Πέτρος Κωστόπουλος: Εγώ και το Πρωινό mou

Δεν είμαι ακόμα σε φάση να μιλάω για το τι πρόκειται να γίνει στο Πρωινό mou, μιας και αυτό ακόμα είναι αντικείμενο συζήτησης με το MEGΑ. Θα ήθελα απλά να πω γιατί το έκανα και πώς μου φαίνεται μέχρι σήμερα η όλη διαδικασία.

Αν πω ότι το είχα σκεφτεί, θα έλεγα ψέματα. Μου είχε γίνει πρόταση και πριν δύο χρόνια να το παρουσιάζω μαζί με την Τζένη Μπαλατσινού, απέναντι στο ζεύγος Λιάγκα–Σκορδά και αρνήθηκα χωρίς συζήτηση. Τότε ήμουν και στα ντουζένια μου, να φτιάξω καλά το βραδινό show, αλλά και πίστευα ότι δεν ήταν η εποχή ένα ζευγάρι στη ζωή να βγει κόντρα σε ένα άλλο ζευγάρι στην ζωή. Ήταν déjà–vu. Repetition.

Αυτήν τη φορά η πρόταση έσκασε εκεί που δεν το περίμενα και εκεί που είχα μπει ήδη στο τριπάκι να κρίνω τους υποψηφίους ή κατά φαντασίαν υποψηφίους, που διάβαζα ότι βλέπει το MEGA. Ούτε μου είχε περάσει από το μυαλό, ούτε σαν σφαίρα, ούτε σαν φλασάκι. Έλεγα και εγώ το κοντό μου και το μακρύ, όπως λέτε και εσείς, ακούγοντας διάφορα ονόματα. Έβλεπα βέβαια τη δυσκολία της αντικατάστασης του Λιάγκα και της Φαίης από το μεγάλο κανάλι. Τα παιδιά είχαν συγκροτήσει ένα δομημένο πρωινό που κέρδιζε επί τριετία, είτε είχε αντίπαλο είτε όχι. Θεωρώ ότι η Φαίη είναι αξιοπρεπής και όμορφη παρουσία, φιλική στον πρωινό χρήστη, ενώ ο Γιώργος είναι γρήγορος, έχει χιούμορ, σαρκασμό και αυτοσαρκασμό και καλή συνέντευξη. Τα νούμερα τους αντάμειψαν. Ο Γιώργος είχε κάνει και μία καλή παρέα με τον Δημήτρη Ουγγαρέζο και εγώ πάλι ήμουν υπέρ τους όταν καμία φορά ξεπερνούσαν τα όρια του χαβαλέ, που ενοχλούσε τους συντηρητικούς, ή παραμύθι–συντηρητικούς, τους politically correct. Προφανώς όταν είσαι στην τηλεόραση λες καμία μαλακία που σου ξεφεύγει, ή την οργανώνεις (το κάνει υπέροχα η Ελένη Μενεγάκη), αλλά αυτό που γίνεται μετά σαν κριτική υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Τρως παραπάνω ξύλο απ' ότι αν ο Τσίπρας δήλωνε: «Τώρα θα φορέσω και Dior». Τον Λιάγκα είχα διαλέξει με το χιούμορ του για να κάνω το δοκιμαστικό για να παίξει πρώτη φορά το ΒΡΑΔΥ στον ALPHA. Ήξερα τι έκανα…

Το πρόβλημα που αντιμετώπισα έχει να κάνει με τον εαυτό μου. Όταν ο Πέτρος Μπούτος μου το πρότεινε, για έναν περίεργο λόγο χάρηκα πολύ. Όχι ότι η γυναίκα μου δεν μου έθεσε όλα τα προβλήματα, από το πρωινό ξύπνημα μέχρι τα Pampers και τους 20 τρόπους που φεύγουν οι λεκέδες, αλλά να, κάτι μου έκανε ΚΛΙΚ. Έφαγα ένα κράξιμο, και δύο μην σας πω, αλλά θα ασχοληθώ με αυτό που καλοπροαίρετα έλεγε «τι δουλειά έχει ο νυχτερινός λύκος να βγαίνει για κυνήγι πρωί–πρωί, αυτός μέχρι τώρα την πανσέληνο περίμενε» ο φίλος μου ο Νίκος Μαστοράκης, ο άνθρωπος στον οποίο οφείλω το ότι βγήκα για πρώτη φορά στο γυαλί, ο οποίος είπε επίσης «τι να τον κάνουν πρωί–πρωί που είναι μισογύνης και κόκορας». Για κόκορας δεν ξέρω, μου αρέσει όμως το ανέκδοτο με τον κόκορα στα Μέγαρα… Για το μισογύνης, τι να πω, μετά από 18 χρόνια που ζω με τρεις γυναίκες στο ίδιο σπίτι και με μία ακόμα, που την αγαπώ από τη μέρα που γεννήθηκα, τη μάνα μου, δύσκολο θα μπορούσα να το δεχθώ, όπως δεν δέχομαι βέβαια ότι όλα τα καλά στη Γη τα φέρνουν οι γυναίκες και τραβούν όλα τα πάθη και τα στραβά τα κάνει ο άνδρας που κωλοβαράει εκεί έξω… Μου άρεσε το παλιό σύνθημα των μεταφεμινιστριών: «Ισότητα μέσα στη διαφορά».

Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανδρών που στη ζωή τους αυτοί που τους φέρθηκαν καλύτερα, για πολλούς λόγους, ήταν πάντα οι γυναίκες. ¶λλωστε, το 60% περίπου των τηλεθεατών που έβλεπαν το ΒΡΑΔΥ ήταν γυναίκες… Ένα άλλο εμπόδιο, σκέφτηκα, ήταν και η μεγάλη επιτυχία που είχαν ο Γιώργος με τη Φαίη. Πολλοί τηλεαστέρες λένε ψέματα, ότι δεν τους ενδιαφέρει ο ανταγωνισμός. Λυπάμαι. Όπως έγραψα, ψέματα είναι. ¶ντε πήγαινε βγες κόντρα στο Ράδιο Αρβύλα ή τον Λαζόπουλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, ή βγες απέναντι στο «Νησί» και παρίστανε το πονηρό και θαρραλέο λιοντάρι. Και η μάνα σου θα σε ζαπάρει. Παρόλα αυτά, μετά από μία καλή και σύντομη κουβέντα, το αποφάσισα χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει δει ποτέ ένα ολοκληρωμένο πρωινό και περιέργως αυτό το βρίσκω πολύ θετικό. Δεν πάω να κοπιάρω τίποτα, παρόλο που σε αυτά τα προγράμματα υπάρχουν σκαλέτες που σε οδηγούν.

Το ΒΡΑΔΥ πέτυχε. Ίσως ήταν καιρός για άλλα… Στον ΑΝΤ1 πέρασα πάρα πολύ καλά, είναι ένα μεγάλο κανάλι, τόσο μεγάλο όσο και το MEGA, και οι άνθρωποι μου φέρθηκαν άψογα. Είτε οι ιδιοκτήτες, ο Μίνως και ο Θοδωρής Κυριακού, είτε τα διευθυντικά στελέχη, όπως ο πολύ παλιός μου φίλος από το polo, Στρατής Λιαρέλλης, είτε ο Γιάννης Λάτσιος, που με πίστεψε σε μία δύσκολη στιγμή.

Αναρωτιέστε καμία φορά πώς έβγαινε αυτή η εκπομπή. ¶κουσα μυθικές πληροφορίες και αναλύσεις. 20 άτομα διάβαζα ότι είχα για να φτιάξω τις ερωτήσεις. Λοιπόν, ήμαστε 3,5 άτομα: εγώ, η Νάνσυ Αντωνίου ως αρχισυντάκτρια (χωρίς σύνταξη), μία βοηθός της και η Ελίνα που έπαιρνε τηλέφωνο να κλείσει κόσμο. Οι ερωτήσεις ήταν στο κεφάλι μου και όχι στα χαρτιά που κράταγα. Αυτό ήταν στυλάκι από τη μια και σωσίβιο αν πάθαινα κανένα ξαφνικό Αλτσχάιμερ από την άλλη. Μια χαρά ήταν έτσι. Δεν υπάρχει δυνατότητα σήμερα να γίνονται τέτοιες εκπομπές, σαν να είναι αμερικανικές. Δεν υπάρχει σάλιο, που έλεγε και ο Ανδρέας Λοβέρδος. Ο Letterman, ας πούμε έχει 35 γραφιάδες και προετοιμάζουν το κοινό για κανένα δίωρο, για να έχει ένα 3% τηλεθέαση σε παναμερικανική κλίμακα. Και 3,5% ο J. Leno. Αυτό σημαίνει τρία εκατομμύρια τηλεθεατές στην Αμερική των 350 εκατομμυρίων. Εδώ πολλές φορές η εκπομπή πέρασε αισθητά το ένα εκατομμύριο.

Θα μου πεις, τι δουλειά έχω εγώ με τα βραδινά, με τα lifestyle και όλες τις «μαγκιές» που μου καταλογίζουν (θα ήθελα κάποιος να μου διαβάσει κάποιο δικό μου κείμενο και όχι την φαντασία του). Κατ' αρχάς, δεν νομίζω ότι η πρωινή εκπομπή είναι για χαζούς ή για κατίνες και το βράδυ βγαίνουν οι πονηροί. Είναι ο ίδιος κόσμος που βλέπει και το βράδυ, γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι σπίτι πια είναι και 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, άνδρες και γυναίκες.

Προσωπικά, τις πιο μεγάλες κατινιές στην ελληνική τηλεόραση τις έχω δει μετά τις 21:00. Το πρωί, αν μη τι άλλο, είσαι αναγκασμένος να κινηθείς μέσα σε ελεγχόμενη γλώσσα, να είσαι αισιόδοξος, κυρίως, και φιλικός στον τηλεθεατή, που δεν θέλει να ξυπνήσει ούτε με τρομοκρατία ούτε με μούτρα. Ότι είναι πολύ σημαντικό το πρωινό το κατάλαβα και από τις αντιδράσεις που υπήρξαν όταν ανακοινώθηκε το όνομά μου. Και δεν εννοώ τα τυπωμένα σχόλια, καλά, ουδέτερα και άσχημα, ή την απλή είδηση που έπαιξε υπερβολικά. Εννοώ ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου πήρα τόσα πολλά τηλέφωνα από γνωστούς και φίλους, σαν να είχα κερδίσει το ΛΟΤΤΟ. Ένιωσα ότι αυτοί οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι αυτό που έκανα τρεις φορές την εβδομάδα, σε μία ώρα που βλέπουν διπλάσιοι τηλεθεατές απ' ότι βλέπουν το πρωί, ήταν ψιλοπροπόνηση, προετοιμασία, παράλληλη πραγματικότητα. Δεν νοείται αλλιώς πώς το είδαν τόσο συγκλονιστικό το σάλτο από το βράδυ στο πρωί. Ίσως είναι η προϊστορία του πρωινού στην Ελλάδα. Γιατί στο… Αμέρικα όλοι ασχολούνται με το τι γίνεται το βράδυ.

Τo πιστεύω, ότι το πρωινό το 'χω εύκολα σαν περιεχόμενο. Παρά τις «μοντερνιές» ή τα «lifestyle-ικά», και μαγειρεύω, και παπούτσια βουρτσίζω, και τζάμια καθαρίζω, και κοκτέιλ κάνω, και ξέρω ποια είναι η φθηνή φρέσκια γαρίδα και πού την βρίσκεις, και όλες τις μοδίστρες που σου ξανακάνουν καινούργια τα παλιά ρούχα τις ξέρω, αν αυτή βέβαια είναι ικανή συνθήκη για να πετύχεις, τότε εκπομπή δεν θα έπρεπε να κάνω εγώ, αλλά η μάνα μου, η κυρία Ελένη… ¶λλωστε, ο Αρναούτογλου, που έκανε ένα από τα καλύτερα και πιο επιτυχημένα πρωινά, δεν ήξερε τίποτα από τα παραπάνω, μάλλον. Ήταν όμως καλός παρουσιαστής. Εκείνο που δεν ξέρω, βέβαια, είναι το πώς θα το κάνω, έτσι ώστε τα νούμερα, που είναι και το πιο σημαντικό, να είναι αυτά που περιμένει το κανάλι. Για αυτούς δουλεύω στο φινάλε, αυτοί με διάλεξαν και αισθάνομαι υποχρέωση να τους δικαιώσω. Γι' αυτό έχω ανοίξει και τα αυτιά μου και ακούω συμβουλές. Αυτό είναι ένα στοίχημα. Και έχω μάθει ότι όποιος σηκώνει ψηλά τον αμανέ και προβλέπει νίκες και πρωτιές, στο τέλος την… πίνει. Ως γνωστόν, η τηλεθέαση, όπως και η κάλπη, είναι μία έγκυος, η οποία παιδί θα βγάλει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις το φύλο, όταν έλεγαν πριν του υπερηχογραφήμματος Β' επιπέδου. Πάντα έγραφα ότι στις δουλειές το σύνθημα είναι «σκάσε και κολύμπα», το ακολουθώ χρόνια. Και μαθαίνω και γρήγορα, μάλλον.

ΥΓ: Για το αν θα πρέπει να εξολοθρευτώ, ενταφιαστώ, θαφτώ με το κεφάλι στο χώμα και τα πόδια έξω, όπως περιγράφει την Κόλαση ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία, ή να λιθοβοληθώ σαν την πόρνη του Ιησού από τους «αναμάρτητους», γιατί τόλμησα και φαλήρισα, μέσα στο μεγαλύτερο κραχ που γνώρισε η Ελλάδα τα τελευταία 60 χρόνια, όπως και άλλες ένα εκατομμύριο εταιρείες, είναι κάτι στο οποίο θα απαντήσω σε μία άλλη ευκαιρία, σύντομα. Απλά, ξύλο και στην επιτυχία, ξύλο και στην πτώση, κάτι στραβά πάει. Αλλά, όπως είπε και ένας σοφός άνθρωπος, αυτό που είσαι πραγματικά, αυτό θα μείνει αργά ή γρήγορα και καμία επίθεση, συκοφαντία ή λάσπη δεν πρόκειται να το αλλάξει. Ελπίζω.

Πηγή: Koolnews.gr