«Αυτοκράτωρ Αδριανός» Ο Χρήστος Λιακόπουλος σε έναν μονόλογο, για τη ζωή του γνωστού αυτοκράτορα

Ο μονόλογος αυτός αφορά στην ταραχώδη-περιπετειώδη ζωή του μεγάλου φιλέλληνα και λάτρη του Ελληνικού πνεύματος, αυτοκράτορα Αδριανού. Είναι ένας συνδυασμός ιστορικών και φανταστικών γεγονότων, που στοχεύει στο να καταδείξει, πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους και τις ίδιες επιθυμίες!

Μεγαλώνουμε σε οικογένειες με ελλείψεις και ελαττώματα, παθιαζόμαστε να πετύχουμε υψηλούς στόχους -για ν' αποδείξουμε, κυρίως στον εαυτό μας, ότι αξίζουμε- και όταν το πετύχουμε πιστεύουμε πως ήμαστε παντοδύναμοι θεοί… Ακολουθούν, τότε, τα χτυπήματα της μοίρας, που μας προσγειώνουν απότομα, και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη, είναι ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε... Βαθιά και απόλυτα... Ως το τέλος μας!

Ο Πόπλιος Αίλιος Αδριανός (76-138) ήταν ένας από τους πέντε καλούς αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ως λάτρης του ελληνικού πνεύματος, κυρίως των Στωικών και του Επίκουρου, εφαρμόζε τις διδαχές των Ελλήνων φιλοσόφων στη ζωή του και παράλληλα προσπαθούσε να τις μεταλαμπαδεύσει σε όλο τον κόσμο. Τα δεκαέξι χρόνια της διακυβέρνησής  του ήταν τα πιο ειρηνικά στην ιστορία της Ρώμης. Ήταν βαθύτατα ουμανιστής και φρόντισε για τις ανάγκες του λαού του. Μείωσε τη δουλεία, εξανθρώπισε τον νομικό κώδικα και απαγόρευσε τα βασανιστήρια. Προώθησε τις τέχνες και τα γράμματα και έκτισε βιβλιοθήκες, θέατρα, ναούς,  υδραγωγεία και λουτρά.