Μια γλυκιά ιστορία που αποδεικνύει ότι ένας σκύλος δεν ξεχνά ποτέ

Μπορεί η ιστορία μου να μην είναι σαν αυτές που έχετε διαβάσει κατά καιρούς σε διάφορα Mέσα και αφορούν τετράποδους φίλους που κάνουν κάτι εκπληκτικό. Μπορεί δηλαδή να μην έχει κάτι το απίθανο ή το ηθικό δίδαγμα της να είναι απλό. Αλλά αυτήν έχω. Και την θυμάμαι μέχρι σήμερα κι ας έγινε πριν από 12 χρόνια.

Μια μέρα μαζί με δυο φίλους κάναμε μια βόλτα στο δρόμο. Συζητούσαμε και γελούσαμε. Ξαφνικά στο κέντρο του δρόμου την είδαμε. Ήταν ένα θηλυκό κουτάβι με ένα βλέμμα που χτύπαγε κατ’ ευθείαν στην καρδιά. Ο δρόμος περνούσε μπροστά από μια εκκλησία και ήταν πολυσύχναστος. Θα ήταν δεν θα ήταν 3 μηνών. Μέχρι να την πλησιάσουμε, ένα αυτοκίνητο ερχόταν με φόρα καταπάνω της. Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα και του έκανα σήμα να σταματήσει, προστατεύοντας με τον σώμα μου το κουτάβι.

Την κράτησα. Την είπαμε «Hope». Δεν το λέω επειδή περάσαμε πολλά μαζί και είναι οικογένεια, αλλά είναι το πιο καλόκαρδο σκυλί του κόσμου. Και ζει ακόμα, πλησιάζοντας τα 16.

Τρία περίπου χρόνια μετά από αυτό το περιστατικό, μια νύχτα με πολύ αέρα, κάναμε το λάθος με έναν φίλο να αφήσουμε την εξώπορτα ανοιχτή. Η Hope βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει. Πανικοβλήθηκα. Βγήκα και την φώναζα, αλλά τίποτα. Βγήκαμε έξω στην γειτονιά και την ψάχναμε. Επιστρέφαμε κάθε τόσο στο σπίτι, μήπως και είχε γυρίσει. Αλλά πουθενά. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Είχαν περάσει ήδη δυομισι ώρες.

Που να την ψάξω; Μόνο τα κλάματα δεν έβαλα. Κάποια στιγμή, ενώ γύριζα τους δρόμους έφτασα στο σημείο που την είχα βρει πριν από τρία χρόνια. Στον δρόμο μπροστά από την εκκλησία, τον πολυσύχναστο. Η Hope δεν ήταν στο πεζοδρόμιο. Ήταν στην μέση του, εκεί ακριβώς που είχα σταματήσει το αυτοκίνητο πριν από τρία χρόνια. Ίσως το σημείο να το είχε συνδέσει με το ότι εκεί θα την βρει κάποιος και θα την σώσει ξανά. Ίσως ήξερε ότι θα περάσω από εκεί και με περίμενε.

Αυτή την φορά δεν πέρασε αυτοκίνητο. Μόλις με είδε έτρεξε προς το μέρος μου. Ό,τι νεύρα είχα εξαφανίστηκαν και την φίλησα στο κεφάλι ενώ μου έδειχνε για μια ακόμα φορά την ευγνωμοσύνη της. Είναι πολύ ωραίο να ζεις με σκύλο. Πολύ...

H Hope