Κώστας Αρζόγλου: «Έχω περάσει κατάθλιψη, έχω πάει σε ψυχιάτρους»

Καλεσμένος στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» βρέθηκε ο Κώστας Αρζόγλου, ο οποίος μίλησε για τις δύσκολες στιγμές του, το θέατρο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και για την προσωπική του ζωή.

«Έχω περάσει κατάθλιψη, έχω πάει σε ψυχιάτρους, μου έδιναν χάπια», αποκάλυψε ο ηθοποιός και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Το star system στην Ελλάδα τελείωσε μετά την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Νίκο Κούρκουλο. Στην τηλεόραση δεν υπάρχει ανάγκη να παράγονται stars. Υπήρξε καλή κωμικός που ζήτησε να έχει το καμαρίνι του Χάρρυ Κλυνν. Είπα αμέσως: “Διώξτε την”. Υπάρχουν stars, υπάρχουν όμως και αυτοί που παριστάνουν τους stars».

Αναφερόμενος στα παιδιά του, ο Κώστας Αρζόγλου σημείωσε: «Υιοθετήσαμε με την Έλενα Ακρίτα τον Παύλο και βγήκε μια απίστευτη πάστα ανθρώπου. Τη μικρή μου κόρη τη μεγάλωσα κατά 80% μόνος μου. Η μεγάλη μου κόρη είναι σήμερα 37, την έβλεπα Χριστούγεννα και Πάσχα, γιατί ζούσε στο εξωτερικό. Δεν τη γεύτηκα, τη μεγάλωνε η μητέρα της. Τον Παύλο τον χάρηκα μωρό στο καροτσάκι και άκουσα τις πρώτες του λέξεις. Μετά μεγάλωσε με την Έλενα. Υπάρχει πατρικό ένστικτο. Επειδή δεν γεύτηκα τα δύο μου παιδιά, τη μικρή, τη Μαρία, είχα την ανάγκη να τη μεγαλώσω εγώ».

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο Κώστας Αρζόγλου ανέφερε: «Έκανα αταξίες στην προσωπική μου ζωή, δεν ξέρω πώς με άντεξαν οι γυναίκες της ζωής μου. Κάθε άνθρωπος, ίσως εγώ λίγο περισσότερο, ήθελα να επιβεβαιώνομαι στο προσωπικό κομμάτι. Η ανάγκη διεκδίκησης επιβεβαίωσης με έσπρωχνε σε άλλες σχέσεις. Έχω πληγώσει ανθρώπους στην προσωπική μου ζωή εξαιτίας της συμπεριφοράς μου, δεν μου άρεσε αυτό. Δεν θα άλλαζα αυτό το κομμάτι, αν είχα έναν τρόπο να αλλάξω τον εαυτό μου. Δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτά που έχω κάνει. Για μένα η εικόνα είναι πιο σημαντική από αυτό που συμβαίνει».

Αναφερόμενος στην πρώτη του επαφή με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο ηθοποιός σημείωσε: «Η πρώτη μας γνωριμία ήταν το ’70 τόσο, που με κάλεσε να παίξω στο “Καμπαρέ” και νομίζω ότι ήμουν ο πρώτος ή ο μόνος ή ο τελευταίος ηθοποιός που είπε “όχι” στην Αλίκη. Της έλεγα ότι εγώ ανήκω σε μία ομάδα που τη φτιάξαμε πέντε συμμαθητές από το Εθνικό και ήταν το Ελεύθερο Θέατρο. Πέρασαν τα χρόνια, μιλάμε για 30 χρόνια αργότερα, για να συνεργαστούμε. Γίναμε και φίλοι, έχει βαφτίσει και τον γιο μου. Η Αλίκη είχε καταλάβει ότι η παράσταση δεν αρχίζει όταν ετοιμάζονται οι ηθοποιοί, αλλά από το σπίτι του θεατή. Το πιο σπουδαίο πράγμα που έχω ακούσει σε παράσταση ήταν: “Μπράβο, μας κάνατε ό,τι θέλατε”».