Mary Ann Bevan: Η τραγική ιστορία της «πιο άσχημης γυναίκας του κόσμου»

Στην Αγγλία του 1900, μια μητέρα τεσσάρων παιδιών ονόματι Mary Ann Bevan ανέπτυξε ακρομεγαλία και πήρε τον τίτλο της «πιο άσχημης γυναίκας στον κόσμο» ως τρόπο να φροντίσει τα παιδιά της.

Αυτή είναι η τραγική ιστορία της, μια υπενθύμιση του πόσο σκληρός μπορεί να είναι ο κόσμος.

Η πιο αποκρουστική γυναίκα του κόσμου δεν ήταν πάντα η επιτομή της ασχήμιας. Η Bevan ήταν στην πραγματικότητα μια ελκυστική γυναίκα στα πρώτα της χρόνια πριν υποφέρει από ακρομεγαλία. Η παραμορφωτική ασθένεια, μια διαταραχή κατά την οποία η υπόφυση υπερπαράγει αυξητικές ορμόνες, μπορεί να προκαλέσει ξαφνικά στους ενήλικες να αρχίσουν να αναπτύσσονται ξανά.Η παραμορφωτική ασθένεια, μια διαταραχή κατά την οποία η υπόφυση υπερπαράγει αυξητικές ορμόνες, μπορεί να προκαλέσει ξαφνικά στους ενήλικες να αρχίσουν να αναπτύσσονται ξανά.

Τα χέρια και τα πόδια μπορεί να διογκωθούν και η μεταβαλλόμενη δομή των οστών αλλάζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Το ευχάριστο πρόσωπο της Bevan έγινε γκροτέσκο, καθώς το μέτωπό της και η κάτω γνάθος προεξείχαν και η μύτη της επεκτάθηκε.

Ωστόσο, κάτω από τους περιορισμούς της ιατρικής των αρχών του 20ου αιώνα, η Bevan δεν είχε κανέναν τρόπο να θεραπεύσει ή να αποτρέψει την πάθηση και σύντομα βρήκε τα χαρακτηριστικά της να αλλάζουν και να γίνεται αγνώριστη.

Οι πιο όμορφες μέρες της Bevan ξεκίνησαν στο Ανατολικό Λονδίνο, όπου γεννήθηκε ως Mary Ann Webster το 1874. Έγινε νοσοκόμα και μέχρι το 1903 είχε παντρευτεί έναν αγρότη από το Κεντ, τον Thomas Bevan. Το ευτυχισμένο ζευγάρι απέκτησε τέσσερα υγιή παιδιά. Όλα ήταν καλά με την Bevan μέχρι που ο Thomas πέθανε απροσδόκητα, το 1914. Έχει αναφερθεί ότι η ακρομεγαλία της χήρας του εκδηλώθηκε μετά το θάνατό του, αν και άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι η ασθένεια είχε ήδη εμφανιστεί.

Η ακρομεγαλία είναι μια από τις πιο σπάνιες παθήσεις της υπόφυσης και σήμερα, μπορεί να αντιμετωπιστεί εάν εντοπιστεί αρκετά έγκαιρα. Ωστόσο, κάτω από τους περιορισμούς της ιατρικής των αρχών του 20ου αιώνα, η Bevan δεν είχε κανέναν τρόπο να θεραπεύσει ή να αποτρέψει την πάθηση και σύντομα βρήκε τα χαρακτηριστικά της να αλλάζουν και να γίνεται αγνώριστη.

Η αρχική διαφήμιση, που τοποθετήθηκε από έναν Βρετανό πράκτορα για το τσίρκο των Barnum and Bailey, έγραφε «Wanted: Ugliest woman. Τίποτα αποκρουστικό, ακρωτηριασμένο ή παραμορφωμένο. Εγγυημένη καλή αμοιβή και μακρά δέσμευση για τους επιτυχημένους υποψήφιους. Στείλτε πρόσφατη φωτογραφία." Ευλογημένη με έναν τόσο ατυχή τίτλο, η Bevan βρήκε δουλειά στο τσίρκο. Η δουλειά φαινόταν ασφαλής, καθώς οι γιατροί της υποσχέθηκαν ότι θα συνεχίσει να γίνεται πιο άσχημη.

Το 1920, προσλήφθηκε από τον Sam Gumpertz για να εμφανιστεί στην εκπομπή Dreamland του Coney Island, μια μορφή freak show, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής της. Το κοινό προσκλήθηκε να δει «Την γυναίκα με 1,70 ύψος, 70 κιλά, με χέρια μεγέθους 25 και πόδια 44,5».

Τελικά, η Bevan πέτυχε τον στόχο της να προσφέρει τα παιδιά της, καθώς τα χρόνια που εμφανιζόταν στη Νέα Υόρκη κέρδισε 50.000 $, περίπου ισοδύναμα με 800.000 $ σε σημερινά χρήματα.

Υπέμεινε τα αηδιαστικά βλέμματα των θεατών για χρόνια, όλα για να ταΐσει και να μορφώσει τα παιδιά της. Περιστασιακά κέρασε τους επισκέπτες με φωτογραφίες της όμορφης οικογένειάς της και καυχιόταν για τη θέση του γιου της στο βρετανικό ναυτικό. Τελικά, η Bevan πέτυχε τον στόχο της να προσφέρει τα παιδιά της, καθώς τα χρόνια που εμφανιζόταν στη Νέα Υόρκη κέρδισε 50.000 $, περίπου ισοδύναμα με 800.000 $ σε σημερινά χρήματα.

Η πιο άσχημη γυναίκα του κόσμου εμφανίστηκε επίσης στην εκπομπή Ringling Bros. και Barnum & Bailey. Το 1929, ενώ έπαιζε στο Madison Square Garden, η Bevan ερωτεύτηκε τον φύλακα της καμηλοπάρδαλης του σόου, γνωστό ως Andrew.

Συμφώνησε ακόμη και σε μια προσφορά περιποίησης από σαλόνι ομορφιάς της Νέας Υόρκης, όπου οι αισθητικοί της έκαναν μανικιούρ και μασάζ, ίσιωσαν τα μαλλιά της και μακιγιάρισαν το πρόσωπό της. Κάποιοι σχολίασαν επικριτικά ότι το ρουζ, η πούδρα και τα υπόλοιπα είδη περιποίησης ήταν τόσο αταίριαστα στο πρόσωπο της Bevan, όσο οι δαντελένιες κουρτίνες στα φινιστρίνια ενός θωρηκτού. Ακόμα και η ίδια η Bevan μόλις είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη σχολίασε απλώς: «Υποθέτω ότι θα επιστρέψω στη δουλειά μου τελικά».

Η Bevan συνέχισε να εργάζεται στο Κόνι Αϊλαντ έως το 1920 όταν και αποσύρθηκε, για να ζήσει μια ήσυχη ζωή μέχρι το θάνατό της σε ηλικία 59 ετών στις 26 Δεκεμβρίου 1933. Η κηδεία της έγινε στην πατρίδα της και θάφτηκε σε νεκροταφείο του νοτιοανατολικού Λονδίνου.