Σε αυτό το χωριό ο χρόνος σταμάτησε το 2007 λόγω μιας πρωτοφανούς τραγωδίας

Υπήρξε κάποτε ένα χωριό που έσφυζε από ζωή, αγκαλιασμένο από πράσινο και στολισμένο με τη θαλασσινή αύρα του Κυπαρισσιακού κόλπου. Η Μάκιστος, ένα γραφικό χωριό του νομού Ηλείας, ήταν μέχρι το καλοκαίρι του 2007 ένας τόπος γεμάτος μνήμες, ανθρώπινες φωνές και καλοκαιρινές επιστροφές. Μέχρι που η φωτιά έσβησε τα πάντα.

View this post on Instagram

A post shared by Sotiris Skouloudis (@sotskouloudis)

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Το καλοκαίρι που άλλαξε τα πάντα

Η 24η Αυγούστου 2007 χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη των κατοίκων, όχι μόνο της Μακίστου αλλά και της γειτονικής Αρτέμιδας. Οι φονικές πυρκαγιές που έπληξαν την Ηλεία άφησαν πίσω τους στάχτες, θρήνο και ένα βαθύ τραύμα. Από τους 68 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στον νομό, σχεδόν 40 ήταν από αυτά τα δύο χωριά. Ανάμεσά τους, έξι παιδιά και τρεις πυροσβέστες που δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν από την πύρινη λαίλαπα.

Ο δρόμος που ένωνε τη Μάκιστο με την Αρτέμιδα έγινε ο τόπος μιας ανείπωτης τραγωδίας, καθώς 26 άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στις φλόγες και απανθρακώθηκαν, ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν πεζοί. Από τότε, τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

View this post on Instagram

A post shared by https://myroniailias.blogspot.com/ (@george_kyriakopoulos59)

Ένα χωριό-φάντασμα με ολοκαίνουρια σπίτια

Το χωριό ξαναχτίστηκε. Ο Όμιλος Βαρδινογιάννη ανέλαβε την ανοικοδόμηση της Μακίστου και η Κυπριακή Δημοκρατία της Αρτέμιδας. Τα σπίτια σηκώθηκαν ξανά, 73 στον αριθμό, και όμως, σήμερα, μόλις 15 από αυτά κατοικούνται. Από τους 180 κατοίκους πριν την καταστροφή, το 2011 είχαν απομείνει 44, και πλέον λιγότεροι από 20 άνθρωποι ζουν εκεί μόνιμα.

Η ερημιά της Μακίστου δεν οφείλεται μόνο στις τραγικές μνήμες, αλλά και στην παντελή έλλειψη υποδομών. Το δίκτυο ύδρευσης καταστράφηκε από τις φωτιές και το νερό παραμένει ακατάλληλο προς πόση. Ο δρόμος που ενώνει το χωριό με τη Ζαχάρω δεν έχει αποκατασταθεί, παραμένοντας ένας δύσβατος χωματόδρομος. Η αγροτική οδοποιία είναι σε τραγική κατάσταση και η αγροτική παραγωγή δεν ανέκαμψε ποτέ. Όσο για τις γεννήσεις; Μία μόνο, το 2014.

Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και το άδειο ταμείο

Το πιο εξοργιστικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι η Μάκιστος, αν και υπήρξε το πλέον μαρτυρικό χωριό της τραγωδίας, δεν έλαβε ποτέ ουσιαστική κρατική βοήθεια. Το περίφημο «Ταμείο Μολυβιάτη», που δημιουργήθηκε για την αποκατάσταση των πυρόπληκτων περιοχών, δεν έφτασε ποτέ εκεί.

Αντίθετα, η γειτονική Αρτέμιδα διαθέτει βασικές υποδομές: καθαρό νερό, ένα καφενείο και βιολογικό καθαρισμό. Αυτά που για άλλα χωριά είναι αυτονόητα, για τη Μάκιστο μοιάζουν με άπιαστο όνειρο.

Μια πλατεία χωρίς ανθρώπους

Παρά τα ολοκαίνουρια σπίτια, η Μάκιστος παραμένει ένα χωριό-φάντασμα. Δεν υπάρχει παντοπωλείο, ούτε καφενείο, ούτε χώρος συνάθροισης. Ο φόβος των κατοίκων για νέες φωτιές, σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη, τους έχει απομακρύνει οριστικά.

Ένα χωριό που κάποτε ήταν στολίδι, έμεινε να θυμίζει την ανεπάρκεια και την αδιαφορία ενός κράτους που ξέχασε τις υποσχέσεις του. Ένα μέρος όπου ο χρόνος σταμάτησε το 2007, και μαζί του, οι ζωές όσων το αγάπησαν και το έχασαν.