Σήμερα έμαθα: Γιατί όταν αγχωνόμαστε αναπνέουμε πιο δύσκολα;

Σίγουρα, ακούγεται προφανές: Χρειάζεσαι οξυγόνο για να επιβιώσεις. Η αναπνοή είναι 100% προς το συμφέρον μας. Όμως, δυστυχώς, η διαδικασία της αναπνοής δεν είναι πάντα τόσο απλή όσο η εισπνοή και η εκπνοή.

Σκεφτείτε το: Πόσο συχνά πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, ή ίσως στους άλλους, να «πάρουμε βαθιές ανάσες» όταν είμαστε ανήσυχοι ή λυπημένοι ή καταβεβλημένοι;

Όταν το σώμα είναι υπό πίεση, συχνά βιώνει κάτι που ονομάζεται «προσπαθητική αναπνοή». Οι αναπνευστικοί μύες συστέλλονται και γενικά υπάρχουν υψηλότερα επίπεδα μυϊκής έντασης σε όλο το σώμα. Όσο περισσότερο χρειαζόμαστε αέρα, τόσο περισσότερο πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας για να τον αποκτήσει. Αυτή η κοπιαστική αναπνοή έρχεται σε αντίθεση με τη χαλαρή αναπνοή, κατά την οποία οι μύες λειτουργούν κυρίως κατά την εισπνοή, αλλά χαλαρώνουν κατά την εκπνοή.

Είναι σχεδόν ειρωνικό. Το σώμα χρειάζεται περισσότερο οξυγόνο που παρέχεται στους μύες όταν ασκούμαστε, και παρόλα αυτά είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτή τη διαδικασία πιο δύσκολη για τον εαυτό μας. Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν ότι αυτή η κοπιαστική αναπνοή μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας κατά τη διάρκεια των προπονήσεων, προπόνηση με βάρη, συγκεκριμένα, μέσα από κάτι που ονομάζεται ελιγμός Valsalva. Εκτελείται με τη βίαιη εκπνοή ενώ διατηρείται η μύτη και το στόμα κλειστά, αν και οι αναφορές για τους κινδύνους του για όσους σηκώνουν βάρη παραμένουν ανεπιβεβαίωτες.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν στιγμές που το άγχος μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε δύσπνοια, παρόλο που παίρνετε επιπλέον αέρα. Όλα επιστρέφουν στην απάντησή μας, πολέμησε ή φύγε. Εν αναμονή αυτού, αναπνέουμε αυτόματα πιο γρήγορα, ελπίζοντας ότι το επιπλέον οξυγόνο θα μας βοηθήσει να κινηθούμε πιο γρήγορα ή να παλέψουμε σκληρότερα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν κινδυνεύουμε έτσι μένουμε εκεί, αναπνέουμε πολύ γρήγορα ή με υπεραερισμό.

Όταν έχουμε υπεραερισμό, πολλοί πιστεύουν ότι είναι επειδή το σώμα μας ανταποκρίνεται στην έλλειψη οξυγόνου. Αντίθετα, μας λείπει διοξείδιο του άνθρακα επειδή αναπνέουμε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ό,τι έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε. Αν και οι γιατροί εξακολουθούν να συζητούν αν είναι η έλλειψη ή η περίσσεια CO2 που προκαλεί τον αρχικό υπεραερισμό, το τελικό αποτέλεσμα είναι ο εγκέφαλός μας (μας ξεγελάει για άλλη μια φορά) που μας κάνει να πιστεύουμε ότι χρειάζεται να πάρουμε περισσότερο οξυγόνο στην κυκλοφορία του αίματός μας, παρόλο που έχουμε ήδη άφθονο. Η επιβράδυνση της αναπνοής μας είναι μια λύση εδώ, και εκεί επανέρχεται στο παιχνίδι όλο αυτό το «πάρτε βαθιές αναπνοές».

Ο τρόπος που αναπνέουμε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας, με τεράστιο αντίκτυπο στη φυσιολογία και την υγεία μας. «Μπορείτε να επηρεάσετε το άσθμα. Μπορείτε να επηρεάσετε τη χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Μπορείτε να επηρεάσετε την καρδιακή ανεπάρκεια», είπε στο NPR ο Mladen Golubic, γιατρός στο Κέντρο Ολοκληρωμένης Ιατρικής της Κλινικής του Κλίβελαντ. «Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι οι άνθρωποι που κάνουν ασκήσεις αναπνοής και έχουν αυτές τις παθήσεις, ωφελούνται».