H Αthena στο E‑Radio: Από τα βρετανικά charts στην ελληνική δισκογραφία!
Ετοιμάζεται για τη συναυλία της στο Sani Festival
Η Αthena, ή αλλιώς Αθηνά Ανδρεάδη, συστήνεται ξανά καλλιτεχνικά στο κοινό μέσα από τον ελληνικό της δίσκο, με όνομα «Γήινοι ¶γγελοι». Με αφορμή το νέο της άλμπουμ, αλλά και τις συναυλίες της σε Χαλκιδική και Αθήνα, η Αthena ετοιμάζεται να μαγέψει το κοινό, ισορροπώντας ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, την ελληνική και την ξένη μουσική, έχοντας μέσα στο στίχο και τις μελωδίες της κάτι από Ελλάδα και κάτι από Αγγλία.
Nέο άλμπουμ, «Γήινοι ¶γγελοι». Μίλησέ μας γι' αυτό, πόσον καιρό σου πήρε να γράψεις τα τραγούδια, ήσουν στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Ήταν κάτι που σκεφτόμουν για καιρό, αλλά που συστηματικά δούλευα για 3-4 χρόνια, γράφοντας στίχους στα ταξίδια, στις περιοδείες, στα ελάχιστα διαλείμματα ενός απαιτητικού ωραρίου. Ήταν για μένα ένας τρόπος να ανιχνεύσω μέσα μου τα κρυφά κομμάτια, που δεν έπαψαν ποτέ να με συνδέουν με την Ελλάδα. Ήταν για μένα κάτι σαν μια ανοιχτή ψυχική επιταγή, που έπρεπε επιτέλους να εκπληρωθεί – και πια νιώθω πολύ χαρούμενη που τραγουδάω κάτω από τον έναστρο ουρανό της Ελλάδας, σε μέρη που τόσο αγαπώ. Νιώθω τυχερή.
Πρόσφατα ταξίδεψες στο Λος ¶ντζελες. Πώς πέρασες και τι έκανες εκεί;
Ήταν υπέροχα, ανοιχτά, δημιουργικά. Συνεργάστηκα με καλλιτέχνες όπως ο Adam Levy και ο Chesney Hawkes – είναι μεγάλη τιμή όταν μου ζητούν να γράψω τραγούδια μαζί τους τέτοιοι καλλιτέχνες. Επίσης μπαίνουν τραγούδια μου σε σειρές και ταινίες, όπως πρόσφατα στο «Smash» (η τηλεοπτική σειρά του Spielberg). Και ετοιμάζω κάποιες μελλοντικές δουλειές και συνεργασίες εκεί, που δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα.
Τώρα χαίρομαι πολύ που επέστρεψα στο Λονδίνο για τις πρόβες μας. Νιώθω πολύ χαρούμενη και συγκινημένη που θα τραγουδίσω φέτος στη Σάνη στις 19 Ιουλίου με την αγγλική μου μπάντα, τους Eric Appapoulay (Plan B, Cat Stevens), Richard Causon (Rufus Wainwright, Alanis Morisette), Dave Mannington (Tim Garland, Tina May), Martyn Kaine (Amy Winehouse, Joss Stone) και τον δικό μας Βαγγέλη Καρίπη (Ηaig Yadzijan, Loreena McΚennitt). Και στις 10 Σεπτεμβρίου, στον Κήπο του Μεγάρου στην Αθήνα.
Βρίσκεις διαφορές στον τρόπο που γράφεις μουσική για τα ξένα σου άλμπουμ και στη μουσική που έγραψες για το ελληνικό σου νέο άλμπουμ;
Οι διαφορές κυρίως απορρέουν από το πώς και γιατί γράφεις κάτι – τα ελληνικά τραγούδια, όπως φάνηκε και με το «Γύρω-Γύρω Όλοι», γράφτηκαν ακριβώς για να εκφράσουν την ιδιότυπη ελληνική μου ταυτότητα, το τι σημαίνει να ακροβατεί κανείς σε δυο γλώσσες και δυο πόλεις. Ακόμη, με το «Γήινοι ¶γγελοι» ήθελα να ανιχνεύσω και να επικοινωνήσω τη δική μου βαθιά σύνδεση με τα ελληνικά χρώματα, τον ήλιο και το φως. Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις –δηλαδή και στο ελληνικό και στα ξένα άλμπουμ μου– τα τραγούδια μου είναι καταθέσεις ψυχής, που πιστεύω ότι αφορούν πράγματα που νιώθουν και αισθάνονται όλοι πάνω-κάτω. Γράφω καταρχάς για να επικοινωνήσω, κι αυτό είναι κάτι που ξεπερνά εκ των πραγμάτων τα στεγανά μιας γλώσσας και εισέρχεται στο χώρο της ψυχής.
