Δημήτρης Ουγγαρέζος: «Μετά το θάνατο της μητέρας μου βρήκα υποκατάστατο στο αλκοόλ, με έσωσε η δουλειά»

Σε μια πολύ προσωπική εξομολόγηση για τον τρόπο που διαχειρίστηκε ο ίδιος το πένθος με τον θάνατο των γονιών του προχώρησε το πρωί της Κυριακής 13 Απριλίου ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Όλα για τη ζωή μας» και μίλησε για το πως διαχειρίζεται αλλά και εξακολουθεί να διαχειρίζεται τους θανάτους των γονιών του.

«Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος» ανέφερε στην αρχή της συνέντευξής του ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

«Όταν αυτό συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω, δεν έκλαψα αλλά δεν είπα “γιατί δεν κλαις”. Είπα πώς ότι συμβαίνει θα το παλεύω και θα το αγκαλιάζω χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου…Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν πρόλαβαν να με δουν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν…

Σκεφτόμουν επίσης τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά εγώ για να τους έχω χαρίσει μερικούς ακόμη μήνες ζωής.Ενοχές, σκέψεις, πάρα πολλές νύχτες αϋπνίας και τώρα πια, μετά από έξι χρόνια, όταν τελειώνει ο βαθύς ύπνος έχω μια αγωνία αν πήρα μια τροχιά ζωής που εκείνους δε θα τους χαροποιεί» εξομολογήθηκε στη συνέχεια ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

«Η δουλειά ήταν για μένα ένα κέλυφος που με προστάτευσε. Δεν ξέρω αν δεν έχω αντιμετωπίσει το πένθος κατά μέτωπο επειδή μπήκα στη δουλειά αμέσως, γιατί και στους δυο γονείς μου στις τρεις μέρες επέστρεψα στη δουλειά» παραδέχτηκε σε άλλο σημείο και πρόσθεσε, «Το πένθος επιλέγεις να είναι δύναμη ή αδυναμία σου… Εγώ είπα “τώρα πρέπει να σταθείς στα πόδια σου”…».

Ακόμη, ο Δημήτρης Ουγγαρέζος είπε, «Αυτό που μου έλειπε περισσότερο στην αρχή, από την καθημερινότητα με τους γονείς μου, είναι να πηγαίνω στο πατρικό και να κάθομαι εκεί, δε χρειαζόταν να μιλάμε με τους γονείς μου. Αυτό μου λείπει ακόμα, η αίσθηση της φωλιάς, που πήγαινα εκεί και δε χρειαζόταν να πω κάτι…Ακόμα έχω την καταχώρηση “μαμά” και “μπαμπάς” στο κινητό μου».

«Βρήκα ως υποκατάστατο στο πένθος μου το αλκοόλ. Κατάλαβα ότι είναι υποκατάστατο… Επειδή ένιωσα όμως να χάνομαι μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σηκώθηκα στα πόδια μου και πήγα στη δουλειά. Αυτό με έσωσε. Αν δεν είχα τη δουλειά δεν ξέρω τι θα γινόταν. Βίωσα όλα τα στάδια του πένθους, ειδικά αυτό του τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά» παραδέχτηκε και κατέληξε,

«Οι φίλοι μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Ήταν πολύ σημαντικό το ότι μου έδιναν την ελευθερία αν ήθελα να αποσυρθώ και να μείνω μόνος μου, όπως επίσης και το ότι ήταν εκεί όταν τους χρειαζόμουν. Δε με πίεζαν με το να είναι συνέχεια μαζί μου».