Αυτό που θες, με την Ιζαμπέλλα Φούλοπ

Πικρό, συγκλονιστικό θέαμα. Απελπισμένο κι αισιόδοξο, τραγικό και μελοδραματικό. Αφόρητα υπαρξιακό κι επιφανειακά ωραίον. Ναι, όλα τα αντίθετα επεστράτευσα, μα δεν αρκούν όπως περιγράψωσιν την θεατρικήν ευωχίαν, την αισθητικήν ηδονήν που νιώθει ο ψαγμένος θεατής παρακολουθώντας αυτή την εκπληκτική νέα γυναίκα να χορεύει, να τραγουδάει, να μεταμορφώνεται, να θρηνεί και να γελάει, να ψυχαγωγείται και να διασκεδάζει, σαν τραγικός παλιάτσος, σαν τους σαιξπηρικούς τρελούς, σαν τους ιδανικούς αυτόχειρες ποιητές, μόνη αλλά όχι απομονωμένη, φοβισμένη αλλά όχι αλλοτριωμένη, μαχητική αλλά και παραδομένη, στη μεμψιμοιρία της γενιάς της, που παλεύει με τέρατα και χτυπάει το κεφάλι της σε τοίχους φτιαγμένους από σπασμένα γυαλιά.

Πληγιάζοντας χέρια και πόδια, αυτή η γενιά κλωτσάει σκουριασμένα καρφιά χωρίς την ελπίδα της Αποκάλυψης. Κανένα Φως εξ ουρανού δεν σπεύδει αρωγός της. Σα να φύγανε ξαφνικά όλοι οι «μεγάλοι» κι αφήσανε τα παιδιά στην πίσω αυλή να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, όπως-όπως.

Σα να δίνει οντισιόν στο κοινό, σα να ζητάει εναγωνίως να την προσλάβουμε, να την αποδεχτούμε, να την αγαπήσουμε, να την παρηγορήσουμε, να την κανακέψουμε, η σκηνική περσόνα τής Ιζαμπέλλα Φούλοπ δρα κι αντιδρά στο ίδιο τη το είναι, σκιάζεται από την ίδια της την ανάσα, παλεύει με ανεμόμυλους σαν τον Δον-Κιχώτη κι αντιμάχεται φανταστικά τέρατα από video-games ή σύγχρονες ταινίες τρόμου με αλλοκοσμικά κι αλλόμορφα όντα. Αυτά τα παιδιά έρχονται προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν την Κόλαση κι όταν δεν την βρίσκουν έξω τους, τη …δημιουργούν. Όμως είναι πεισματικά και μάχιμα, αγωνιστές και ξωμάχοι, ακρίτες και ιερομόναχοι, ακόμα κι όταν παραδίδονται με έναν τρόπο διονυσιακό στις ηδονές της σάρκας. Είναι απλώς για να τη μπουχτίσουν και να πάνε παραπέρα, ανωτέρα, υψηλότερα. Άνω θρώσκοντες.

Από τον θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα.