Ο χρυσοχόος που έγινε από τα πιο διάσημα αστέρια του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους και διαχρονικούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Με την αριστοκρατική του φυσιογνωμία, το μπρίο και την αστείρευτη γοητεία του, έγινε σύμβολο του ώριμου άνδρα που ξέρει να γελά, να ερωτεύεται και να ζει με πάθος.

View this post on Instagram

A post shared by Greek Singers (@greek__singers)

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Πίσω, όμως, από τη λαμπερή του εικόνα και τις αμέτρητες κινηματογραφικές επιτυχίες, κρύβεται μια ιστορία γεμάτη ανατροπές, περιπέτεια και τύχη – ή, όπως έλεγε ο ίδιος, «η τύχη είναι μια γυναίκα που υπακούει μόνο στον ισχυρό».

Από τον πάγκο του χρυσοχοείου στα φώτα του Παρισιού

Γεννημένος στις 13 Μαρτίου 1913 στο Κολωνάκι, ο Λάμπρος προοριζόταν να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση των φημισμένων χρυσοχόων της Αθήνας. Μόνο που ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του πίσω από έναν πάγκο. Ο ανήσυχος χαρακτήρας του τον οδήγησε στη Σχολή Αξιωματικών της Κέρκυρας, ύστερα από πρόταση του θείου του, στρατηγού Δέδε. Ο νεαρός Κωνσταντάρας, όμως, δεν άντεξε τους κανόνες και την πειθαρχία – μια μέρα το έσκασε, μπήκε σ’ ένα καράβι για τον Πειραιά και λίγο έλειψε να βρεθεί στο στρατοδικείο.

Μετά από ένα οικογενειακό συμβούλιο, αποφασίστηκε να σταλεί στο Παρίσι για να σπουδάσει την τέχνη των πολύτιμων λίθων. Ήταν το 1931 όταν πάτησε το πόδι του στη «Πόλη του Φωτός» — και αυτό έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή του.

View this post on Instagram

A post shared by Lampros Konstantaras (@lamproskonstantaras)

Οι μποέμ του Μον Παρνές και το πρώτο του... θεατρικό φιάσκο

Στη δεύτερη διαμονή του στο Παρίσι, ο Κωνσταντάρας άρχισε να συναναστρέφεται με μια παρέα μποέμ καλλιτεχνών στο Μον Παρνές. Αυτοί ήταν που τον μύησαν στη θεατρική ζωή της πόλης. Το 1936, μια απλή σύμπτωση τον έφερε για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή: ένας φίλος του ηθοποιός δεν μπορούσε να εμφανιστεί στην παράσταση του Μολιέρου «Σχολείο των Γυναικών», κι έτσι ο Λάμπρος τον αντικατέστησε.

Το αποτέλεσμα; Μόλις πάτησε στη σκηνή, το τρακ τον κατέβαλε, παραπάτησε και έριξε το φορείο που κουβαλούσε! Το κοινό πάγωσε, αλλά η τύχη —ή μάλλον, το ταλέντο του— επενέβη ξανά. Ο σπουδαίος Λουί Ζουβέ, που παρακολούθησε το περιστατικό, εντυπωσιάστηκε. «Είσαι Ρουμάνος;» τον ρώτησε. «Όχι, Έλληνας», απάντησε εκείνος. Και ο Ζουβέ, γελώντας, του πρότεινε να παίξει ξανά την επόμενη μέρα.

Έτσι ξεκίνησε η καριέρα του στο θέατρο — μέσα από μια αποτυχία που μετατράπηκε σε θρίαμβο.

Constan Daras: Ο “ωραίος Έλληνας” που μάγεψε τη Γαλλία

Ο Κωνσταντάρας φοίτησε στη δραματική σχολή του Ζουβέ, όπου εκπαιδεύονταν ακόμα και φτασμένοι Γάλλοι ηθοποιοί. Τα οικονομικά του, όμως, ήταν δύσκολα — η οικογένεια είχε κόψει το επίδομα και ο ίδιος αναγκάστηκε να εργαστεί ως πωλητής μπανανών, καστανάς και πλασιέ σε οίκο καπέλων μιας ξεπεσμένης Ρωσίδας πριγκίπισσας.

Η υπομονή και το πείσμα του ανταμείφθηκαν. Έπαιξε μικρούς ρόλους, ώσπου αντικατέστησε έναν άρρωστο ηθοποιό στο έργο «Ηλέκτρα» του Ζιροντού. Από εκεί και πέρα, η πορεία του ήταν ανοδική: συμμετείχε σε έργα του Ζιροντού, στον «Κουρσάρο» του Ασσάρ — και απέσπασε διθυραμβικά σχόλια. Η Κολέτ έγραψε χαρακτηριστικά: «Ένας Έλληνας ξεπέρασε τους Γάλλους».

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε γίνει πια ο “Constan Daras”, ο «ωραίος Έλληνας» του παριζιάνικου θεάτρου.

View this post on Instagram

A post shared by Elena’s Diary Blog (@elenasdiary_blog)

Από το Παρίσι πίσω στην Αθήνα — και το άγνωστο κεφάλαιο του πολέμου

Μετά από χρόνια στο Παρίσι, επέστρεψε στην Ελλάδα για να παίξει στο θέατρο, ενώ το 1939 έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στο «Τραγούδι του χωρισμού» του Φιλοποίμενα Φίνου. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου βρέθηκε στο μέτωπο, όπου τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. «Δεν υπέγραψα να μου κάνουν διάτρηση στο κρανίο — κι έτσι γλίτωσα», έλεγε αργότερα με χιούμορ.

Μετά τον πόλεμο, άρχισε να καθιερώνεται στο ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο. Στην αρχή πρωταγωνιστούσε σε δράματα, όμως το κοινό τον λάτρεψε στις κωμωδίες — ως τον αυστηρό αλλά τρυφερό πατέρα, τον κομψό ώριμο άνδρα που η ζωή του επιφυλάσσει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία.

«Είμαι πολύ νέος για να ερωτευθώ και πολύ γέρος για να με ερωτευτούν»

Στις συνεντεύξεις του στα μέσα του ’50, ο Κωνσταντάρας παρουσιαζόταν ως άνθρωπος προσγειωμένος και μετρημένος. «Αγαπώ την ήσυχη ζωή», έλεγε. Όσο για τον έρωτα; «Ποτέ δεν είχα διαθέσιμο καιρό να ερωτευτώ στ’ αληθινά… Όσο για τις γυναίκες, τις αγαπώ όλες».

Εκείνη την εποχή, συνέχιζε να εργάζεται και ως χρυσοχόος στη Βουκουρεστίου — ένας κύκλος που, με έναν παράξενο τρόπο, τον έφερνε ξανά στις ρίζες του.

Ο Λάμπρος που αγαπήσαμε

Η συνέχεια είναι γνωστή και θρυλική. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έγινε ο «μπαμπάς» της Τζένης Καρέζη και της Αλίκης Βουγιουκλάκη, ο αθεράπευτα γοητευτικός εργένης που έκλεβε την παράσταση δίπλα στην Μάρω Κοντού, την Καίτη Πάνου και τη Ρίκα Διαλυνά. Οι ταινίες του σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή και συνεχίζουν να χαρίζουν χαμόγελα και συγκίνηση δεκαετίες μετά το θάνατό του, στις 28 Ιουνίου 1985.

Από τον πάγκο του χρυσοχοείου μέχρι τα φώτα της ράμπας, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας απέδειξε ότι καμιά μοίρα δεν είναι προκαθορισμένη — ειδικά όταν έχεις το θάρρος να την προκαλέσεις.