Στέφανος Τσιτσιπάς: «Αυτή είναι η ιστορία της ημέρας, που θα έχανα τη ζωή μου»

Τη συγκλονιστική περιπέτεια που λίγο έλειψε να τον σκοτώσει, το 2016, αφηγήθηκε χθες στην κάμερα του καναλιού του στο Youtube, ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας, Στέφανος Τσιτσιπάς.   

«Αυτή είναι η ιστορία της ημέρας, που θα έχανα τη ζωή μου», θυμάται ο 20χρονος. «Ήταν στα μέσα του Οκτωβρίου του 2016. Εγώ οι φίλοι μου και ο πατέρας μου, αποφασίσαμε να τρέξουμε νωρίς το πρωί, στην παραλία. Ήταν ημέρα ξεκούρασης για όλους μας, δεν παίζαμε κάποιον αγώνα».   

«Ήμασταν σε νησί για να παίξουμε Futures, τουρνουά επαγγελματικού επιπέδου για το οποίο είχαμε δηλώσει συμμετοχή και έπρεπε να αγωνιστούμε. Μέναμε σε αυτό το όμορφο και πολυτελές ξενοδοχείο που είχε γήπεδα τένις, στα οποία θα γινόταν το τουρνουά».   

«Ξύπνησα νωρίς και πήγα για 30 με 45 λεπτά τρεξίματος και αερόβιων ασκήσεων. Ύστερα αποφασίσαμε να κάνουμε σάουνα, γιατί πλησίαζε ο χειμώνας και έκανε πολύ κρύο. Περάσαμε περίπου 20 -25 λεπτά στην σάουνα και μετά εγώ και ένας φίλος μου αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία και να πέσουμε στο θαλασσινό νερό».   

«Ήταν ημέρα με καταιγίδες (...) αποφασίσαμε να βουτήξουμε στη θάλασσα χωρίς να υποψιαζόμαστε τι θα μας συνέβαινε αργότερα».   

«Πηδήξαμε στη θάλασσα αλλά είχε μεγάλα κύματα - πολύ δύσκολες συνθήκες - δεν σκοπεύαμε να κολυμπήσουμε μακριά, απλώς να δροσιστούμε αντί να κάνουμε ντους ή κρύο μπάνιο» στο ξενοδοχείο».   

Ο τραυματισμός και η μάχη με τα κύματα   

«Ήταν πολύ κρύα η θάλασσα. Θυμάμαι να βουτάω στη θάλασσα και να χτυπώ το πόδι μου σε βράχο. Γύρισα το κεφάλι μου πίσω για να κοιτάξω και ήμουν ήδη 30 με 40 μέτρα μακριά από την ακτή, χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Ήταν το πιο παράξενο συναίσθημα. Δεν ένιωσα ποτέ τόσο περίεργα ή τόσο χαμένος στον χρόνο». 

«Αρχίσαμε να παλεύουμε τα κύματα που γίνονταν όλο και μεγαλύτερα. Είχε καταιγίδα και θυελλώδεις ανέμους. Δεν θυμάμαι κάποια κόκκινη σημαία στην παραλία ή κάποιον ναυαγοσώστη εκεί. Αλλά θυμάμαι ότι άρχισαν να νιώθω πανικό. Δεν θυμόμασταν από που είχαμε μπει».   

«Θυμάμαι να πνίγομαι»   

«Ήταν το χειρότερο συναίσθημα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα ότι πνίγομαι. Ότι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Κανείς δεν ήταν εκεί για να με βοηθήσει. Ήρθα τόσο κοντά στον θάνατο. Παλεύοντας με τα κύματα, προσπαθούσα να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερες ανάσες. Έστριψα το κεφάλι μου να δω τον φίλο μου αλλά δεν ήταν εκεί. Δεν μπορούσα να τον βρω. Ο μπαμπάς μου πλησίασε στην αμμουδιά και μπορούσε να δει ότι ήμασταν μέσα στα "σκ@@@".   

«Πήδηξε στο νερό. Προσπαθούσαμε να κολυμπήσουμε (σ.σ πίσω στην αμμουδιά) αλλά ήταν εντελώς αδύνατο να τα καταφέρουμε. Παλεύαμε με τα κύματα. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα, τόσο λιγότερες φαίνονταν οι πιθανότητες να τα καταφέρω.   

«Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα εκείνη την στιγμή. Δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου. Θυμάμαι να "παραδίδομαι". Σα να πάγωσε ο χρόνος για μια στιγμή, δεν υπήρχε κίνηση, δεν ένιωθα τίποτα. Ένα ξαφνικό flashback όλης της ζωής μου μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Όλη η παιδική μου ηλικία και οι ευχάριστες αναμνήσεις μου. Θυμάμαι να πνίγομαι. Το αίσθημα του θανάτου».   

Τα δάκρυα μπροστά στην κάμερα   

«Για μία στιγμή νόμιζα ότι ήμουν ήδη νεκρός...ναι», σχολιάζει ο Έλληνας πρωταθλητής δακρύζει μπροστά στην κάμερα, χωρίς να μπορεί να κρύψει την συγκίνησή του. «Ειλικρινά δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Ήταν ζήτημα επιβίωσης, ο πατέρας μου με πλησίασε, ήταν εκεί μαζί μου να με βοηθήσει».   

Ο Στέφανος, επιστρέφει για λίγο στις στιγμές πριν τον φτάσει ο πατέρας του: «Ένας άλλος φίλος μου αποφάσισε να μείνει στην παραλία. Θυμάμαι να ουρλιάζω και να φωνάζω με όλη μου την δύναμη για βοήθεια, αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσε να με ακούσει. Ένιωθα μόνος μου εκείνη τη στιγμή. Όταν ήρθε λίγο αργότερα ο πατέρας μου και άρχισε να με σπρώχνει, μπορούσα να δω τον φόβο στα μάτια του. Ο φόβος ήταν και στα δικά μου μάτια».   

«Ο πατέρας μου ήταν ήρωας»   

«Μου έδωσε ελπίδα όταν ήρθε εκεί. Αν ήταν να πεθάνουμε, να χάσουμε τις ζωές μας εκείνη την μέρα, θα έπρεπε να το κάνουμε μαζί. Ήταν ήρωας. Δεν νοιαζόταν για τον εαυτό του».   

«Ύστερα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή της ανακούφισης. Εκείνη τη στιγμή που επέστρεψε η ελπίδα. Να κάνω κάτι... Θυμάμαι να πατώ πάνω σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο και ένιωσα υπέροχα. Απίστευτο συναίσθημα. Αν δεν ήταν εκείνος ο ύφαλος στο σημείο που πάλευα για τη ζωή μου, δεν νομίζω να τα κατάφερνα».   

«Ήμουν εκεί. Θυμάμαι το πρώτο βήμα. Την πρώτη ανάσα που κατάφερα να πάρω μετά από πολλή ώρα και ήταν το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο. Ανάσαινα πολύ βαριά (...) Ο πατέρας μου συνέχισε να ψάχνει για τον άλλον φίλο μου. Τον έσωσε και αυτόν. Αυτός μας έσωσε όλους και μετά από αυτό, καταφέραμε να φτάσουμε στην παραλία. Ο κοραλλιογενής ύφαλος μας βοήθησε».   

«Θυμάμαι να πατώ στην αμμουδιά. Ξάπλωσα στην άμμο για 15 με 20 λεπτά, προσπαθώντας να καταλάβω πως συνέβησαν όλα αυτά. Ήταν μία περιπέτεια που δεν περιμέναμε να μας συμβεί ποτέ. Και αυτή ήταν η ημέρα που είδα τη ζωή μέσα από μία διαφορετική προοπτική».   

«Έδωσα μεγαλύτερη αξία στην ζωή μου - θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου "μετά από αυτό δεν μπορείς να νιώσεις φόβο. Αυτό ήταν το χειρότερο που μπορεί να συμβεί". Αυτή η εμπειρία με άλλαξε ψυχολογικά ως άτομο. Δεν ένιωθα πόνο, μπορούσα να κάνω τα πάντα μετά από αυτό. Ήταν μία στιγμή ευγνωμοσύνης για μένα, την οικογένειά μου και τους φίλους μου που δεν πεθάναμε στη θάλασσα εκείνη την ημέρα. 

Στη συνέχεια ο 20χρονος πρωταθλητής δακρύζει και πάλι στην κάμερα: «Δεν έπρεπε να συμβεί, αλλά συνέβη. Και ευχαριστώ τον Θεό ή όποιον ήταν εκεί. Εκείνη την στιγμή, μας έσωσε, μας έδωσε την ευκαιρία να παλέψουμε. Σας ευχαριστώ που είδατε το βίντεο, αυτή ήταν η ιστορία μου».