«House of Guinness»: Γιατί διχάζει η νέα σειρά του Netflix

Δουβλίνο, Μάιος 1868. Καθώς η πόλη θρηνεί τον θάνατο του Sir Benjamin Lee Guinness, ένα οργισμένο πλήθος υψώνει πλακάτ, καίει μαριονέτες και διαμαρτύρεται: η σχέση ανάμεσα στην οικογένεια και το κοινό είναι τεταμένη όσο ποτέ.

Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης της σειράς House of Guinness, δημιουργίας του Στίβεν Νάιτ, η οποία πάνω στα αληθινά γεγονότα υφαίνει μια σκοτεινή, εντάσεων και ανταγωνισμών αφήγηση.

Η σειρά, που αποτελείται από οκτώ επεισόδια, περιγράφει πώς τα τέσσερα ενήλικα παιδιά του θανόντος, ο Άρθουρ, ο Έντουαρντ, η Αν και ο Μπέντζαμιν, κληρονομούν την ευθύνη μιας ζυθοποιίας, αλλά και μιας πόλης γεμάτης με αντιθέσεις. Οι θρησκευτικές εντάσεις, Καθολικοί εναντίον Προτεσταντών, η βρετανική επιρροή, οι ταξικές συγκρούσεις και τα κατάλοιπα του Μεγάλου Λιμού πλέκονται με το προσωπικό δράμα και τα μυστικά της οικογένειας.

Ιστορική αλήθεια και δραματική ελευθερία

Η σειρά δηλώνει ότι είναι «μυθοπλασία εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα» και πράγματι: η ζωή της οικογένειας Guinness και οι πολιτικές εντάσεις της Ιρλανδίας εκείνης της εποχής είναι πραγματικές.

Παρά ταύτα, πολλοί κριτικοί και Ιρλανδοί θεατές επισημαίνουν ότι η σειρά διχάζει ακριβώς εξαιτίας των δραστικών παραλλαγών και επινοήσεων που προστίθενται για δραματικό αποτέλεσμα. Στοιχεία όπως η σχέση της Αν, η ένταση στα πολιτικά σκηνικά και ο χαρακτήρας “Rafferty” είναι περισσότερο μυθοπλαστικά δομικά στοιχεία παρά πιστές αντιγραφές της ιστορίας.

Για παράδειγμα, η σειρά επεξεργάζεται έντονα την ένταση ανάμεσα σε Προτεστάντες και Καθολικούς, παρουσιάζοντας τους Guinness ως οικογένεια που συνεργάζεται στενά με τις βρετανικές εξουσίες. Στην πραγματικότητα, ο Sir Benjamin είχε πολιτικές ευθύνες και ψηφίστηκε ως μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου για την ένταξη της Ιρλανδίας στη Μεγάλη Βρετανία.

Αισθητική, μουσική και σχήματα επιρροής

Από πλευράς παραγωγής, η σειρά έχει λάβει επαίνους για την σκηνοθεσία, τη φωτογραφία και τη σκηνική ατμόσφαιρα. Ορισμένοι κριτικοί τη μολύνουν ως «ακαταμάχητη» και «έντονη», συγκρίνοντας το μείγμα της με το Succession και το Peaky Blinders.

Η μουσική είναι ένα από τα στοιχεία που επιχειρούν να γεφυρώσουν παρόν και παρελθόν: στο σάουντρακ περιλαμβάνονται σύγχρονες ιρλανδικές μπάντες punk/rock (Fontaines D.C., Kneecap) αλλά και παραδοσιακοί ύμνοι.

Γιατί διχάζει τους Ιρλανδούς

Ενώ η διεθνής αποδοχή είναι σε γενικές γραμμές θετική, πολλοί Ιρλανδοί κριτικοί εκφράζουν δυσαρέσκεια για τον τρόπο που η σειρά χειρίζεται την ιστορική πραγματικότητα της χώρας τους. Κατηγορούν την παραγωγή για υπέρβαση δραματικών στοιχείων, επιφανειακή αντιμετώπιση των πολιτικών συγκρούσεων και stereotyping χαρακτήρων.

Ένα ακόμη σημείο κριτικής είναι η απόφαση να μην γυριστεί η σειρά στην Ιρλανδία. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Αγγλία (Liverpool, Manchester κ.ά.), επειδή η σύγχρονη Δουβλίνο δεν διατηρεί την εμφάνιση του 19ου αιώνα.

Δράμα, μυθοπλασία και ιστορική σκιά

Το House of Guinness είναι περισσότερο τηλεοπτικό δράμα παρά ιστορικό ντοκιμαντέρ και για πολλούς θεατές αυτή είναι ακριβώς η πρόκληση: Πού σταματά η φαντασία και πού ξεκινά η διαστρέβλωση;

Αλλά ίσως αυτή η σειρά ακριβώς επιδιώκει να μας υπενθυμίσει ότι η Ιστορία δεν είναι μόνο γεγονότα, αλλά και οι αφηγήσεις που επιλέγουμε να κάνουμε. Στον αγώνα επίγνωσης και επιρροής, η γραμμή μεταξύ αλήθειας και μυθοπλασίας είναι λεπτή, και εξαρτάται πάντα από ποιον αφήνουμε να γράψει τις ιστορίες.