«Μάχη» για την επιβίωσή τους δίνουν οι οίκοι ανοχής: Σβήνουν φώτα και κλείνουν κλιματιστικά
«Η ακρίβεια οδηγεί σε λουκέτα, τα λουκέτα στην άνθηση της παράνομης εργασίας και η μαύρη αγορά στην κατάρρευση του κλάδου»
Δημοσίευση 30/9/2022 | 16:15
«Μάχη» για την επιβίωσή τους εν μέσω της ενεργειακής κρίσης και των αυξημένων λογαριασμών ρεύματος δίνουν οι οίκοι ανοχής της χώρας μας ώστε να αποφύγουν το λουκέτο. Έτσι αποφάσισαν να χαμηλώσουν τα φώτα και να κλείσουν τα κλιματιστικά τους.
Όπως αναφέρει σε ρεπορτάζ της η Espresso, λόγω των ιδιαιτέρως φουσκωμένων λογαριασμών ρεύματος, οι οίκοι ανοχής στη Θεσσαλονίκη θα αναγκαστούν στο εξής να σβήνουν οριστικά τα γνώριμα φανάρια έξω από τις πόρτες τους, ενώ προχωρούν και σε άλλα μέτρα που θα προκαλέσουν αίσθηση, αλλά και… ζέστη στα ήδη «καυτά» σεντόνια τους!
Σύμφωνα με την πρόεδρο του Σωματείου Εκδιδόμενων Προσώπων Ελλάδας (ΣΕΠΕ) Έλλη Κανελλοπούλου, προ κορονοϊού στα σπίτια του έρωτα λειτουργούσαν επί εικοσιτετραώρου βάσεως τα κλιματιστικά, κάτι που έχει σταματήσει πλέον.
«Ο λογαριασμός ρεύματος για έναν μέσο οίκο ανοχής ανέρχεται στα 1.000 ευρώ, ενδεχομένως και περισσότερο. Οπότε, όλοι μας λαμβάνουμε τα μέτρα μας, προσπαθώντας να μειώσουμε την κατανάλωση. Πολλοί κλείνουν πλέον τα κλιματιστικά όταν δεν υπάρχει πελάτης, με αποτέλεσμα να υπάρχει αναμονή ως ότου δροσιστούν τα δωμάτια. Παλαιότερα, βέβαια, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, απλώς πλέον είναι μια έκτακτη λύση, όπως φυσικά και το να κλείνουμε τα φώτα» ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Η ακρίβεια οδηγεί σε λουκέτα, τα λουκέτα στην άνθηση της παράνομης εργασίας και η μαύρη αγορά στην κατάρρευση του κλάδου» τόνισε η πρόεδρος του Σωματείου.
«Οι νόμιμες εργαζόμενες στους οίκους ανοχής αγγίζουν μόλις το 6%, ενώ το ποσοστό των παράνομων έχει εκτοξευτεί πάνω από το 90%. Αυτό που θα γίνει είναι ότι θα τα κλείσουν όλοι και οι εργαζόμενοι του χώρου θα βγουν στους δρόμους, κάτι που ήδη παρατηρείται σε πολύ μεγάλο βαθμό» επισήμανε η Έλλη Κανελλοπούλου και κλείνοντας τόνισε: «Τίθεται ζήτημα επιβίωσης πια. Ο κίνδυνος είναι καθημερινός και έχουμε φτάσει σε σημείο που λέμε ότι ”δεν βγαίνουμε”».