4 Travel Bloggers της Κύπρου μας μιλούν για τη new age πλευρά της Λευκωσίας

Η Κυπριακή πρωτεύουσα είναι για όσους την έχουμε επισκεφθεί μια πόλη κόσμημα! Είναι ένα μέρος που σε γεμίζει συναισθήματα, που έχει χρώματα, σε κάνει να νιώθεις πολλά πράγματα μαζί, σε φιλοξενεί σωστά και έχει πάντα μια καινούρια ιστορία να σου πει. Χρόνο με το χρόνο η πόλη αυτή αλλάζει διαρκώς. Δεν είναι σίγουρα η ίδια πόλη που ήταν πριν δέκα χρόνια. 

Αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι αμέσως αν αφεθείς για μια βόλτα στους δρόμους της. Θα δεις πολλά νέα φρέσκα πράγματα. Από hipster spots να συνυπάρχουν δίπλα σε ιστορικά κτίρια μέχρι ολόφρεσκα looks από νέους ανθρώπους, που τα συναντάς στο Μιλάνο. Φυσικά κρατάει την αίγλη των παλαιότερων ετών όμως αρχίζει να γίνεται πιο σύγχρονη. Οι ταξιδιώτες του κόσμου την επιλέγουν ακόμα πιο συχνά, οι ντόπιοι επενδύουν ακόμα περισσότερο στην πόλη τους και όλο αυτό φέρνει ένα πιο new age χαρακτήρα στη Λευκωσία! 

Ζήτησα από 4 content creators της Κύπρου να μου πουν μερικά πράγματα για αυτήν την αλλαγή. Πώς τη βιώνουν; Πώς του φαίνεται; Αν την έχουν πραγματικά αντιληφθεί και πώς είναι να είσαι μέρος αυτής της αλλαγής. 

Ξεκινάω με αυτά που μου είπε ο Ανδρέας Κωνσταντίνου. Είναι travel blogger, instagrammer στο theislanderstories και ταξιδιώτης του κόσμου. Έχει το blog theislanderstories.com και χαίρομαι πάντα να διαβάζω τις ιστορίες του. 

«Δεν υπάρχει άλλη πόλη που να έχει ζήσει τόσες πολλές αλλαγές και να έχει βιώσει τόσο σημαντικά για το νησί ιστορικά γεγονότα όσο η πρωτεύουσα της, Λευκωσία. Τόσο η επιθυμία για ανακάλυψη του παλιού και αυθεντικού, όσο και η ανάγκη να διασωθεί η ταυτότητα και ιστορία της πόλης, προξένησαν την “ανακάλυψη” της από την νέα γενιά και τη σταδιακή μεταμόρφωση και ανοικοδόμηση αρχικά της παλιάς και σταδιακά και της σύγχρονης πόλης. Η ανάπτυξη ξεκίνησε πριν από περίπου 10 με 15 χρόνια στην εντός των τειχών πόλη, όταν μικρά καφενεία (ξαν)άνοιξαν τις πόρτες τους προσφέροντας γνώριμα παραδοσιακά ροφήματα και τσιμπήματα, παλιά ζαχαροπλαστεία έγιναν και πάλι της μόδας, και νέοι καλλιτέχνες βρήκαν χώρους για δημιουργία και έμπνευση. Σήμερα, η φουτουριστική Πλατεία Ελευθερίας ενώνει πλέον την παλιά πόλη με την καινούργια, όμορφα νεοκλασικά κτίρια έχουν επιδιορθωθεί, εστιατόρια έχουν στρώσει τραπέζια στους πεζόδρομους και μπαράκια έχουν ξεφυτρώσει τόσο στην εντός όσο και στην εκτός των τειχών πόλη»

«Ο σταθμός ή το πέρασμα όλης της κίνησης στην παλιά πόλη είναι η γραφική πλατεία Φανερωμένης όπου μπορείς να απολαύσεις χαλαρά καφεδάκι το απόγευμα και το βράδυ ποτό σε ένα από τα πολλά καφενεία της. Η κλασική πλέον “Παλαιά Πινέζα” σε μεθάει με μπύρες και τα μοναδικά της κοκτέιλ “παρέα” με τους φαντάρους που προσέχουν την Πράσινη Γραμμή. Η μπάντα στο “Καφενείο Μουσικών” στο τέρμα της Οδού Ονασαγόρου σε καλεί να τραγουδήσεις μαζί της γνωστά ελληνικά ροκ κομμάτια, καθώς γνωστοί Djs του νησιού σε ανεβάζουν με τους pop ρυθμούς τους στο “Patio” και στο “Mercedes”. Παράλληλα, από το 2014 έχει γίνει πλέον η αγαπημένη μας καλοκαιρινή συνήθεια να τρέχουμε τις Παρασκευές στον Δημοτικό Κήπο της πόλης για να γευτούμε από ζουμερά μπέργκερ μέχρι αντικριστό χοιρινό στην πρώτη υπαίθρια φαγητοαγορά της πόλης, το “Fork Food Market”. Το σχετικά νεοαφιχθέν “Swimming Birds” μας παρέχει τα απαραίτητα Gin n Tonic με θέα τα φωτισμένα μεσαιωνικά απομεινάρια της πόλης. Λίγο πιο πέρα, στην οδό Ερμού, τα βράδια κυλάνε πιο εύκολα με μια μπυρίτσα και φυσικά τους απαραίτητους ξηρούς καρπούς στο “Ερμού 272” ή/και στο καφενείο “Το Δίχωρο”»

«Εκτός της παλιάς πόλης, οι Λεωφόροι Μακαρίου και Στασικράτους προσπαθούν να ξαναβρούν την χαμένη τους δόξα μετά την αισθητική αναβάθμιση τους από τον Δήμο, με νέα όμορφα στέκια για φαγητό και ποτό, όπως το εστιατόριο “Καμάρα”, το “The Ginery” και “Tocayo”. Όχι πολύ μακριά, και πολύ κοντά στο επόμενο πολυαναμενόμενο μεγάλο έργο του Δήμου - το πάρκο του παλιού ΓΣΠ - το ιταλικό “Rokoko” δεν σε απογοητεύει ποτέ με τα πιάτα του, ενώ τα μπαράκια “Zonkey”, “High & Wet”, “Silver Star, “Notes & Spirits” και το πολυβραβευμένο “Lost n Found” δεν μας έχουν αφήσει ποτέ δυσαρεστημένους με τα εξαιρετικά κοκτέιλ τους. Τέλος η Στασάνδρου και Πινδάρου έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σταθμός για τους καλοφαγάδες με το “Εστιατόριο Μπέμπα”, το “Cookshop”, το “Bottega Amaro” και φυσικά το παλιό καλό “Artisan’s Burgerbar” να κλέβουν την παράσταση»

«Σίγουρα το τέλος της πανδημίας και το πέρας των μεγάλων έργων που αναμένονται θα προσθέσουν μεγαλύτερη δυναμική στην πόλη και μένει μόνο να δούμε τι νέο μας επιφυλάσει η χιλιόχρονη πρωτεύουσα του νησιού»

Μίλησα επίσης με τον Μιχάλη Χριστοδούλου. Είναι δημοσιογράφος και έχει το blog thecypriottraveler.com και που μέσα από το instagram του χαρίζει απλόχερα θετικά vibes και υπέροχα χρώματα. 

«Η μορφή της Λευκωσίας άλλαξε άρδην πέντε αιώνες πριν, όταν οι Ενετοί αναγκάστηκαν υπό την απειλή των Οθωμανών να ενισχύσουν την οχύρωση της πόλης. Για τον σκοπό αυτό, το 1562, κάλεσαν τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της εποχής, τα αδέλφια Τζούλιο και Ασκάν Σαβορνιάν οι οποίοι έκοψαν τη ροή του Πεδιαίου ποταμού (μεγαλύτερου της Κύπρου) που διέσχιζε την πόλη δημιουργώντας τα φημισμένα Ενετικά Τείχη της Λευκωσίας».

«Αυτό, έμελλε, να αλλάξει για πάντα την εικόνα της πόλης. Πέντε αιώνες μετά, μία άλλη σπουδαία, αρχιτέκτονας, η διεθνούς φήμης Ζάχα Χαντίτ, σχεδίασε την ανάπλαση της κεντρικής πλατεία της πόλης, την Πλατεία Ελευθερίας, ένα έργο κόσμημα και σήμα κατατεθέν πλέον της Λευκωσίας, απόλυτα εναρμονισμένο με τα μοναδικά στο είδος τους Ενετικά Τείχη. Μία πλατεία-γλυπτό, όπου κυριαρχεί το λευκό μάρμαρο Θάσου, το ισπανικό λευκό τσιμέντο και το μέταλλο ακριβού γούστου».

«Σήμερα, η κυπριακή πρωτεύουσα βρίσκεται στο μεταίχμιο της νέας της εποχής. Η μοναδική, ίσως, πρωτεύουσα στον κόσμο όπου συνυπάρχουν αρχιτεκτονικά έργα δύο εκ των σημαντικότερων αρχιτεκτόνων του 21ου αιώνα, της Ζάχα Χαντίν και του Ζαν Νουβέλ».

«Το λευκό κτήριο που δεσπόζει της Πλατείας Ελευθερίας, το Tower 25, που υπογράφει ο πολυβραβευμένος Ζαν Νουβέλ, αναδείχθηκε το 2016 το καλύτερο ψηλό κτήριο της Ευρώπης. Παράλληλα, ο ίδιος, σχεδίασε την εντυπωσιακή βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου, το «Κέντρο Πληροφόρησης - Βιβλιοθήκη Στέλιος Ιωάννου» που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς της νέας εποχής της κυπριακής πρωτεύουσας».

«Η πόλη μου σήμερα με κάνει περήφανο διότι αγκαλιάζει την ιστορία της, αναζωογονεί το κέντρο με την αναβάθμιση της κεντρικής της λεωφόρου Μακαρίου, την πεζοδρόμηση της Στασικράτους και την αναβάθμιση των ενοριών της πόλης. Η καρδιά της παλιάς Λευκωσίας κτυπάει πια στην περιοχή του νέου Δημαρχείου όπου θα πας για καφέ και ποτό στο αγαπημένο και funky Swimming Birds, την ρετρό Παλαιά Πινέζα, την ψαγμένη Παλιά Ηλεκτρική στην αυλή του Δημοτικού Κέντρου Τεχνών και θα φτάσεις μέχρι τα στέκια της Ερμού για μπίρες και φαγητό στο Dot, στην περιοχή της Πύλης Αμμοχώστου. Εκεί, θα συναντήσεις το τρίγωνο των μουσείων και γκαλερί που είναι η Κρατική Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης, ο πολυχώρος τεχνών Γκαράζ και το Δημοτικό Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή στην οδό Αμμοχώστου, η Is not gallery στην οδό Οδυσσέως και το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών και Έρευνας στην οδό Ερμού».

«Η πόλη έχει πλέον παλμό, σε συνάρτηση με τον κοσμοπολίτικό της χαρακτήρα. Μία πόλη όπου θα έρθεις σε επαφή με ανθρώπους από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αν και η μοναδική μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, λόγω της τουρκικής εισβολής του 1974 εντούτοις οι Λευκωσία πεισμώνει να φέρνει Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους πιο κοντά ως σημείο συνάντησης το Σπίτι της Συνεργασίας στην περιοχή του θρυλικού ξενοδοχείου Λήδρα Πάλας στην Πράσινη Γράμμη».

«Σήμερα, η πόλη, θα σε μεταφέρει από την παλιά, στην νέα πόλη, για θέατρο στο νέο κτήριο του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου και στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας αλλά και στα εστιατόρια και τα μπραντσάδικα των οδών Στασάνδρου, Πινδάρου, Μενάνδρου αλλά και Θεμιστοκλή Δέρβη. Περιδιάβαση στην πεζοδρομημένη Στασικράτους και φαγητό, στο καλύτερο, ίσως, εστιατόριο της Κύπρου, το Tocayo. Βόλτα στην ανανεωμένη κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας, την Μακαρίου, με μία στάση σίγουρα στο ψηλότερο κτήριο του νησιού το 360, σε ύψος 135 μέτρων. Μερικά μέτρα πιο πέρα η σπουδαία Λεβέντειος Πινακοθήκη που περιλαμβάνει, όλα σχεδόν, τα έργα της Συλλογής Λεβέντη την οποία διαχειρίζεται, μετά τον θάνατο του σημαντικού Κύπριου ευεργέτη Αναστάσιου Γ. Λεβέντη. Η παλιά πόλη καμαρώνει για το σημαντικό Λεβέντειο Μουσείο με φιλοξενία εξαιρετικών εκθέσεων αλλά και το μοναδικό στο είδος του στην Ευρώπη Μουσείο Παραμυθιού»

«Η Λευκωσία σήμερα γίνεται χώρος συνάντησης πολιτισμών, νέων ιδεών, τεχνών και ένα μεγάλο χαμόγελο για όλους εμάς που την βιώνουμε, την περπατάμε, την ανακαλύπτουμε. Μία πόλη που αγαπήσαμε και σήμερα αρχίσαμε να ερωτευόμαστε ξανά. Και η αλλαγή της πόλης δεν σταματάει εδώ, συνεχίζεται».

