5 μύθοι για την περίοδο της Χούντας

Είναι πολλές οι φορές που έχουμε όλοι ακούσει για «τα καλά της Χούντας» της περιόδου 1967 -1974. «Ναι ήταν Χούντα, αλλά...», είναι η πρόταση που ξεκινούν μερικοί και επιχειρηματολογούν για κάτι που έγινε τότε και δεν γίνεται τώρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις. Όμως τα περισσότερα από αυτά είναι μύθοι. Όπως οι πέντε παρακάτω...

Η Χούντα δεν άφησε χρέος

Είναι ίσως ο πιο διαδεδομένος μύθος απ’ όλους. Και είναι αυτός που δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Το 1967, το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 37,8 δισ. δραχμές, ενώ το 1973, είχε γιγαντωθεί στα 87 δισ. δραχμές. Το 1974, όταν και τελικά έπεσε το καθεστώς, το χρέος έφτανε τα 114 δισ., τριπλάσιο δηλαδή, έχοντας ανέβει στο 20,8% του ΑΕΠ. Εκτός αυτού, οι δαπάνες για την άμυνα και την δημόσια ασφάλεια υπερδιπλασιάστηκαν με τον πληθωρισμό να αυξάνεται συνεχώς.

Κοιμόμασταν με ανοιχτές τις πόρτες (ή στα μπαλκόνια)

Το επιχείρημα αυτό, καταρρίπτεται εύκολα, με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν και πριν από την Χούντα. Η εγκληματικότητα ήταν πολύ μικρή, όχι μόνο στα χρόνια της Χούντας αλλά από την δεκαετία του ’50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Το να κοιμάσαι με ανοιχτές τις πόρτες δεν ήταν επίτευγμα της Χούντας αλλά συνηθιζόταν και πριν από αυτήν, αλλά και μετά.

Η ανεργία ήταν χαμηλή

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ανεργία ήταν χαμηλή και στην περίοδο της Χούντας δεν ξεπέρασε το 6%. Όμως αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένα πράγματα. Η ανεργία ήταν χαμηλή κατά την περίοδο της Χούντας γιατί μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού, μετανάστευε στο εξωτερικό. Όπως γινόταν ήδη από το 1961 και μετά. Με την άνοδο της δικτατορίας, η μετανάστευση συνέχισε. Ήταν επόμενο η ανεργία να κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Εκτός αυτού, οι Έλληνες μετανάστες έδιναν πολλές τονωτικές ενέσεις στην ελληνική οικονομία.

Έδωσαν ψωμί στον λαό

Για την ακρίβεια δεν έδωσαν ψωμί στο λαό, αλλά στα μεγάλα κεφάλαια και τους εφοπλιστές. Με τον νόμο 378/68, οι τελευταίοι απόκτησαν φορολογική ασυλία:

«Πλοία υπό ξένη σημαίαν πάσης κατηγορίας πρακτορευόμενα ή διαχειριζόμενα ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον (…) απαλλάσσονται του φόρου εισοδήματος, ως και παντός εν γένει τέλους, φόρου, δασμού, εισφοράς ή κρατήσεως, υφισταμένου ή επιβληθεισομένου εις το μέλλον διά το εισόδημα αυτών το κτώμενον εξ εργασιών μέσω ή διά των άνω εταιριών. Της αυτής φορολογικής απαλλαγής απολαύουσιν και οι πλοιοκτήται, εφοπλισταί ή οι καθ’ οιονδήποτε τρόπον εκμεταλλευόμενοι τα πλοία ταύτα μέσω ή διά των ως άνω εταιριών».

Εφόσον δεν πλήρωναν οι πλούσιοι εφοπλιστές φόρους, σε ποιους έπεφτε το επιπλέον βάρος; Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος.

Δεν έβγαλαν λεφτά

Κι αυτό δεν ισχύει. Όχι μόνο νομοθέτησαν αύξηση των μισθών τους, αλλά το έκαναν και με παροιμιώδη ταχύτητα. Ο πρωθυπουργικός μισθός ανέβηκε από τις 23.600 δραχμές στις 45.000 δραχμές. Ομοίως αυξήθηκαν και οι αμοιβές υπουργών και υφυπουργών, από 22.400 σε 35.000 δραχμές μηνιαίως. Αν προσθέσεις και τις 1.000 δραχμές ημερησίως για τα «εκτός έδρας», τότε οι αμοιβές τους ήταν απίστευτα μεγάλες για την εποχή. Οι χουντικοί με λίγα λόγια, έζησαν πλουσιοπάροχα.