Ο αγαπημένος «πατέρας» του ελληνικού σινεμά που έπαιξε σε 195 ταινίες

Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών στον ελληνικό κινηματογράφο. Τίμιος και εργατικός, όπως ακριβώς και στους ρόλους του, πρωταγωνίστησε ούτε λίγο ούτε πολύ σε 195 ταινίες, και μπορεί να μην μπήκε στα ιερά τέρατα της υποκριτικής, αλλά με τους δεύτερους ρόλους του, του φτωχού πατέρα, του παπά, του ηθικού μεσήλικα των δεκαετιών του ’50 και του ’60, ο Λαυρέντης Διανέλλος κατάφερε να γράψει την δική του ιστορία, μια ιστορία που είναι σίγουρα παράλληλη με την χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά.

Οι ρόλοι του ήταν πάντα δεύτεροι. Όμως αυτό δεν φάνηκε να τον νοιάζει. Ήθελε να υπηρετήσει την τέχνη του όσο καλύτερα μπορούσε και να μην μπλεχτεί σε βεντετισμούς. Το αγέρωχο και καθαρό βλέμμα του τον έκανε τέλειο για τον ρόλο του φτωχού και τίμιου που θα ταύτιζε στο πρόσωπό του την πλειψηφία του ελληνικού κοινού της εποχής.

Γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο της Μαγνησίας, απ’ όπου πήρε και το σπάνιο όνομά του. Μικρός αλλά και όσο μεγάλωνε, έβλεπε τα τρένα να περνούν και είχε το όνειρο να γίνει σιδηροδρομικός, για να ταξιδεύει συνεχώς μαζί τους, ακούγοντας τον ρυθμικό τους θόρυβο. Πολύ αργότερα, όταν έγινε ένας καταξιωμένος ηθοποιός, έλεγε πως το όνειρό του είναι να οδηγήσει μια αμαξοστοιχία. Τέτοια ήταν η αγάπη που τους είχε.

Από το 1948 και το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» μέχρι και το 1973, σε διάστημα δηλαδή μόλις 25 ετών,. Πλησίασε τις 200 ταινίες. Πράγμα που δεν κατάφερε κανείς.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 κατέβηκε στην Αθήνα. Ήταν ένας από τους πρώτους μαθητές και απόφοιτους της Σχολής Θεάτρου του Καρόλου Κουν. Από το 1936 έπαιζε στο θέατρο, με πρώτη του παράσταση τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Του πήρε 12 χρόνια για να κάνει το βήμα για τον κινηματογράφο. Όταν το έκανε, είχε βρει έναν νέο έρωτα.

Ο πρώτος του παρέμειναν τα τρένα. Όταν είχε ελεύθερο χρόνο, πήγαινε σε κάποιον σταθμό και τα παρακολουθούσε. Έτσι έβρισκε μια απόλυτη ηρεμία. Ο δεύτερος ήταν η γυναίκα του, Φρόσω Κοκκόλα, την οποία γνώρισε στην σχολή, την παντρεύτηκε και απέκτησε μαζί της μια κόρη.

Ήταν ιδιαίτερα συμπαθής στο κοινό, παρόλο που έπαιζε σε δεύτερους ρόλους. Οι κριτικοί έγραφαν ότι «το πρόσωπό του μπορεί να εκφράσει με ανάλογη πειστικότητα, τόσο την λύπη όσο και την χαρά». Αν σκεφτούμε ότι σε 25 χρόνια πλησίασε τις 200 ταινίες, τότε θα πρέπει να είχε μέσο όρο, κάτι λιγότερο από 8 ταινίες τον χρόνο!

Συνεργάστηκε με όλους τους ηθοποιούς. Οι ρόλοι του πάντα παρόμοιοι. Ιδιαίτερη σχέση απέκτησε με τον Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίον πρωταγωνίστησε μαζί σε αρκετές ταινίες, όπως την αξέχαστη «Ο Θόδωρος και το δίκαννο». Με τον Φωτόπουλο μάλιστα πρωταγωνιστούσαν μαζί και στο θέατρο για περισσότερα από 20 χρόνια. Οι περισσότεροι τον θυμούνται ως πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, στις ταινίες «Μανταλένα», «Το πιο λαμπρό αστέρι» κ.α.

Έφυγε νωρίς, τον Σεπτέμβριο του 1978, σε ηλικία μόλις 67 ετών, στο Σιάτλ των ΗΠΑ. Κηδεύτηκε στην Ραφήνα. «Έφυγε» όσο σεμνά και αθόρυβα έζησε. Οι εφημερίδες της εποχής είχαν σχολιάσει πως στην κηδεία του δεν βρέθηκαν πολλοί συνάδελφοί του. Ο Λαυρέντης, ο τίμιος και εργατικός «πατέρας» μιας ολόκληρης γενιάς, άφησε το δικό του στίγμα στο ελληνικό σινεμά και σίγουρα θα είναι κάπου εκεί ψηλά, οδηγώντας ένα τρένο προς το άπειρο...

Πέτρος Καλογεράς