Σήμερα έμαθα: Μπορούν τελικά τα ούρα να ανακουφίσουν το τσίμπημα από μέδουσα;

Το τσίμπημα μιας μέδουσας, προέρχεται από εξειδικευμένα κύτταρα στην επιφάνεια των πλοκαμιών της, γνωστά ως κνιδόκυταρα. Κάθε μικρό, βολβοειδές κύτταρο περιέχει μια νηματοκύστη, έναν αγκαθωτό, νηματοειδή σωλήνα γεμάτο με δηλητήριο.

Στο εξωτερικό κάθε κυττάρου υπάρχει μια μικροσκοπική τρίχα, που αναφέρεται ως κνιδοκύτταρο. Όταν αυτή η «ενεργοποίηση της τρίχας» διαταραχθεί, το τοξικό καμάκι του κυττάρου εκρήγνυται από την κάψουλά του και εισέρχεται στο δέρμα του θηράματος της μέδουσας ή ενός άτυχου κολυμβητή.

Η ποσότητα και ο τύπος του δηλητηρίου, καθώς και η επίδραση που προκαλεί, εξαρτώνται από τον τύπο της μέδουσας, τον αριθμό των νηματοκύστεων που εμπλέκονται και την περιοχή και το πάχος του δέρματος που χτυπούν. Όποιες και αν είναι οι μεταβλητές, ένα τσίμπημα μέδουσας δεν είναι ποτέ ευχάριστο.

Συχνά, αφού τσιμπηθεί ένας άνθρωπος, υπάρχει ένα ή δύο πλοκάμια που αποσπώνται και μένουν στο δέρμα του. Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση ενός τσιμπήματος μέδουσας είναι η αφαίρεση των πλοκαμιών χωρίς να ενεργοποιηθούν τυχόν νηματοκύστες που δεν έχουν πυροδοτηθεί και να χειροτερέψουν τα πράγματα.

Η πίεση ενεργοποιεί τα κύτταρα, επομένως δεν μπορείτε απλώς να τα πιάσετε (όποιος το κάνει, θα τσιμπηθεί και στα δάχτυλα). Ορισμένες χημικές αλλαγές, όπως η διατάραξη της ισορροπίας αλάτων μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού του κυττάρου, μπορούν επίσης να προκαλέσουν την πυροδότηση των κεντριών.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα ούρα συχνά δεν είναι καλά. Σίγουρα, τα ούρα περιέχουν άλατα, αλλά είναι πολύ μεταβλητά. Τα συμπυκνωμένα ούρα μπορεί να κάνουν τη δουλειά και υπάρχουν ανέκδοτες αναφορές από ορισμένα θύματα τσιμπήματος ότι βοηθούν στην ανακούφιση από τον πόνο. Αλλά αν το άτομο που κάνει την ούρηση είναι καλά ενυδατωμένο, τα ούρα θα είναι πολύ αραιωμένα με νερό και θα κάνουν τα κεντριά να πυροδοτηθούν. Επιπλέον, ενώ τα ίδια τα ούρα είναι στείρα, πρέπει να περάσουν από την ουρήθρα που είναι γεμάτη μικρόβια για να βγουν, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε βακτηριακή λοίμωξη για την πληγή από το τσίμπημα.

Έτσι, αν τα Φιλαράκια μας είπαν ψέματα τελικά και η ούρηση σε ένα τσίμπημα μέδουσας διατρέχει τον κίνδυνο να χειροτερέψει τα πράγματα, τι πρέπει να χρησιμοποιήσετε για να καθαρίσετε και να περιποιηθείτε την πληγή;

Το ξίδι είναι συνήθως η λύση, το απλό λευκό υγρό με 5% οξικό οξύ. Εξουδετερώνει τις άκαυστες νηματοκύστες, ώστε να μην μπορούν να τσιμπήσουν κάτι άλλο, και ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι είναι ένα από τα καλύτερα ξεπλύματα μετά το τσίμπημα, ειδικά όταν συνδυάζεται με την τοπική αναισθητική λιδοκαΐνη.

Όταν δεν υπάρχει διαθέσιμο ξίδι και λιδοκαΐνη (οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως δεν φέρνουν ξίδι στην παραλία), τότε το αλμυρό νερό μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο για το ξέπλυμα των υπολοίπων νηματοκύστεων. Μόλις απενεργοποιηθούν τα τσιμπήματα, τα κολλημένα κομμάτια του πλοκαμιού μπορούν να αφαιρεθούν ή να ξυθούν με μια πιστωτική κάρτα.

Προσοχή, ωστόσο: το ξίδι μπορεί να μην είναι η καλύτερη θεραπεία για τα τσιμπήματα μέδουσας, ανάλογα με αυτό που σας τσίμπησε. Το οξικό οξύ μπορεί στην πραγματικότητα να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα στα τσιμπήματα από τις όμοιες μέδουσες του γένους Physalia, όπως ο Πορτογάλος πολεμιστής. Αν δεν είστε σίγουροι τι σας τσίμπησε, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να προτιμήσετε μόνο το αλμυρό νερό και να ζητήσετε βοήθεια από έναν ναυαγοσώστη ή επαγγελματία υγείας το συντομότερο δυνατό.