Στο τραγούδι «I Κnow» μιλάς για τις προσδοκίες που έχουν οι άλλοι από εμάς και λες πως πολλές φορές δεν τις ικανοποιούμε. Εσύ τι είχες συγκεκριμένα στο μυαλό σου;
Αυτό που έχουμε όλοι: ότι θέλουμε να είμαστε με έναν άνθρωπο επειδή μας κάνει να αισθανόμαστε ελεύθεροι στο βαθμό που θέλει να παραμείνουμε ο άγγελός του – κι αυτός ο δικός μας (όπως θα έλεγα αργότερα στο επόμενο άλμπουμ μου). Ποιο το νόημα να θέλουμε κάποιον επειδή προσδοκάμε να τον αλλάξουμε; Το παν είναι μέσα από μια σχέση να μπορείς να κοιτάς μπροστά μέσα από τον άλλο, να πετάς ψηλά και να μη βλέπεις ότι ο ουρανός είναι πεπερασμένος και ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι ένας ξένος.
Πώς περνάς τη μέρα σου όταν είσαι στην Αγγλία και πώς όταν είσαι στην Ελλάδα;
Εξαρτάται από τις επαγγελματικές υποχρεώσεις: όταν υπάρχουν συναυλίες, όπως αυτόν τον καιρό, ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν υπάρχουν περιθώρια για πολλές απόπειρες απόδρασης. Ωστόσο, στην Ελλάδα, όποτε μπορώ, δεν χάνω χρόνο να χαρώ τη θάλασσα – είναι τόσο απελευθερωτική και γαλήνια η επαφή με το νερό.
Μου αρέσει πάντως να βρίσκω λίγο χρόνο να παίρνω καφέ απο τα Starbucks –είναι η γλυκιά μου απόδραση το απόγευμα ή στη μέση της ημέρας– αυτή άλλωστε ήταν και η αφετηρία για την συνεργασία μας, καθώς και το κοινωνικό τους έργο. Μέρος των εσόδων των CD μου («Γήινοι ¶γγελοι» και «Peeling Apples») που πωλούνται εκεί πηγαίνουν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Όταν πρέπει να περιγράψεις την Ελλάδα στους ξένους φίλους σου, τι είναι αυτό που τους λες πρώτα απ' όλα;
Τους περιγράφω χρώματα, γεύσεις, αρώματα, εικόνες που αγαπώ και δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένα αρμυρίκι στην άμμο, τα τριζόνια τις νύχτες, μια φέτα από καρπούζι – απλά πράγματα, που όσο κλισέ ή ποταπά κι αν ακούγονται, εκφράζουν αιώνιες αλήθειες.
Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες σου αρέσει να ακούς;
Είναι τόσοι πολλοί – από τις μελωδίες του Χατζιδάκι έως τα ιστορικά άσματα του Θεοδωράκη, τα ρεμπέτικα του Νταλάρα και της Αλεξίου, ακόμη και τα παραδοσιακά του Χαρούλη, τα νοσταλγικά του Κραουνάκη και της Λίνας, τα μουσικά ταξίδια του Αλκίνοου Ιωαννίδη, το υπέροχο έργο του Ανδρέου. Είναι άπειρη πραγματικά η λίστα.
Συνήθως οι Έλληνες καλλιτέχνες καταξιώνονται εντός συνόρων κι έπειτα βγαίνουν στο εξωτερικό. Εσύ το κατάφερες ανάποδα...
Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι δίγλωσση, έχω ζήσει στο Λονδίνο και ξέρω καλά τη βρετανική ιδιοσυγκρασία και πραγματικότητα. Δεν ήταν για μένα κάτι παράδοξο να ξεκινήσω από τη Βρετανία, αφού εκεί γεννήθηκα, σπούδασα και έβαλα τα θεμέλια για τη μουσική μου καριέρα (εννοώ τους ανθρώπους που με ενέπνευσαν, τους μεγάλους δασκάλους και που βοήθησαν να πραγματοποιήσω τα πρώτα μου βήματα).
Θα μπορούσες να τραγουδάς τραγούδια που έγραψαν άλλοι για εσένα, χωρίς να εμπλακείς στη δημιουργική διαδικασία;
Ωραία ερώτηση. Σίγουρα ναι, στο βαθμό που ερμηνεύω έτσι κι αλλιώς στα live μου κομμάτια αγαπημένων μου δημιουργών με την καρδιά μου. Αλλά προτιμώ τα τραγούδια των δικών μου άλμπουμ να τα γράφω εγώ ή ακόμα και μαζί με κάποιον άλλον καλλιτέχνη, για να μπορώ να μεταδίδω το αίσθημα που με ώθησε να τα γράψω στο κοινό. Δεν θέλω η δουλειά μου να φέρει τα όνομα Athena τυχαία, αλλά αυτό να συμβαίνει επειδή πίσω από το όνομα θέλω να υπάρχει το πρόσωπο που τους μιλάει, που επικοινωνεί μαζί τους και που ξέρουν ότι τους νιώθει και τους πονά.