Συγκινεί η Βικτώρια Καρύδα για το θάνατο του Γιάννη Μακρή

Το πρωί της Παρασκευής 17 Οκτωβρίου, στην εκπομπή του ΑΝΤ1, Πρωινό, βρέθηκε ως καλεσμένη η Βικτώρια Καρύδα, η οποία παραχώρησε μία πολύ συγκινητική συνέντευξη. Μίλησε για την πρόσφατη απώλεια της μητέρας της, αλλά και για τη δολοφονία του συζύγου της, Γιάννη Μακρή (δείτε εδώ την εξομολόγησή της για τον δολοφόνο του), και τη ζωή με τα παιδιά της μετά από αυτό το τραγικό γεγονός.

Ο Γιώργος Λιάγκας με το που την είδε της εξέφρασε τα θερμά συλλυπητήριά του και της έδωσε την αφορμή να εξομολογηθεί για την μητέρα της:

«Πέθανε την προηγούμενη Παρασκευή. Κάναμε την κηδεία την Τρίτη, την ημέρα των γενεθλίων της. Θα γινόταν 75 χρονών. Είχε μία άσχημη αρρώστια, πάρκινσον, 35 χρόνια. Έκανε κάποια χειρουργεία. Περνούσε δύσκολα αλλά της άρεσε η ζωή και ήταν πολύ δυναμική γυναίκα.

Ήμασταν πάρα πολύ κοντά. Ευτυχώς ήρθε και η αδερφή μου και είναι κοντά μου. Έλειπε στο εξωτερικό για κάποια χρόνια. Ήρθε πριν δύο μήνες και χάσαμε τη μαμά. Έπαθε εγκεφαλικό και την χάσαμε.

Δεν το πίστευα, ήταν δυναμική γυναίκα. Έμεινε παράλυτη (από το εγκεφαλικό). Μετά από μία εβδομάδα άνοιξε τα μάτια της, της μιλάγαμε και μας απαντούσε με τα μάτια, μας έδειχνε ότι μας ακούει. Μετά από μία εβδομάδα έπαθε δεύτερο εγκεφαλικό, άνοιγε τα μάτια αλλά δεν καταλάβαινε. Ήταν παράλυτη και στα χέρια και στα πόδια της, ήταν στα τελευταία της».

Βουρκωμένη εξήγησε πως πήγαινε στο νοσοκομείο να την δει 3-4 φορές την ημέρα, την φρόντιζε και της χάιδευε το χέρι, αλλά ήταν μάταιο πια.

«Είπα στους φίλους μου να μη φορέσουν μαύρα και το φέρετρο το παρήγγειλα σε λευκό χρώμα για να νιώθει χαρά. Πέρασε πολύ άσχημα τον τελευταίο καιρό και ήθελα να μας βλέπει από πάνω με άλλο μάτι και να είναι χαρούμενη.

Ήθελα χαρούμενα χρώματα. Ήμασταν πολύ δεμένες», πρόσθεσε για την κηδεία της – δείτε εδώ την ανατριχιαστική φωτογραφία πάνω από το φέρετρό της. Και στη συνέχεια εξομολογήθηκε: «Τον ίδιο μήνα έχω χάσει και τον άντρα μου. Θα κλείσει 7 χρόνια. Σαν να ήτα χθες. Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος από μία αρρώστια ή λόγω ηλικίας κάπως το δέχεσαι. Στον θάνατο του άντρα μου δεν θα δεχθώ ποτέ αυτό που έχει γίνει.

Είναι ο άγγελός μου, πάντα θα τον σκέφτομαι. Τα παιδιά μου έχουν ένα χρόνο διαφορά. Τον θυμούνται, μιλάνε για εκείνον. Ο γιος μου κρατάει μέσα του τον πόνο του και δεν εκφράζεται εύκολα αλλά θυμάται στιγμές και του λείπει πάρα πολύ. Η Αλεξάνδρα εκφράζεται. Ο μικρός τα κρατάει και στενοχωριέται. Δακρύζουν τα μάτια του, αλλά θέλει να φανεί δυνατός».