Πέθανε το κορίτσι για το οποίο γράφτηκε το «Μια Βραδιά στο Λούκυ»

Ένα πολύ ξεχωριστό και συγκινητικό τρόπο επέλεξε ο στιχουργός και καλλιτέχνης ¶γγελος Σφακιανάκης για να ενημερώσει το κοινό πως το κορίτσι για το οποίο γράφτηκε ένα από τα πιο διαχρονικά τραγούδια των Κατσιμιχαίων, το «Μια Βραδιά στο Λούκυ», ήταν πραγματικό – μόνο που δεν είναι πια μαζί μας...

Σε ένα εξομολογητικό κείμενο, που δημοσιεύτηκε στο musicpaper.gr, ο ¶γγελος Σφακιανάκης διηγείται πώς εκείνος γνώρισε τη Ρενέ, πώς του έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή και πώς είχε την ίδια επίδραση στον Χάρη Κατσιμίχα, τον δημιουργό του τραγουδιού, και τον Νίκο Ζιώγαλα που επίσης ήταν παρών, και άρα μάρτυρας.

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, διηγείται ο ¶γγελος Σφακιανάκης, για να μάθει πως το κορίτσι του τραγουδιού που ταλαιπωρεί τον Χάρη Κατσιμίχα και τον φίλο του, Νικόλα (σ.σ. εννοεί τον Νίκο Ζιώγαλα), δεν ήταν άλλη από τη μυστηριώδη Ρενέ.

Ολόκληρο το κείμενο του ¶γγελου Σφακιανάκη:

«Την Κυριακή πριν το Πάσχα του '78, ο Αντώνης Βεζυρτζής, ο Εμμανουήλ Κουτσουρέλης κι εγώ, αποφασίσαμε να περάσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση τελείως μόνοι, στο άδειο πατρικό του Αντώνη στη Ζάκυνθο. Όμως ήταν άλλες οι βουλές του Σύμπαντος. Η πληροφορία διέρρευσε, και τα σχέδια ανατράπηκαν. Από τη Μεγάλη Τετάρτη άρχισαν να έρχονται πρώην, νυν και επόμενες και μαζί με τους παλιούς φίλους του Αντώνη που πέρναγαν για ένα γεια, το πατρικό γρήγορα έγινε youth hostel.

Τη Μεγάλη Παρασκευή πέρασε απ' το σπίτι με κάτι φίλους του οικοδεσπότη μια ξεχωριστή ύπαρξη. Αδύνατη, τρυφερή, πρόσχαρη, με μακριά δάχτυλα και κομμένα τα μαλλιά της αλά γκαρσόν. Μας την σύστησε ο συνοδός της, «από 'δω η Ρενέ» . Η χάρη της και μια γλυκιά καλοσύνη τυλιγμένη με την αστική της ευγένεια απλώθηκε σε όλη την παρέα. Κάναμε συντροφιά και η Ρενέ ξαναήρθε την επομένη μόνη. Το βράδυ, με τον Αντώνη, γοητευμένοι και οι δύο από τη νέα γνωριμία, πίναμε και συζητούσαμε ως μύστες του ωραίου, προσπαθώντας να προσδιορίσουμε τη γοητεία της. Ο Αντώνης, που ήταν εικαστικός, εκείνα τα χρόνια δούλευε κάτι σχεδιαστικές φόρμες που ήταν πότε κοίλες και πότε κυρτές, ανάλογα το φως και την εσωτερική διάθεση του παρατηρητή. «Μ' αρέσει γιατί είναι "ήτο δεν ήτο"», δήλωσε. Είναι θελκτική, αλλά χωρίς σεξισμό. Είναι κορίτσι με την αθωότητα αγοριού. Είναι άφυλα ερωτική. Είναι νεράιδα, αλλά και του κόσμου τούτου, συμπλήρωσα εγώ. Η Ρενέ είχε βαφτιστεί πλέον από τον Βεζυρτζή ως «ήτο δεν ήτο». Έτσι, δεν έμαθα ποτέ το επίθετό της. Η πασχαλιάτικη Ζάκυνθος τελείωσε και συνεχίσαμε να βλεπόμαστε στην Αθήνα. Ένα βράδυ πήγα τη Ρενέ στο «Λούκυ», ένα μπαρ στη Χάριτος. Συνάντησα γνωστούς και φίλους. Ο Αλέξης, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Τούλα, ο Θωμάς. Το «Λούκυ» ήταν στέκι. Ήταν κι ο Χάρης Κατσιμίχας με τον Ζιώγαλα εκεί. Με τον καιρό με τη Ρενέ χαθήκαμε. Μετά από χρόνια, ο Χάρης μου εκμυστηρεύτηκε εγκάρδια πως το κορίτσι που περιγράφει στο τραγούδι «Μια Βραδιά στο Λούκυ» ήταν το κορίτσι που συνόδευα εκείνο το βράδυ. Το «Μια Βραδιά στο Λούκυ» γράφτηκε με αφορμή τη Ρενέ. Είμαι βέβαιος πως γράφτηκαν κι άλλα τραγούδια για 'κείνη, απλώς δεν τα έμαθα ποτέ. Καλό ταξίδι, Ρενέ».