Χρύσα Ρώπα: «Φέρθηκα απαίσια στους Ρέππα και Παπαθανασίου, έκανα κάτι ανεπίτρεπτο και αντιεπαγγελματικό»

Με αυτοκριτική διάθεση μίλησε η Χρύσα Ρώπα τόσο για τις μεγάλες στιγμές της πορείας της στο θέατρο αλλά και για προσωπικά λάθη που ακόμη τη βαραίνουν.

Όπως είπε, κατά τη διάρκεια της καριέρας της, φέρθηκε αντιεπαγγελματικά απέναντι στους Μιχάλη Ρέππα και τον Θανάση Παπαθανασίου, αφήνοντάς τους την τελευταία στιγμή για να συνεργαστεί με τον Λάκη Λαζόπουλο.

Μιλώντας στο περιοδικό «Λοιπόν», η ηθοποιός θυμήθηκε αρχικά, την εκρηκτική της είσοδο στο θεατρικό προσκήνιο το καλοκαίρι του 1989, με το αξέχαστο νούμερο της επιθεώρησης «Για ψήφου πήδημα» στο Θέατρο Αθήναιον: «Έβγαινα με κομπινεζόν και μιλούσα στον Ανδρέα Παπανδρέου σαν να ήταν ο γκόμενός μου. Ήταν καταπληκτικό νούμερο, χωρίς έπαρση. Αυτό με καθιέρωσε στο θέατρο».

Ωστόσο, η ίδια παραδέχτηκε πως πριν από αυτή την επιτυχία είχε βιώσει απόρριψη, όταν ο σπουδαίος Ανδρέας Βουτσινάς της είπε πως δεν κάνει για το θέατρο. «Μου είπε να φύγω. Ένιωσα λύπη και απογοήτευση, αλλά τελικά μου βγήκε σε καλό», εξήγησε.

Πίσω από τις επιτυχίες και τις σταθερές συνεργασίες, όμως, η Χρύσα Ρώπα δεν δίστασε να μιλήσει και για τις αθέατες, δύσκολες πλευρές της καριέρας της. Ένα τέτοιο κεφάλαιο είναι και η συνεργασία, ή μάλλον η μη συνεργασία, με το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα–Παπαθανασίου. «Με φώναξαν στους "Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα" και μάλιστα διάλεξα και τον ηθοποιό με τον οποίο θα έπαιζα ζευγάρι. Τελικά όμως τους άφησα και πήγα να δουλέψω με τον Λάκη (Λαζόπουλο), γιατί τότε με είχε στηρίξει πολύ, ακόμη και οικονομικά. Ήταν απαίσια και αντιεπαγγελματική η στάση μου. Αυτό όμως που με συγκίνησε είναι ότι ο Μιχάλης και ο Θανάσης ποτέ δεν με "μαύρισαν", ποτέ δεν σχολίασαν αυτή την επιλογή μου. Αυτό είναι σπουδαίο», τόνισε.

Η Χρύσα Ρώπα στάθηκε και στη σχέση της με τον Αλέξανδρο Ρήγα, λέγοντας πως μετά την έντονη διακοπή των γυρισμάτων της σειράς «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή», ήρθε η επανένωση με τη «Τούρτα της μαμάς». «Έτσι πρέπει. Όταν γίνονται λάθη και μπορούμε να τα διορθώσουμε. Δεν υπάρχει το "τρεις και εξήντα εξαμαρτείν". Αν κάτι δεν κολλάει πια, απλώς μένουμε μακριά. Δεν θέλω ούτε να με βασανίζει κάποιος ούτε να υποτιμά τη νοημοσύνη μου».