Το τραγούδι που ο Μάνος Λοΐζος έγραψε μεθυσμένος για μια γυναίκα που δεν είχε ποτέ

Υπάρχουν τραγούδια που ξεπερνούν τις νότες και τους στίχους τους. Που σε στοιχειώνουν όχι μόνο με τη μελωδία, αλλά με το «κάτι» που κουβαλάνε. Το «Σ’ ακολουθώ» είναι ένα απ’ αυτά.

Κι όσο κι αν το έχουμε τραγουδήσει, λίγοι γνωρίζουν την αληθινή του ιστορία: ένα κομμάτι-εξομολόγηση, που γεννήθηκε μεθυσμένο, μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα του 1980, από την πιο ευάλωτη πλευρά του Μάνου Λοΐζου.

Ο συνθέτης εκείνη την εποχή περνούσε μια βαθιά προσωπική κρίση. Ήταν κουρασμένος, πικραμένος και ίσως να ένιωθε ότι δεν είχε πολύ χρόνο ακόμη. Μέσα σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του, υπήρξε μια γυναίκα. Μια μορφή αέρινη, πλατωνική, με παρελθόν στο Παρίσι και βλέμμα που έφτανε ως την ψυχή του. Δεν ήταν έρωτας σαρκικός. Ήταν κάτι πιο σιωπηλό. Πιο υπόγειο. Πιο... Λοΐζος.

Ένα βράδυ λοιπόν, κάλεσε στο σπίτι του τον φίλο και παραγωγό του, Αχιλλέα Θεοφίλου. Ήπιαν πολύ. Ο Λοΐζος ήταν ευάλωτος. Κάθισε στο πιάνο και άφησε την ψυχή του να μιλήσει. Έγραψε το «Σ’ ακολουθώ» με τη μία. Με τους δικούς του στίχους. Και με σκοπό, λένε, να «χωρέσει» στο ρεφρέν το όνομα της γυναίκας που τον ενέπνευσε. Τελικά πείστηκε να μην το κάνει. Έτσι έμεινε μόνο με το «Έλα, κράτησέ με» — και μια ιστορία θαμμένη πίσω από κάθε λέξη.

Το τραγούδι αρχικά ηχογραφήθηκε με λιτή ορχήστρα. Έπειτα, έγινε πρόταση να μείνει μόνο το πιάνο. Τελικά ο Λοΐζος κράτησε την πρώτη εκδοχή — όμως το playback με το πιάνο διασώθηκε.

Κι εκεί έρχεται ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Δύο χρόνια μετά, το 1982, ο δίσκος «Φοβάμαι» κυκλοφορεί και ο Βασίλης επιλέγει το «Σ’ ακολουθώ». Χρησιμοποιεί εκείνο το γυμνό, σχεδόν εξομολογητικό playback. Και το τραγούδι παίρνει φτερά. Μπαίνει στην καρδιά μας και μένει εκεί. Όχι σαν ερωτικό σουξέ, αλλά σαν ψίθυρος ψυχής.

Το «Σ’ ακολουθώ» είναι, στην ουσία, ο τελευταίος μεγάλος σταθμός του Μάνου Λοΐζου πριν φύγει από τη ζωή. Μια συγκλονιστική στιγμή δημιουργίας που περικλείει όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Ένα αντίο χωρίς πρόσωπο. Αλλά με μια μελωδία που ακόμα μάς κρατά.