Το πασίγνωστο τραγούδι του Leonard Cohen που έγραψε για μια γυναίκα στην Ύδρα

Ένας έρωτας που γεννήθηκε κάτω από τον ήλιο της Ύδρας, άντεξε στα κύματα του χρόνου και άφησε πίσω του το πιο εμβληματικό ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών. Ο Leonard Cohen και η Marianne Ihlen έζησαν ένα πάθος που ξεπέρασε τα σύνορα της μουσικής, έγινε ποίηση, μύθος, επιστολή και κινηματογραφική ταινία.

Ο Καναδός ποιητής που βρήκε τον εαυτό του στην Ύδρα

View this post on Instagram

A post shared by 𝔳𝔦𝔫𝔱𝔞𝔤𝔢 𝔤𝔞𝔩𝔩𝔢𝔯𝔶 (@agelessfilms)

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, πριν γίνει ο διάσημος τροβαδούρος που θα μάγευε τον κόσμο με το Suzanne και το Hallelujah, ο νεαρός Leonard Cohen αφήνει πίσω του τον Καναδά, παίρνει μια κιθάρα και φτάνει σε ένα μικρό, σχεδόν ξεχασμένο νησί του Σαρωνικού: την Ύδρα.

Η Ύδρα τότε δεν είχε καν ηλεκτρικό ρεύμα. Είχε όμως φως, ψυχή και καλλιτεχνική ελευθερία. Εκεί, ανάμεσα σε μποέμ ποιητές και ζωγράφους, ο Cohen γράφει τις πρώτες του συλλογές – Flowers for Hitler, The Favourite Game, Beautiful Losers – και κυρίως βρίσκει τον εαυτό του.

«Όταν έχεις ζήσει στην Ύδρα, δεν μπορείς να ζήσεις πουθενά αλλού… ούτε καν στην Ύδρα», θα πει αργότερα.

 Όταν την είδε… όλα σταμάτησαν

View this post on Instagram

A post shared by Golden Age Cinema & Bar (@ourgoldenage)

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το 1960, γνωρίζει τη Marianne Ihlen, μια εντυπωσιακή Σκανδιναβή που μόλις είχε χωρίσει, μεγαλώνοντας μόνη τον γιο της, Alex.
Ο Cohen τη βλέπει σ’ ένα μικρό μαγαζάκι και —όπως λένε όσοι ήταν εκεί— ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Από εκείνη τη στιγμή, η Marianne γίνεται η μούσα του, η σύντροφός του, η έμπνευσή του.

Ζουν μαζί για σχεδόν μια δεκαετία, ανάμεσα στην Ύδρα, τη Νορβηγία και το Λονδίνο. Εκείνη μαγειρεύει, εκείνος γράφει, κι οι δυο τους ονειρεύονται. Ένας έρωτας απλός, αληθινός, με φόντο το Αιγαίο και ήχο το θρόισμα των κυμάτων.

Το τραγούδι-αποχαιρετισμός: So Long, Marianne

Όταν ο έρωτάς τους τελειώνει, ο Cohen δεν γράφει απλώς ένα τραγούδι. Γράφει μια αιώνια εξομολόγηση.

Το So Long, Marianne δεν είναι απλώς μια μελωδία· είναι η τελευταία του αγκαλιά, ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα σε εκείνη που τον διαμόρφωσε ως άνθρωπο και καλλιτέχνη.

«So long, Marianne, it's time that we began
to laugh and cry and cry and laugh about it all again...»

Δεκαετίες αργότερα, το τραγούδι αυτό θα γίνει ταινία με τίτλο So Long, Marianne, σε σκηνοθεσία του Paul Wiffen, με τον Joe Vetch στον ρόλο του Cohen και τη Νορβηγή Josefine Frida Pettersen ως Marianne. Ένα κινηματογραφικό πορτρέτο ενός έρωτα που κανείς δεν ξέχασε.

Το γράμμα που ράγισε καρδιές

Τον Ιούλιο του 2016, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, η Marianne λαμβάνει ένα γράμμα από τον Leonard. Ήξερε πως το τέλος της πλησίαζε.
Ο Cohen, κι εκείνος άρρωστος πια, της γράφει:

«Νομίζω ότι σύντομα θα σε ακολουθήσω.
Να ξέρεις ότι είμαι τόσο κοντά πίσω σου,
που αν απλώσεις το χέρι σου, θα αγγίξεις το δικό μου…»

Το γράμμα αυτό διαβάστηκε στην κηδεία της. Ο Cohen την ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα, στις 7 Νοεμβρίου 2016.

Ο έρωτας που δεν πέθανε ποτέ

Σήμερα, η ιστορία τους δεν είναι απλώς μια ρομαντική ανάμνηση. Είναι το σύμβολο ενός ανόθευτου έρωτα, γεννημένου σε μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια — μιας εποχής όπου η αγάπη δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο πέρα από μια κιθάρα, μια αυλή στην Ύδρα και δύο καρδιές που χτυπούσαν μαζί.

Κι όπως λέει και το τραγούδι του,

«We met when we were almost young… deep in the green lilac park.»

Μια ιστορία για να τη διαβάζεις τα καλοκαιρινά βράδια και να θυμάσαι ότι μερικοί έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Απλώς αλλάζουν μορφή.