Το εστιατόριο κάτω από τη Νέα Υόρκη

Το να τρώτε σχεδόν οτιδήποτε μέσα στο σύστημα συγκοινωνίας της Νέας Υόρκης απέχει πολύ από μια αξέχαστη εμπειρία. Το υπόγειο Grand Central Oyster Bar στα βαθιά μύχια του υπέροχου Grand Central Station, ωστόσο, μπορεί να είναι η μοναδική εξαίρεση.

Το γεγονός ότι το εστιατόριο έκανε το ντεμπούτο του σχεδόν παράλληλα με τον εμβληματικό πλέον συγκοινωνιακό κόμβο δείχνει πόσο διαφορετική ήταν η πόλη της Νέας Υόρκης το 1913. Τα στρείδια από το στόμα του Hudson ήταν ακόμη βρώσιμα σε εκείνο το σημείο και οι παράγκες με στρείδια ήταν χαρακτηριστικό του κάτω Μανχάταν. Ο τεράστιος αριθμός ταξιδιωτών στα τρένα μεγάλων αποστάσεων της εποχής μετέτρεψε μια κομψή μπάρα με στρείδια μέσα σε σιδηροδρομικό κόμβο σε ιδανικό συνδυασμό.

Ο σχεδιασμός του υπόγειου χώρου του διάσημου αρχιτέκτονα Rafael Guastavino είναι διαχρονικός. Ζεστά πλακάκια από τερακότα αγκαλιάζουν τις εντυπωσιακές, θολωτές οροφές του εστιατορίου, ανακουφίζοντας λίγο από το βάρος των αμέτρητων τόνων κρύου σκυροδέματος που βρίσκονται από πάνω. Με τα τραπεζομάντιλα με κόκκινο καρό, τις περιστρεφόμενες καρέκλες τραπεζαρίας και τους σερβιτόρους με χάρτινο καπέλο, μπορεί να ξεχάσετε τελείως σε ποια χρονιά βρισκόσαστε.

Το εστιατόριο 440 θέσεων χωρίζεται σε μια μεγάλη τραπεζαρία στα αριστερά της εισόδου, έναν πάγκο για μεσημεριανό γεύμα και ένα υπερυψωμένο μπαρ με στρείδια στα δεξιά, κατάλληλο για σόλο δείπνο, γρήγορα γεύματα ή και τα δύο. Είναι ένα σαλούν σε στιλ Νέας Αγγλίας πέρα από αυτό, με σκούρο ξύλο, μοντέλα σκαφών και ψάρια στον τοίχο. Διασκεδαστικό για τα παιδιά, αν όχι για το παιδί μέσα σας: η μπροστινή αψίδα είναι μια ψιθυριστή κουζίνα, έτσι ώστε μια λέξη που λέγεται στη μία άκρη, όσο απαλή κι αν είναι, μπορεί να ακουστεί 20 μέτρα μακριά στην άλλη άκρη.

Παρ' όλη τη γοητεία του, το φημισμένο κατάλυμα έχει δει σκοτεινές μέρες. Όταν το αυτοκίνητο έσπρωξε τα τρένα σε δυσμένεια, τα σχέδια για την κατεδάφιση του τερματικού σταθμού για πολυώροφα κτίρια γραφείων σταμάτησαν μόνο με την υποστήριξη της πρώην κυρίας Ζακλίν Κένεντι Ωνάση. Το 1976, ο τερματικός σταθμός ανακηρύχθηκε Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο. Στη συνέχεια, μια καταστροφική πυρκαγιά το 1997 θα μπορούσε να είχε τερματίσει την επιχείρηση, εάν η οικονομία δεν βρισκόταν σε ανάκαμψη. Ευτυχώς, η μακρά κληρονομιά του εστιατορίου με εντυπωσιακά θαλασσινά σε προσιτές τιμές παραμένει ζωντανή.

Όπως πάντα, το μενού περιλαμβάνει μια σειρά από καρκινοειδή και ψάρια από το Maine μέχρι το Chesapeake και όχι μόνο. Από το εκτενές μενού που ξεχωρίζουν περιλαμβάνουν το περίφημο στιφάδο με στρείδια, τα στρείδια Rockefeller και ολόκληρο το ψητό καλκάνι. Για μεγαλύτερες παρέες, οι πιατέλες με οστρακοειδή είναι διαθέσιμες, όπως και ο αστακός στον πάγο. Μια εκτενής λίστα κρασιών επίσης είναι διαθέσιμη.

Αυτό που προσθέτει σε όλα είναι ότι ένα από τα παλαιότερα και πιο αξιόπιστα εστιατόρια θαλασσινών της πόλης βρίσκεται σε όμορφη τοποθεσία στο τελευταίο μέρος που θα περιμένατε.