Φθινοπωρινή Ιστορία, του Αλεξέι Ν. Αρμπούζωφ

Πόσο δρόμο πρέπει να διανύσει κανείς για να βρει μιαν αγκαλιά που να τον χωράει;

Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση της Φθινοπωρινής Ιστορίας στην Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους Έλλη Λαμπέτη και Μάνο Κατράκη, η Άννα Παπαμάρκου σκηνοθετεί τους Αριέττα Μουτούση και Χάρη-Εμμανουήλ Αγγουράκη στους αντίστοιχους ρόλους. Από το 1977 μέχρι σήμερα το έργο έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, συναρπάζοντας το ελληνικό κοινό με την τρυφερότητα, την κωμική σπιρτάδα και τους κινηματογραφικούς του ρυθμούς.

Μετά την επιτυχία της Νοσταλγού του Α. Παπαδιαμάντη, η Άννα Παπαμάρκου προσεγγίζει το έργο του Α. Αρμπούζωφ με την ίδια ευαισθησία και πίστη στην ικανότητα του κάθε ανθρώπου να εξελίσσεται προς την Ευτυχία.

Το έργο

Το έργο πραγματεύεται ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα της εποχής μας: την έλλειψη συντροφικότητας σε ένα κόσμο απίστευτης αλληλεπίδρασης και κοινωνικότητας. Δύο άνθρωποι δραστήριοι και γεμάτοι από εμπειρίες αλλά παρόλα αυτά μόνοι, συναντιούνται τυχαία. Και ανακαλύπτουν ότι μοιράζονται την ίδια ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία, διατηρώντας ταυτόχρονα τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητά τους μέσα στη σχέση.

Η «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ, είναι ένα έργο ύμνος στην ευγνωμοσύνη για τις απλές χαρές που αποκαλύπτει η ζωή όταν τη μοιραζόμαστε.

Η υπόθεση

Εκείνος, ο Ροντιόν, σοβαρός, τυπικός, και ευέξαπτος. Έχει χάσει τη γυναίκα του σε ατύχημα και έκτοτε ζει μοναχικά αφοσιωμένος στην ομαλή λειτουργία του θεραπευτηρίου στο οποίο είναι αρχίατρος.

Εκείνη, η Λίντια, πρώην αρτίστα, φασαριόζα, εύθυμη και εξωστρεφής. Αποφασισμένη να χαρεί κάθε στιγμή έρχεται για αναψυχή και παραβαίνει όλους τους κανόνες του θεραπευτηρίου.

Η πρώτη τους συνάντηση είναι μια μετωπική σύγκρουση στα όρια του κωμικού. Σύντομα δημιουργείται μια περίεργη χημεία ανάμεσα σε αυτό το αντιφατικό δίδυμο: με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, λεπτό χιούμορ και οξυδερκείς διαλόγους, οι δύο ήρωες αρχίζουν να φτιάχνουν γέφυρες μεταξύ τους. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Βαθιά μέσα τους σιγοκαίει η ίδια ανάγκη του κάθε ανθρώπου: ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί …

_{Ο συγγραφέας}

_{Ο Αλεξέι Νικολάγιεβιτς Αρμπούζωφ γεννήθηκε στη Μόσχα το 1908, από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Ρώσο. Έγραψε έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, είχε την ευθύνη του στούντιο των νέων δραματουργών, διατέλεσε γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων της Μόσχας και αντιπρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Τα θεατρικά έργα του εκδόθηκαν και σκηνοθετήθηκαν σε όλες σχεδόν τις χώρες καθώς έχουν οικουμενικό και διαχρονικό χαρακτήρα.}