Ζήτησα και από τον Γιώργο και τη Μελίνα aka @gs.travel να μου γράψουν μερικά πράγματα για το ίδιο θέμα. Είναι πολυταξιδευμένοι, έχουν άποψη για τα πράγματα και ήθελα να υπάρχει και η ματιά τους. Μου είπαν: 

«Δε μένουμε στη Λευκωσία, αλλά η πόλη κατέχει μια σημαντική θέση στην καρδιά μας. Ζήσαμε τέσσερα χρόνια ως φοιτητές, λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας, κι είναι για μας η πόλη όπου γνωριστήκαμε κι ερωτευτήκαμε, η πόλη στην οποία
χτίσαμε τις πιο δυνατές μας φιλίες… Έκτοτε επιστρέφουμε σε αυτήν ως επισκέπτες, θέλοντας να διατηρήσουμε αναλλοίωτους τους συναισθηματικούς δεσμούς που αναπτύξαμε με την πόλη. Παρά τις δύο δεκαετίες που έχουν περάσει, η Λευκωσία εξακολουθεί να διατηρεί τον ίδιο χαρακτήρα, όπως τότε που τη γνωρίσαμε από κοντά. Μπορεί ν’ απέκτησε εμπορικά κέντρα ή κάποια διάσπαρτα μοντέρνα κτίρια, αλλά οι ρυθμοί και τα vibes της πόλης παραμένουν, τουλάχιστον
όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, τα ίδια. Αυτός είναι και ο λόγος που απολαμβάνουμε να επιστρέφουμε σ’ αυτήν: να περπατήσουμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, να απαθανατίσουμε με τον φακό μας τα νεοκλασικά κτίρια,
να απολαύσουμε τον καφέ μας σε ένα κουλτουριάρικο καφενείο».

Σειρά έχουν τα λόγια του Μιχάλη Ξενοφώντος που πάντα έχουν ενδιαφέρον μιας και είναι ένας νέος, δημιουργικό και ζωντανός άνθρωπος που δε σταματάει να δοκιμάζει νέα πράγματα! Μια ματιά στο προφίλ του στο instagram αρκεί να για να καταλάβεις τι άτομο είναι. 

 «Η Λευκωσία για χρόνια προσπαθούσε να ελκύσει τουρίστες να επισκεφτούν την πόλη, αλλά και ντόπιους να ανακαλύψουν τα κρυφά της σημεία. Οι περισσότεροι τουρίστες έρχονταν για να δουν την τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Για να δουν την «πράσινη γραμμή» ή αλλιώς τη νεκρή ζώνη. Μια λωρίδα γης που ο χρόνος σταμάτησε το 1974 και έμεινε στη μέση για να χωρίζει τις ελεύθερες περιοχές από τις κατεχόμενες».

«Μετά από πολλά χρόνια στασιμότητας η Λευκωσία δείχνει να κάνει βήματα ώστε να γίνει επιτέλους μια «κανονική» πρωτεύουσα, μια πόλη την οποία θα επισκέπτονται οι τουρίστες και για άλλους λόγους εκτός από τον προαναφερθέντα.

Το πολυσυζητημένο έργο της «Πλατείας Ελευθερίας» επιτέλους μετά από μια δεκαετία παραδόθηκε στους πολίτες, οι οποίοι κακά τα ψέματα δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα νοουμένου και τον πολλών χρόνων που χρειάστηκαν για να τελειώσει. Η  πολυεπίπεδη Πλατεία Ελευθερίας είναι χτισμένη στο τμήμα της τάφρου που μαζί με τα Ενετικά Τείχη  σηματοδοτούν το όριο μεταξύ της εντός των τειχών πόλης (παλιά Λευκωσία) και των νέων γειτονιών οι οποίες αποτελούν το εμπορικό κέντρο της πόλης. Ακόμη ένα μεγάλο έργο το οποίο αναμένετε να προσελκύσει ξένους και ντόπιους στην πρωτεύουσα είναι η ανέγερση του νέου αρχαιολογικού μουσείου, κάτι το οποίο βέβαια δεν πρόκειται να δούμε έτοιμο πριν από το 2025».

 «Η Λευκωσία ανέκαθεν αποτελούσε την πόλη  όπου λάμβαναν χώρα σχεδόν όλα τα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού, τα οποία ήταν τόσα πολλά που η πρωτεύουσα αδυνατούσε να στεγάσει. Με την υλοποίηση αυτόν των μεγάλων έργων είμαι σίγουρος πως θα δούμε ακόμη περισσότερες και μεγαλύτερες εκδηλώσεις στην πρωτεύουσα».

«Η Λευκωσία προσπαθεί να αλλάξει πρόσωπο, μαζί της όμως αλλάζει και ο κόσμος της. Με μεγάλη χαρά βλέπω πως ο κόσμος αλλάζει συνήθειες, προσπαθεί χέρι χέρι μαζί με την πόλη να ανακαλύψει  τις κρυφές της γωνιές, να δημιουργήσει μια καινούργια ταυτότητα, να συνευρεθεί  σε τοπικά καφέ και όχι σε αλυσίδες, να περάσει στην κατεχόμενη Λευκωσία και να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και να ανταλλάξει απόψεις με τους Τουρκοκύπριους».