«Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» της Λένας Κιτσοπούλου

Περίεργος αυτός ο άντρας, τίποτα δεν του λείπει, και χαρά και πόνος, κι όμως δεν είναι πολύ στα καλά του. Στην αναμονή και μόνος. Περιμένοντας τον Κ.Ο.Ν.Τ.Ο. Στο μεταφυσικό υπόγειο της Πειραιώς. Που μεταμορφώνεται στο άδειο σπίτι της Γ.Ι.Α.Γ.Ι.Α.Σ. που όλοι μια μέρα επιστρέφουμε.

Ή ένα roof garden στην ταράτσα του Υ.Γ.Ε.Ι.Α. με πλαστικό γρασίδι. Να παίρνεις μάτι γέννες και θανάτους. Μέχρι να ποδοπατηθεί το κτήριο από τον Σ.Τ.Ρ.Α.Τ.Ο των απωθημένων. Να γίνει ισιάδι. Να πλημμυρίσει. Να μετατραπεί σε πάρκο αναψυχής που χορεύουν πιγκουίνοι κι οικογένειες τρώνε λιγκουίνι σε καρέκλες του Ι.Κ.Ε.Α.

Κι εσύ στον πάτο της λίμνης του πάρκου, Α.Χ.Ι.Ν.Ο.Σ. Με τα αγκάθια να σημαδεύουν προς τα μέσα. Όλη η πόλη σε κάτοψη. Ταξίδι Πειραιάς-Ιθάκη με το καραβάνι των ανθρώπων της ζωής σου για φέρι μποτ. Και μια πτήση ως τη Νεφελοκοκκυγία. Με αεριωθούμενο όχημα έναν φουσκωτό μονόκερο παραλίας από τις διακοπές σας. Με την Κουφή κόρη του Κουφού γείτονα για συνοδοιπόρο. Και φίδια στον κόρφο.

Μέχρι την τελική βουτιά, από τον Παράδεισο στον Άδη. Αργοναύτης με στολή μελισσοκόμου. Κι οι μέλισσες Κ.Ο.Λ.Υ.Β.Α. που τσιμπούν. Κάθε λέξη και μέλισσα. Κάθε μέλισσα κι ένα ακρωνύμιο χάπι. Κάθε χάπι, ασανσέρ που πάει προς τα κάτω. Μην Αντιστέκεσαι, Ισοπεδώσου, Ρίξε Ολοκληρωτικό Ύπνο, Λυτρώσου, Αυτοκτόνα, Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. To πιο μαγικό χάπι όλων.

Κι αν στην ταυτότητα γράφει άρρεν,  Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Ο.Σ. -Οπότε Σκοτώσου. Έχει χώρο για όλους στη Λέσχη Εντοιχισμένων Αυτοχείρων. Και στο ψυγείο καρπούζι. Στην καρδιά του χειμώνα. Θες καρπούζι;

 Ο Νικόλας Ανδρουλάκης, με τις ευλογίες της Λένας Κιτσοπούλου, παρουσιάζει μια τολμηρή, ελεύθερη, διασκευή, του θρυλικού -πια- μονολόγου της δημιουργού που τον ενέπνευσε όσο καμία άλλη. Και μεταμορφώνεται σε έναν αρσενικό καθρέφτη της ανώνυμης ηρωίδας της. Κι ο κύκνειος οίστρος μιας φαλλικής γυναικείας προσωπικότητας κληροδοτείται σε ένα άντρα με μήτρα.

Με ένα τζούφιο καρπούζι στο μέρος της καρδιάς. Κομμένο στα δύο. Μέσα σε ένα ψυγείο μάρκας happy. Μέσα σε ένα δωμάτιο κενό. Σε μια παράσταση για όλους τους αταξινόμητους ανθρώπους. Για την οργή της μοναξιάς και την παγίδα της αγκαλιάς, όταν δεν υπάρχει συνδικαλιστικό όργανο να εκπροσωπεί την ψυχή σου. Σε μια αντι-ηρωική κάθοδο στον Άδη.

Η Αντιγόνη Σταυροπούλου, που μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Θέατρο Τέχνης, δοκιμάζεται δίπλα του. Σε ένα ρόλο-καθρέφτη όσων δε γίνεται να ειπωθούν, παρά μόνο από μάτια σε μάτια. Ο Χρήστος Καρασαββίδης επιμελείται τη σκηνοθεσία και η Άννα Παπαθανασίου υπογράφει την εικαστική επιμέλεια του ιπτάμενου αυτού Κάτω Κόσμου.