Σήμερα έμαθα: Τι απέγινε το αυθεντικό αντίτυπο του πιο γνωστού λόγου στην ιστορία

Ήταν Αύγουστος του 1963, όταν ο Martin Luther King έδωσε στον κόσμο ένα προφορικό αριστούργημα, ίσως τον πιο διάσημο λόγο όλων των εποχών, που έμεινε στην ιστορία ως «I Have a Dream», μπροστά σε ένα κοινό 250 χιλιάδων ανθρώπων.

Όταν τελείωσε δίπλωσε τον λόγο του και στάθηκε μπροστά στον George Raveling, έναν πρώην μπασκετμπολίστα του Πανεπιστημίου Villanova, που μαζί με τον φίλο του Warren Wilson παρείχαν μια έξτρα ασφάλεια στον King, όσο εκείνος μιλούσε. «Ήμασταν και οι δυο ψηλοί, μοιάζαμε με άντρες συμμορίας. Δεν ξέραμε ακριβώς τι κάναμε αλλά σίγουρα κάναμε καλή παρουσία», είχε πει ο Raveling στο περιοδικό Time το 2003.

Ο Raveling είχε συγκινηθεί από τον λόγο και ρώτησε τον Martin luther King αν μπορούσε να πάρει το αντίτυπο. Ο King του τον έδωσε χωρίς να διστάσει και έτσι πέρασε στα χέρια του. «Σκέφτηκα αμέσως ότι είχα ένα ιστορικό ντοκουμέντο», δήλωσε ο Raveling το 2015, αλλά δεν είχε ακριβώς καταλάβει τότε ότι στα χέρια του είχε βρεθείένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της αμερικανικής ιστορίας. Γι’ αυτο όταν πήγε σπίτι έβαλε τον λόγο μέσα σε μια βιογραφία του Harry Truman για να τα φυλάξει. Έμειναν εκεί τουλάχιστον για δυο δεκαετίες, όσο ο Raveling έκανε καριέρα προπονητή στο κολεγιακό πρωτάθλημα.

Το 1984 έγινε προπονητής στο Πανεπιστήμιο της Iowa και συζητούσε με έναν δημοσιογράφο για την πορεία στην Ουάσιγκτον. Τότε ο Raveling του είπε ότι έχει το αυθεντικό αντίτυπο εκείνου του λόγου, βγάζοντας τον από το βιβλίο για τον Truman. Αφού έγραψε το άρθρο, ανέλαβε εκ μέρους του Raveling να κορνιζώσει επαγγελματικά τον λόγο του Martin Luther King.

Ο κορνιζαρισμένος λόγος έμεινε στο σπίτι του για λίγα χρόνια, όταν ο Raveling άρχισε να αντιλαμβάνεται πόση αξία είχε και την μετέφερε σε μια θυρίδα τραπέζης στο Λος Άντζελες. Παρόλο που δέχθηκε προσφορές για την αγορά της, με έναν συλλέκτη να δίνει 3 εκατομμύρια δολάρια το 2014 για να την αποκτήσει, τις αρνήθηκε όλες. To 2021, το Πανεπιστήμιο Villanova ανακοίνωσε ότι ο Raveling εμπιστεύτηκε το Πανεπσιτήμιο να γίνει ο επόμενος «συνοδοιπόρος» του λόγου, ο οποίος εκτέθηκε την ίδια χρονιά στο Εθνικό Μουσείο Αφροαμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού.