«Αρης» της Σοφίας Αδαμίδου

ΤΕΧΝΟΧΩΡΟΣ CARTEL 2017-2018

 «Πίστη – Προδομένα Όνειρα»

Τι σημαίνει «πιστεύω σε ένα όνειρο, σε μια ιδέα, σε έναν σκοπό»; Πώς μεταφράζεται ένα τέτοιο συναίσθημα στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου, ενός πολίτη; Πόσο καθοριστική μπορεί να είναι αυτή η «πίστη» για τις επιλογές του, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;

Και το «αγωνίζομαι»; Με ποιο τρόπο εμπλέκεται και επηρεάζει την πορεία ενός ονείρου;

Πότε προδίδεται ένα όνειρο; Ποιος χρεώνεται την αποτυχία; Από ποιον και προς ποιον συντελείται αυτή η προδοσία; Και με τι κόστος;

Αυτά και άλλα συναφή ερωτήματα γύρω από τον θεματικό άξονα «Πίστη – Προδομένα Όνειρα» επιχειρεί να διερευνήσει από σκηνής κατά τη θεατρική περίοδο 2017-2018 ο Τεχνοχώρος CARTEL, παρουσιάζοντας δύο έργα της ελληνικής δραματουργίας: το καινούργιο έργο της Σοφίας Αδαμίδου «Άρης», σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, και την «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου (παράσταση επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού).

«Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου

Από την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

«Ο Βελουχιώτης ο Άρης κρέμεται σα ληστής και κάτου οι Αλαμάνοι κάτου οι ληστές και κάτου τα τσακάλια της προδοσίας χορεύουν και μεθάνε με τ' άγιο το αίμα του. Και πάνου εκεί στις πέτρες που το αίμα του έβαψε πάνου στο κορφοβούνι της λευτεριάς μια πέρδικα χλιμμένη μοιριολογεί κρατάει ένα κομμάτι απ' τ' άγιο ρούχο του και βρέχει το με δάκρυα και το φιλεί» (Γιάννης Ρίτσος)

Στην ιστορία και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη στηρίζεται το καινούργιο έργο της Σοφίας Αδαμίδου, με τίτλο «Άρης», που θα ανέβει, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου στον Τεχνοχώρο Cartel με τον Τάσο Σωτηράκη, στον ρόλο του Άρη.

Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Ήταν 16 Ιουνίου του 1945 όταν ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο αγωνιστής, έφυγε από τη ζωή, με το κεφάλι ψηλά, όπως έζησε. Ο Αρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο.

Η ιστορία του Άρη Βελουχιώτη έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να ελκύει, να διεγείρει, να συγκινεί. Με τη ζωή και το θάνατό του, υπηρέτησε τα ιδανικά της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Επιλέγοντας τη στράτευση με το ΚΚΕ, αναδείχτηκε σε πραγματικό λαϊκό ηγέτη. Αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας, την οποία χαρακτήρισε λαθεμένη, γεγονός που τον οδήγησε στη διαγραφή του από το ΚΚΕ, ενώ το 2011, έγινε η επίσημη πολιτική αποκατάστασή του.

Στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιουνίου 1945, ένας Θεσσαλός δημοσιογράφος, ο Φαίδων Μακρής, έγραψε:

«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ' ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά - αριστερά, δεξιά - αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα (...)

"Χαράς ευαγγέλια" γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με "τας κεκανονισμένας τιμάς" τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Αρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».