Ένας αξέχαστος ηθοποιός και αληθινός φιλέλληνας

Σαν σήμερα πριν από 17 χρόνια «έφυγε» από την ζωή ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να ξεχαστεί ποτέ. Δεν ήταν μόνο ηθοποιός, αλλά και θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, παραγωγός, σκηνογράφος, αρθρογράφος και πολλά άλλα. Και όλα τα έκανε καλά. Εμείς τον γνωρίζουμε περισσότερο για τις ερμηνείες του σε θέατρο και σινεμά, αλλά και την αληθινή του αγάπη για την Ελλάδα. Ο Σερ Πίτερ Ουστίνοφ υπήρξε ένας εξαιρετικός ηθοποιός και ένας αληθινός φιλέλληνας.

Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1921 στο Λονδίνο. Οι γονείς του ήταν αριστοκράτες ρωσικής καταγωγής, αλλά η ζωή τους στην πρωτεύουσα της Αγγλίας ήταν καθαρά μεσοαστική. Ο πατέρας του αρθρογραφούσε και η μητέρα του ήταν ζωγράφος και σκηνογράφος στην όπερα. Πήρε και από τους δυο αρκετά εφόδια για την μετέπειτα πορεία του.

Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί. Από μικρός έκανε μιμήσεις και έδειξε ένα έμφυτο κωμικό ταλέντο. Οι επιδόσεις του στο σχολείο ήταν πολύ καλές, αλλά έβρισκε το όλο σύστημα βαρετό. Γι’ αυτό στα 16 τα παράτησε όλα και γράφτηκε σε δραματική σχολή. Τρία χρόνια αργότερα έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο και στα 21, το είδε να ανεβαίνει σε παράσταση στο Λονδίνο.

Στα 25 του έπαιζε ήδη σε ταινίες του κινηματογράφου. Όχι μεγάλους ρόλους αλλά σίγουρα αξιοπρόσεκτους. Νωρίτερα είχε κάνει την θητεία του στον στρατό όπου είχε γνωρίσει έναν άλλο μεγάλο Βρετανό ηθοποιό, τον Ντέιβιντ Νίβεν. Πρόλαβε μάλιστα να του γράψει κι ένα σενάριο για την ταινία «The Way Ahead».

Μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου η καριέρα του απογειώθηκε. Ειδικά μετά το 1951 όταν και ολοκλήρωσε το εμβληματικό θεατρικό του έργο «The Love of Four Colonels», το οποίο ψηφίστηκε «θεατρικό έργο της χρονιάς» από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου της Νέας Υόρκης. Η επιτυχία του στο σινεμά δεν άρχισε να έρθει. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία «Quo Vadis», για την οποία κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ και τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα.

Η καριέρα του συνεχίστηκε μεταξύ υποκριτικής και συγγραφής με το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο να έρχεται το 1961, για την θρυλική ταινία «Spartacus». Κέρδισε άλλο ένα 4 χρόνια αργότερα, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «Topkapi», μαζί με την Μελίνα Μερκούρη και σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν.

Ταυτόχρονα τα θεατρικά του έργα ανεβαίνουν στις κορυφαίες σκηνές του πλανήτη, ενώ τα μυθιστορήματα του με κορυφαία τα «The Loser» και την αυτοβιογραφία του «Dear Me», δημιούργησαν ακόμα μια κληρονομία στις τέχνες. Οι ταινίες που πρωταγωνίστησε από την άλλη ήταν πάρα πολλές, καθώς μπορούσε να ενσαρκώσει οποιονδήποτε ρόλο. Τόση ζήτηση είχε, που πολλές φορές ολόκληρες παραγωγές καθυστερούσαν για να μπορέσει ο Ουστίνοφ να τις «χωρέσει» στο πολύ φορτωμένο πρόγραμμά του.

Μετά τα 50 του, γνώρισε ακόμα μια καταξίωση υποδυόμενος τον θρυλικό ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρώ σε τρείς κινηματογραφικές και άλλες τόσες τηλεοπτικές ταινίες. Μιλούσε έξι γλώσσες άπταιστα. Αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά και ρωσικά. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έμαθε και λίγα ελληνικά, καθώς είχε μεγάλη αγάπη για την χώρα μας, την ιστορία της και ειδικά το αρχαίο θέατρο.

Είχε πάρει την ελβετική υπηκοότητα για να γλιτώσει από τους βρετανικούς φόρους και περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του στο κτήμα του στην Ελβετία, όπου έφτιαχνε κρασί. Παρολ’ αυτά, το 1990, χρίστηκε «Σερ» λαμβάνοντας την ύψιστη τιμή του βρετανικού στέμματος.

Πέθανε στην Ελβετία στις 28 Μαρτίου του 2004 σε ηλικία 82 ετών από ανακοπή καρδιάς. Είχε κάνει τρείς γάμους και είχε αποκτήσει 4 παιδιά. Ήταν από τους πρώτους διάσημους ανθρώπους που είχε πει δημόσια πως το γέλιο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την μακροζωία. Έτσι τον θυμόμαστε άλλωστε. Χαμογελαστό, δραστήριο και πολυτάλαντο. Γιατί αυτό ήταν...