Στέλιος Βαμβακάρης ο ακριβοθώρητος

Η καινούργια δισκογραφική εργασία του Στέλιου Βαμβακάρη, ενός ακριβοθώρητου μέχρι πρότινος δημιουργού, πιάνει το νήμα από κει που το άφησαν οι ιστορικής σημασίας συνευρέσεις του με τον Louisiana Red και οι πειραματισμοί που πρώτος επιδίωξε πάνω στο πάντρεμα blues και ρεμπέτικου.

Στα δεκατρία νέα τραγούδια του σε δικούς του στίχους, μουσική και ερμηνεία (σε πέντε απ' αυτά στίχους έγραψαν ακόμη η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Σωτήρης Κακίσης και ο Πάνος Ηλιόπουλος) ο Στέλιος Βαμβακάρης μπολιάζει τις καθαρόαιμες λαϊκότροπες φόρμες με τον αμιγώς blues και rock ήχο, χάρις τις παρεμβάσεις του ενορχηστρωτή Γιάννη Ζαχαρόπουλου, αλλά κυρίως χάρις την αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια διάθεση του για πειραματισμό και παιχνίδι με τα μουσικά είδη που αγαπά. Μαζί του στο τραγούδι και η Εβελϊνα Αγγέλου, μια νέα καλή φωνή που γνωρίσαμε από τις εμφανίσεις της τόσο στις συναυλίες, όσο και στην προηγούμενη δισκογραφία του υιού Βαμβακάρη.

Από μουσικής άποψης, τα καραντουζένια που πρώτοι εισήγαγαν με το παίξιμο του μπουζουκιού τους, ο πατέρας του, ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Ανέστος Δεληάς, ακούγονται να συγγενεύουν ηχητικά με τις, απλές φαινομενικά, blues κλίμακες του Muddy Waters και του John Lee Hooker. Η μουσική άλλωστε έχει τοπολαλιά και όχι τόπο, ανοιχτούς ορίζοντες και όχι στενά πλαίσια. Και ο Στέλιος Βαμβακάρης με την παρούσα Νιρβάνα του αποδεικνύει πόσο δικαίως εδώ και τρεις δεκαετίες έχει στήσει κυριολεκτικά το δικό του μπαϊράκι μέσα σ' αυτό που λέγεται ελληνικό λαϊκό και ελληνικό ηλεκτρικό τραγούδι.