Φόνισσα, του Α. Παπαδιαμάντη

Μεγάλο θέμα του έργου και ζήτημα ανάλυσης και ερμηνείας αποτελεί η ύπαρξη ή όχι τύψεων και ενοχής εκ μέρους της Χαδούλας, ενώ πολλές συζητήσεις έχει προκαλέσει το τέλος του έργου στο οποίο η Χαδούλα βρίσκει τον θάνατο ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αναλύσεις διαφόρων προσεγγίσεων, ψυχολογικής σκοπιάς, βιολογικής, εγκληματολογικής που φωτίζουν διαφορετικές σκοπιές ενός έργου που, πέρα από μία μοναδική καταβύθιση από τον συγγραφέα στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας του, έτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η κοινωνία και κυρίως η κοινωνική αδικία, αφήνοντάς μας το ερώτημα, μήπως τελικά η Χαδούλα, μέσω των φόνων, επεδείκνυε μία στρεβλή χειρονομία αγάπης; Στρεβλή, καθώς η ίδια δεν έμαθε ποτέ ούτε από την μητέρα της, ούτε από τον σύζυγό της, το αληθινό νόημα του όρου;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Εμείς και ο Παπαδιαμάντης

Αυτό ο λιτός Ιερομόναχος του λόγου και της σκέψης. Αυτός ο μοναδικός δάσκαλος των Ελληνικών Γραμμάτων που ο ίσκιος του σκεπάζει και οδηγεί τη φαντασία μας μετατρέποντας την σε εικόνες και έννοιες που οδηγούν τον άνθρωπο σε διαλείμματα υψηλής αισθητικής.

Η «Φόνισσα» μετατρέπει τον κοινωνικό της τρόμο σε πράξεις παράλογης δικαιοσύνης, ακολουθώντας τις εσωτερικές της φωνές και τα αισθήματα περί δικαίου, για το τέλος μιας άθλιας καθημερινότητας των ταπεινών και κατατρεγμένων γυναικών.

Η «Φόνισσα» αυτή η γυναίκα σύμβολο, η πολυσυζητημένη ηρωίδα του «κυρ Αλέξανδρου», εγκαταλείπει τον μάταιο αγώνα της για Λύτρωση και παραδίδεται στο ΄΄Υδωρ το Εξιλαστήριον» όπως το χαρακτηρίζει ο Παπαδιαμάντης, βρισκόμενη εις το μέσον της Θείας και της Ανθρωπίνης Δικαιοσύνης