Η απατεώνισσα που έπεισε πολλούς ότι ήταν η χαμένη κόρη του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας

Στις 17 Φεβρουαρίου 1920, μια νεαρή γυναίκα διασώθηκε από τα νερά του καναλιού Landwehr στο Βερολίνο, όπου προφανώς είχε πέσει σε μια στιγμή απόγνωσης.

Τις επόμενες ημέρες και τους επόμενους μήνες έλαβε επανειλημμένες ανακρίσεις από την αστυνομία, αλλά αρνήθηκε να αποκαλύψει την ταυτότητά της, δηλώνοντας προκλητικά σε σπασμένα γερμανικά: «Αν οι άνθρωποι ήξεραν ποια είμαι, δεν θα ήμουν εδώ».

Η άρνησή της να αποκαλύψει τον εαυτό της συνεχίστηκε για άλλα δύο χρόνια, ενώ κατοικούσε σε διάφορα νοσοκομεία και άσυλα του Βερολίνου, όπου ήταν γνωστή απλώς ως Fräulein Unbekannt (Μις Άγνωστη). Τελικά το 1922 αποκάλυψε ότι ήταν στην πραγματικότητα η Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία Ρομανόφ και ότι τον Ιούλιο του 1918, μέσα από μια σειρά από ασυνήθιστα γεγονότα και περιστάσεις, είχε επιζήσει από τη βάναυση δολοφονία του πατέρα της, τσάρου Νικολάου Β' της Ρωσίας, της μητέρας της, της τσαρίνας Αλεξάνδρας, των τριών μεγαλύτερων αδελφών της και αρκετών άλλων μελών της οικογένειας.

Λίγες ιστορίες βασιλικής ίντριγκας έχουν αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κοινού τόσο καλά όσο η εκτέλεση της ρωσικής βασιλικής οικογένειας ακολουθούμενη από την αφήγηση της θαυματουργικής επιβίωσης της μικρότερης κόρης του Τσάρου, Αναστασίας.

Αφού άκουσαν την ιστορία της Αναστασίας το 1922, εκατοντάδες υποστηρικτές και επικριτές παρατάχθηκαν είτε για να αγκαλιάσουν μια χαμένη πριγκίπισσα είτε να απορρίψουν μια απατεώνισσα. Πληθώρα άρθρων, πολλά βιβλία, μια θεατρική παράσταση, μια κλασική ταινία του Χόλιγουντ με πρωταγωνιστές την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τον Γιουλ Μπρένερ, όλα συνέβαλαν στη μακροζωία αυτής της ρομαντικής ιστορίας. Η αλήθεια της ιστορίας, ωστόσο, δεν επιλύθηκε ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής της μυστηριώδους Fräulein Unbekannt (αργότερα ονομάστηκε Anna Anderson).

Το 1991 ο Aleksandr Avdonin ανέσκαψε έναν ομαδικό τάφο στην περιοχή του Ekaterinburg, μια απομακρυσμένη εργοστασιακή πόλη περίπου 1.300 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας στα Ουράλια όρη, όπου η οικογένεια Ρομανόφ κρατήθηκε αιχμάλωτη για τους τελευταίους μήνες της ζωής της.

Ο τάφος περιείχε τα οστά εννέα ατόμων, πέντε από τα οποία φαινόταν να αποτελούν μια οικογενειακή μονάδα, και αμέσως δημιούργήθηκε η υποψία ότι ο Avdonin είχε ανακαλύψει τον τελευταίο τόπο ανάπαυσης των Ρομανόφ. Αν και υπέστησαν σοβαρή ζημιά, τα οστά απέδωσαν αρκετό mtDNA για ιατροδικαστική ανάλυση.

Οι τέσσερις γυναικείοι σκελετοί παρουσίαζαν όλοι μια σταθερή υπογραφή mtDNA, ακριβώς την εικόνα που θα περίμενε κανείς από μια μητέρα και τις κόρες της. Ήταν όμως η Τσαρίνα Αλεξάνδρα και οι τρεις κόρες της ή ένα εντελώς άσχετο σύνολο θυμάτων δολοφονίας; Για να ελέγξουν την υπόθεση Ρομανόφ, οι ερευνητές χρειάστηκαν ένα δείγμα mtDNA από μια ζωντανή συγγενή της Τσαρίνας. Ευτυχώς, τα κατάλληλα δείγματα δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν μεταξύ των στενά αλληλένδετων βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης.

Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα είχε κληρονομήσει το mtDNA της από τη γιαγιά της, Βασίλισσα Βικτώρια της Αγγλίας. Η βασίλισσα Βικτώρια μετέδωσε το ίδιο mtDNA στην αδερφή της Αλεξάνδρας, την πριγκίπισσα Βικτώρια της Έσσης, η οποία το μετέδωσε στην κόρη της, την πριγκίπισσα Αλίκη του Μπάτενμπεργκ, αυτή με τη σειρά της στον πρίγκιπα Φίλιππο, τον δούκα του Εδιμβούργου, σύζυγο της βασίλισσας Ελισάβετ Β' της Αγγλίας. Όταν αναλύθηκε η αλληλουχία του mtDNA του Φίλιππου, αποδείχθηκε επίσης ότι ήταν σπάνιο και ίδιο, αποδεικνύοντας έτσι την πολύ μεγάλη πιθανότητα ότι τα οστά στον τάφο του Ekaterinburg ήταν πράγματι αυτά της Τσαρίνας και των τριών από τις κόρες της. Τα οστά μιας τέταρτης κόρης, ωστόσο, έλειπαν από τον τάφο, οδηγώντας πολλούς στο συμπέρασμα ότι έλειπαν ακριβώς επειδή η Αναστασία είχε γλιτώσει την εκτέλεση, όπως πάντα ισχυριζόταν η Άννα Άντερσον.

Το 1984 η Άννα Άντερσον πέθανε στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια πολύ πριν η ανάλυση mtDNA γίνει μια συνηθισμένη μέθοδος αναγνώρισης των οικογενειακών σχέσεων. Άφησε πίσω της, ωστόσο, μια βιοψία εντέρου από εγχείρηση του 1979 στον καταψύκτη παθολογίας ενός νοσοκομείου του Charlottesville. Όταν το mtDNA από αυτό το δείγμα ιστού συγκρίθηκε με το mtDNA των Ρομανόφ, δεν ταίριαζε καθόλου, αποδεικνύοντας έτσι ότι η Άννα Άντερσον δεν θα μπορούσε να ήταν η χαμένη Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία.