«Η σιωπή δεν είναι Χρυσός» του Μαυρίκιου Μαυρικίου για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Broadway

Η μεγάλη υποδοχή που επιφύλαξε το θεατρόφιλο κοινό στην παράσταση «Η σιωπή ΔΕΝ είναι Χρυσός» του Μαυρίκιου Μαυρικίου την θεατρική περίοδο 2018-2019 δημιούργησε τις προϋποθέσεις να μεταφερθεί από 4 Νοεμβρίου 2019 στο Θέατρο Broadway και να συνεχίσει την θριαμβευτική της πορεία.

Στην δεύτερη σαιζόν των παραστάσεων συνεχίζουν στο πλάι του Μαυρίκιου που κρατά τον κεντρικό ρόλο οι αγαπημένοι πρωταγωνιστές Πασχάλης Τσαρούχας στο ρόλο του πατέρα και Ελευθερία Ρήγου στο ρόλο της μητέρας. Σημαντική είναι και η προσθήκη του αγαπημένου ηθοποιού Σπύρου Μπιμπίλα στο ρόλο του δάσκαλου. Την διανομή συμπληρώνουν οι Έφη Κιούκη, Γιάννος Παπαευσταθίου, Άκης Δήμας, Νικόλας Γεωργανής, Χάρις Μερτίκα, Μανώλης Κατριαδάκης και ο Μαυρίκιος Μαυρικίου. Ο πολυμελής θίασος ερμηνεύει τους ρόλους που ξεδιπλώνονται στην πλοκή της βιογραφικής ιστορίας του πρωταγωνιστή, τραγουδάει και χορεύει.

Πρόκειται για ένα έργο που έβαλε το δικό του στίγμα στο θεατρικό χάρτη της Αθήνας, μια αληθινή βιογραφική ιστορία, που με τόλμη κι ευαισθησία μεταφέρει στη σκηνή ο Μαυρίκιος Μαυρικίου. Ένα έργο για το bullying, τον ρατσισμό, την οικογένεια και τη διαφορετικότητα. Ένα έργο βαθιά κοινωνικό, με έντονα στοιχεία μιούζικαλ, που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές την προηγούμενη θεατρική σαιζόν και το κοινό απαίτησε με την αισθητή παρουσία του στις θεατρικές αίθουσες να συνεχίσει.

Λίγα λόγια για το έργο από τον συγγραφέα:

Όταν ήμουν μικρός δεν ήξερα ότι το λένε "bullying". Υπήρχε αλλά δεν ήταν ακόμα στην μόδα. Το έβλεπα να συμβαίνει γύρω μου από την θέση του ενόχου αφού ήξερα και δεν μιλούσα. Δεν άργησα όμως να το ζήσω και να το νιώσω κι εγώ. Δεν άργησα να καταλάβω πως η σιωπή είναι ενοχή, πως δίνει στο "σύστημα" ζωή, πως είναι συνενοχή στο έγκλημα, στη βία. Δυστυχώς, η ζήλια και ο φθόνος φέρνουν το μίσος και την εκδίκηση. Θυμάμαι ακόμα κάποιες στιγμές που με σημάδεψαν...

Λόγια σκληρά, σπρωξίματα, χτυπήματα, αξημέρωτα βράδια στο στρατό κι άλλα πολλά που δεν μπορείς να γράψεις παρά μόνο να τα αισθανθείς. Μπορώ να σας πω αμέτρητες ιστορίες που έζησα και άλλες τόσες που είδα. Ήμουν όμως τυχερός. Είχα τους φύλακες άγγελους μου... την οικογένεια μου. Τι κι αν εγώ τα κατάφερα; Κάποια παιδιά δεν τα κατάφεραν... Και δεν μιλώ για το αν έπαιρναν τα γράμματα. Μιλώ για τη ζωή τους.

Τα πειράγματα έξω από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και όσο κι αν αντιστάθηκαν, όσο κι αν το πάλεψαν, δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με τους νταήδες και τις συμμορίες. Κλείστηκαν στον εαυτό τους κι έφυγαν μακριά. Και ο λόγος παρακαλώ; Η μορφή, το χρώμα, η θρησκεία, το έθνος, η κοινωνία, η πολιτεία, η διαφορετικότητα. Κρίμα κι άδικο...

Ξέρετε τι έμαθα; πως δεν πρέπει να κλαίμε... πως δεν πρέπει να φοβόμαστε... αλλά να μιλάμε πρέπει! Όλοι έχουμε κάποιον να μιλήσουμε. Μια μητέρα, έναν πατέρα, έναν αδελφό, έναν δάσκαλο, έναν φίλο. Κάποιον. Κάποιον που ξεχωρίζει από το πλήθος που μας περιτριγυρίζει. Εκτός από ανθρώπους, έχουμε και δύναμη μέσα μας! Φτάνει να την ανακαλύψουμε και να πιστέψουμε σε αυτήν! Να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε έτσι όπως είναι! Όχι! Μη φοβάστε τις σκιές και τα φαντάσματα που σας περιτριγυρίζουν· όλοι έχουμε και τέτοια στη ζωή μας. Κάποιοι μπορεί να τα έχουμε και δίπλα μας. Καμιά φορά μπορεί να γινόμαστε κι εμείς οι ίδιοι φαντάσματα, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Μήπως είσαι κι εσύ ένοχος; Ξέρεις κάτι και δεν μιλάς; Δώσε τον θύτη, σώσε το θύμα, μην γίνεις ποτέ σαν αυτούς! Μίλα! Όποιος ξέρει ας μιλήσει! Γιατί η σιωπή δεν είναι λύση! ΔΕΝ είναι χρυσός!