Η αρχαία ελληνική επιγραφή που έκρυβε την κατάρα του χορευτή

Μια αρχαία ελληνική πλάκα βρέθηκε στα ερείπια ενός θεάτρου στο Ισραήλ πριν από αρκετές δεκαετίες. Ένα μυστήριο γεννήθηκε από την πρώτη στιγμή αφού δεν ήταν δυνατό να αποκρυπτογραφηθεί. Κάτι που έγινε τον προηγούμενο μήνα, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας.

Το μυστήριο έπαψε να υπάρχει και έδωσε την θέση του σε μια τρομακτική κατάρα, που που κάποιος απηύθυνε σε έναν χορευτή με το όνομα «Manna». Η επιγραφή μάλλον γράφτηκε από αντιπάλους του χορευτή και καλούσε θεούς και δαίμονες να δέσουν τα μάτια, τα χέρια και τα πόδια του Manna, που κατά πάσα πιθανότητα εμφανιζόταν στο θέατρο που έκτισε ο Ηρώδης στο σημερινό Ισραήλ.

@mirror.co.uk

Το γεγονός πως η επιγραφή βρέθηκε στο συγκεκριμένο θέατρο μας λέει πως ο Manna «[πρέπει να ήταν διάσημος καλλιτέχνης και πως το βραβείο πρέπει να ήταν σημαντικό, εκτός της φήμης που πάντα διακυβεύεται», έγραψε ο ιταλός καθηγητής του πανεπιστημίου της Βερόνα, Attilio Mastrocinque, που αποκρυπτογράφησε την πλάκα μέσω του «Reflectance Transformation Imaging».

Ο συγγραφέας της επιγραφής δεν αστειευόταν καθόλου. «Δέστε τα πόδια μαζί ώστε να εμποδίσουν τον Manna να χορέψει, τυφλώστε του τα μάτια, τα χέρια τα πόδια, που πρέπει να είναι χαλαρά όταν χορέψει στο θέατρο. Ζητά μάλιτσα την βοήθεια διάφορων θεών, όπως του Θοθ, του αρχαίου Αιγύπτιου θεού της μαγείας και της σοφίας. Καλεί επίσης και τους δαίμονες του αέρα, της γης, της θάλασσας, των ποταμών κλπ. να βλάψουν τον Manna. «Πρέπει να κινείται αργά και να χάσει την ισορροπία του, να λυγίσει και να γίνει απρεπής», συμπληρώνει.

Η επιγραφή βρέθηκε από ομάδα Ιταλών αρχαιολόγων μεταξύ 1949 και 1954, όπως αναφέρει το livescience.com. Έρχεται από τον 6ο αιώνα, όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε τον έλεγχο στην περιοχή. Το πιο πιθανό είναι πως ο συγγραφέας της κατάρας ήταν από αντίπαλη φατρία. Πολλές φορές οι φατρίες διαγωνίζονταν ακόμα και στο χορό, και οι Πράσινοι, οι Βένετοι και οι υπόλοιποι γίνονταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί, προκαλώντας ακόμα και εξεγέρσεις.

«Η επιγραφή αποδεικνύει πως λίγο πριν τον Μεσαίωνα, παρά τον εκχριστιανισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η μαγεία δεν σταμάτησε, αλλά αντίθετα εξαπλώθηκε και έγινε πιο εκλεπτυσμένη», γράφει ο Mastrocinque.