Η στιγμή των Ολυμπιακών Αγώνων που όσο χρόνια και αν περάσουν, προκαλεί ανατριχίλα στους Έλληνες

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού πλησιάζουν, με εκατομμύρια θεατών να περιμένουν να δούνε τους αθλητές να τα δίνουν όλα για το πολυπόθητο ολυμπιακό μετάλλιο.

Οι αθλητές της χώρας μας έχουν φτάσει ήδη στο Παρίσι, και φέτος υπάρχουν αρκετές ελπίδες να δούμε τη γαλανόλευκη σημαία να υψώνεται ψηλά στον ουρανό των παριζιάνικων γηπέδων.

Η χώρα με παράδοση στα ολυμπιακά μετάλλια χρωστάει ακόμα την ελπίδα και το όραμα του ελληνικού αθλητισμού στη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα, που το 1992 στη Βαρκελώνη μας έκαναν να πιστέψουμε ότι εμείς οι Έλληνες μπορούμε να πετύχουμε το ακατόρθωτο.

Ο Πύρρος Δήμας το 2004, μπροστά στους Έλληνες φιλάθλους, ήθελε να προσθέσει ένα τέταρτο χρυσό στο βιογραφικό του.

Οι ελπίδες ελάχιστες αφού ταλαιπωρείται όλη τη χρονιά από σοβαρούς τραυματισμούς.

Όμως το λιοντάρι της Χιμάρας, δεν γνωρίζει από πόνο. Δεν φοβάται να πληγωθεί, καμιά πληγή δεν θα τον σταματούσε από το να δοξαστεί από δέκα χιλιάδες Έλληνες μέσα στο γήπεδο.

Στη τελευταία προσπάθεια ο Πύρρος μέσα σε απόλυτη ησυχία, σηκώνει τα βάρη, αλλά ο καρπός του τον προδίδει.

Σε μια συμβολική κίνηση βγάζει τα παπούτσια του. Το τέλος ήρθε. Ο Πύρρος δεν θα "ξανακάτσει κάτω από την μπάρα".

Κερδίζει όμως το χάλκινο μετάλλιο. Και αυτό που ακολούθησε στην απονομή δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Άλλο ένα ρεκορ για έναν αθλητή που πρόσφερε εκτός από επιτυχίες, τεράστια ανύψωση ηθικού για όλη τη χώρα.

Ο κόσμος όρθιος χειροκροτά και φωνάζει το όνομα του για 8 συνεχόμενα λεπτά. Ο Εθνικός Ϋμνος μας συνοδεύει τα δάκρυα του Πύρρου, που λυγίζει από την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου.

Οι συναθλητές του που θα ανεβαίναν στο βάθρο, δεν ενοχλούνται, ίσως ονειρεύονται να ζήσουν και αυτοί κάποτε, κάτι τόσο σπουδαίο.

Ολυμπιακοί Αγώνες σημαίνει αυτοθυσία, πόνος, και στο τέλος λύτρωση. Και ο Πύρρος και η συγκεριμένη στιγμή τα έχει όλα. Πύρρο σε ευχαριστούμε.