Πέθανε ο πρώτος tattoo artist της Αθήνας

Έφυγε από τη ζωή ο Τζίμης που θεωρείται ο πρώτος και ίσως ο πιο διάσημος tattoo artist της Αθήνας.

Ο γνωστός δερματοστίκτης απεβίωσε σε ηλικία είτε 87 είτε 89 ετών καθώς όπως είχε πει σε συνέντευξή του στη LiFO δεν ήταν ακριβώς σαφές το πότε γεννήθηκε.

«Είμαι νησιώτης, Μυτιληνιός. Γεννήθηκα ή το 1933 ή το 1935. Δεν είμαι και σίγουρος. Η μάνα μου λέει το '33, αλλά τα χαρτιά λένε το ’35. Κάποιο μπέρδεμα με τα πιστοποιητικά θα είχε γίνει. Όλο έτσι συνέβαινε τότε», είχε πει το 2014.

«Όταν ήμουν στα καράβια, αφού τελειώναμε τη δουλειά, πήγαινα με την μπουκάλα το ουίσκι και άραζα. Είχα μαζί χαρτί και μολύβι, έπινα και σχεδίαζα. Διαβόλους, τριβόλους και ό,τι έβλεπα στα ταξίδια μου. Στο Τορόντο δούλευα οικοδόμος και κάτω από το δώμα που έμενα ήταν ένα τατουατζίδικο. Μπήκα να δω κι εγώ τι ήταν εκεί μέσα. Τους γνώρισα, με γνώρισαν και κατέβαινα κι έπινα κάνα καφεδάκι με τον Μπίλι που το είχε. Μέσα είχε άλλους τέσσερις που δούλευαν γι’ αυτόν», έλεγε ο Τζίμης για τα πρώτα του ερεθίσματα όσον αφορά την τέχνη του τατουάζ.

Τη δεκαετία του '70 γύρισε στην Αθήνα και ξεκίνησε να δουλεύει ως οδηγός στη γαλλική πρεσβεία. «Μετά πήρα και μια άδεια ταξί. Έδινε ο Παπαδόπουλος άδειες τότε, πήρα κι εγώ μισή, αλλά δεν πολυδούλεψα. Δεν την ήξερα την Αθήνα και όλο προς το Φάληρο πήγαινα», είχε πει.

«Από το ταξί εκείνο ξεκίνησε και η ιστορία με τα τατουάζ. Από μια κούρσα μου καρφώθηκε η ιδέα στο κεφάλι. Είχα πάρει έναν ναύτη να τον κατεβάσω Πειραιά και με ρώτησε πού έκαναν τατουάζ στην Αθήνα. Του είπα «πουθενά, θα σ’ το κάνω εγώ». Δεν υπήρχε κανένας τότε να κάνει τέτοια πράγματα. Πού να τα ξέρουν; Τα μάζεψα, πήγα στον Καναδά, αγόρασα τα εργαλεία, γύρισα και ξεκίνησα να κάνω μόνος μου, πριβέ, στους ναύτες. Αυτά μέχρι το ’78. Μετά άνοιξα στην Πλάκα το πρώτο στούντιο».

Ο Τζίμης έλεγε ότι το μαγαζί του ήταν από τότε «ανοιχτό για όλους» καθώς όπως είχε πει στη LiFO «αν χτύπαγαν τατουάζ όσοι μπαίνανε εδώ μέσα, θα ήμουν πλούσιος».

«Ερχόντουσαν δημοσιογράφοι και παίρναν φωτογραφίες τον Τζίμη και τους χίπηδες και με βάζαν στις εφημερίδες. Μπήκε και ο Βέγγος μια μέρα. Ώσπου να τον καταλάβω και να σηκωθώ να τον χαιρετήσω, έκανε μια έτσι, κάτι είπε κι εξαφανίστηκε, όπως στις ταινίες. Το ’92-’93 άρχισα να βγάζω λεφτά. Άρχισαν να έρχονται περισσότεροι και να γίνεται μόδα. Όχι όπως τώρα, αλλά τότε δεν υπήρχε και άλλος. Στον Τζίμη όλοι. Και διάσημοι περάσανε και άλλοι, που δεν θα σ’ τους πω».