονομάστηκε αργότερα σε Texaco.

O αυτοέλεγχός του ήταν παροιμοιώβης και όπως έλεγαν πολλοί φίλοι του η μοναδική φορά που ίσως τον έχασε ήταν όταν γνώρισε την γυναίκα της ζωής του, Εμμανουέλα Βασιλάκη.

Αυτή που του χάρισε δυο γιούς, τον Γιώργο και τον Ευτύχη άξιους συνεχιστές της αυτοκρατορίας που έστησε αυτός ο πανέξυπνος Κρητικός με το κοφτερό μυαλό.

Αμφότεροι παρά τις υποχρεώσεις τους προσπαθούσαν να μην λείπουν τις Κυριακές από το οικογενειακό τραπέζι, αφού πατέρας τους το έθετε περίπου σαν όρο, ώστε η οικογένεια να είναι πάντοτε ενωμένη.

Ο ίδιςο μιλώντας πριν λίγα χρόνια σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει δώσει είπε: «Τα βάζω συχνά με τον εαυτό μου.Εκενυρίζομαι μαζί του. Γι' αυτό μου αρέσει και το γκολφ. Γιατί δεν μπορώ να εκνευριστώ με τον συμπαίκτη μου αν μια μπάλα πάει στραβά, με τον εαυτό μου τα βάζω».

Κάτι που διαπίστωσαν οι χιλιάδες εργαζόμενοι του ομίλου του που τον έζησαν σε εύκολες ή δύσκολες στιγμές, ειδικά αυτοί της Aegean που τον έβλεπαν μπροστά τους όταν νόμιζαν ότι κοιμάται.

Η πορεία προς την κορυφή

Ο Θόδωρος Βασιλάκης δούλευε πολύ, ήταν πεισματάρης όταν ζόριζαν οι καταστάσεις, δίκαιος απέναντι σε φίλους και ανατγωνιστές ηθικός και πάντοτε χαμηλών τόνων.

Ακόμη και όταν η Aegean γιγαντώθηκε και τα έξι αεροσκάφη έγιναν εξήντα ένα μέσα σε έντεκα χρόνια ο άνθρωπος με το μειλίχιο βλέμμα και τα στρογγυλά γυαλιά οράσεως επέλεξε να παραμείνει στο έδαφος, παρότι ως επιχειρηματίας είχε πετάξει πολύ ψηλά.

Στα κοινωνικά καλέσματα πήγαινε ακριβώς την ώρα που ανέγραφε η πρόσκληση και όπως έλεγε χαριτολογώντας μακάρι να τον καλούσαν και πριν από τις εννιά το βράδυ.

Καθόταν το πολύ μιάμιση ώρα μαζί με την σύζυγό του και συνήθως κοιμόταν λίγο μετά τις έντεκα και μισή, αφού σηκωνόταν πριν την ανατολή του ηλίου.

Μέχρι την ίδρυση της Aegean είχε κυριαρχήσει στον χώρο της ενοικίασης αυτοκινήτων με την Hertz, την οποία αγόρασε ένα βήμα πριν την χερωκοπία και την γιγάντωσε στα χρόνια που ακολούθησαν με την Auto Hellas.

Οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων-ξεκίνησε με την General Motors και έφτασε στην Seat και την Saab-ήταν απλά πετυχημένα βήματα σε μια ανοδική πορεία, που δεν είχε σταματημό.

Η νομοτελειακή χρονιά ή για να το θέσουμε αλλιώς η στιγμή που το σύμπαν συνομώτησε ήταν η εξαγορά το 1994 της μικρής εταιρίας Aegean Aviation.

Ήταν το momentum όπου η εμπορία καυσίμων, οι αντιπροσωπείες και τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα «παντρεύτηκαν» με τους αιθέρες και τις αερομεταφορές.

Όχι αμέσως, αλλά με τα προσεχτικά βήματα που «γέννησαν» την Αgean, αυτή που έφτασε να αγοράσει τον βασικό της ανταγωνιστή στην Ελλάδα, την ταλαιπωρημένη πάλαι ποτέ Ολυμπιακή Αεροπορία που είχε μετονομαστεί σε Olympic Air.
Γράφτηκαν πολλά τότε, ίσως και πράγματα που στεναχώρησαν σίγουρα έναν επιχειρηματία που πίστευε στην ακεραιότητα τον σεβασμό στον άνθρωπο και την προσφορά γενικότερα.

Το γκολφ και η λιτή ζωή

Οι φίλοι του που τον ήξεραν πολύ καλά γνώριζαν ότι δεν έτρωγε τα βράδυα από επιλογή, όπως και ότι όπου κι αν βρισκόταν ακόμη και στις διακοπές του, ήταν πάντα έτοιμος να επιστρέψει στην Αθήνα αν προέκυπτε κάτι.

Χαιρόταν χωρίς να το φωνάζει το εκπληκτικό εξοχικό στην Κέρκυρα, την εξαιρετικής αισθητικής κατοικία της οικογένειας στην Μύκονο αλλά και λατρεμένη του Κρήτη.

Τα έξι εγγόνια του ήταν τα τελευταία χρόνια η μεγάλη χαρά της ζωής του, η πρώτη πλέον μετά το μεγάλο του πάθος, το γκολφ, ένα μοναχικό άθλημα που φρόντισε να το κάνει γνωστό στην Ελλάδα με το ετήσιο τουρνουά στο Costa Navarino.
Σε ένα από αυτά όπου συμμετείχε ανελλιπώς χτυπάει με άψογο στυλ την μπάλα του ευελπιστώντας να την στείλει στην τελευταία τρύπα, την «18». Δεν θα τα καταφέρει και δεν έχει άλλο χτύπημα, ωστόσο περιμένει υπομονετικά να παίξουν και οι τρεις αντίπαλοί του, μέχρι να ολοκληρωθεί ο αγώνας.

Διαθέτοντας μια έμφυτη ευγένεια, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει αν και θα μπορούσε να το πράξει. Έμεινε εκεί, χαμένος σε μια από τις λίγες παρτίδες της ζωής του, που δεν είχε σχέση με το επιχειρείν αλλά με το αγαπημένο του σπορ.
Η ευγένεια τον ακολουθούσε σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Μια ημέρα, περνώντας τον έλεγχο ασφαλείας της πτήσης του, το μηχάνημα για τα μεταλλικά αντικείμενα χτύπησε και ο Θόδωρος Βασιλάκης διαπίστωσε ότι δεν είχε βγάλει την ζώνη του.

Παρά τις παροτρύνσεις των υπαλλήλων που είχαν αναγνωρίσει τον ισχυρό άνδρα της Aegean να περάσει, έβγαλε την ζώνη του και πέρασε ξανά από το μηχάνημα.

Ο χαρακτηριστικός ήχος δεν ακούστηκε, έβαλε την ζώνη του και συνέχισε προς την πύλη εξόδου της πτήσης του, αθόρυβα για πολλοστή φορά στην διαδρομή μιας ζωής που τέλειωσε χτες το βράδυ.

Τότε που το πάλαι ποτέ παιδάκι από το Ηράκλειο με τα κοντά παντελονάκι το οποίο μεγαλώνοντας έστησε μια αυτοκρατορία, «πέταξε» για τελευταία φορά πάνω από τα σύννεφα.